ਪਰਮ—ਅਨੰਦ ਭਾਗ 3 ਧੰਨ ਹਨ ਉਹ ਜੋ ਸੋਗ ਕਰਦੇ ਹਨ

(English Version: “The Beatitudes – Blessed Are Those Who Mourn”)

ਇਹ ਪੋਸਟ ਪਰਮ—ਅਨੰਦ ਉੱਤੇ ਪੋਸਟਾਂ ਦੀ ਲੜੀ ਵਿੱਚ ਤੀਸਰੀ ਪੋਸਟ ਹੈ—ਇੱਕ ਭਾਗ ਜੋ ਮੱਤੀ 5:3-12 ਤੱਕ ਫੈਲਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਇਸ ਭਾਗ ਵਿੱਚ, ਪ੍ਰਭੂ ਯਿਸੂ ਨੇ 8 ਰਵੱਈਏ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕੀਤਾ ਹੈ ਜੋ ਹਰ ਉਸ ਵਿਅਕਤੀ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਮੌਜੂਦ ਹੋਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ ਜੋ ਉਸ ਦੇ ਪੈਰੋਕਾਰ ਹੋਣ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਪੋਸਟ ਵਿੱਚ, ਅਸੀਂ ਮੱਤੀ 5:4 ਵਿੱਚ ਵਰਣਿਤ ਦੂਜੇ ਰਵੱਈਏ ਨੂੰ ਦੇਖਾਂਗੇ, “ਧੰਨ ਹਨ ਉਹ ਜਿਹੜੇ ਸੋਗ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਸ਼ਾਂਤ ਕੀਤੇ ਜਾਣਗੇ।”

*******************

ਮੇਰੇ ਕੰਮ ‘ਤੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਰਸਤੇ ਦੇ ਇੱਕ ਬਾਰ ਦੁਆਰਾ ਲਗਾਏ ਗਏ ਇੱਕ ਬੋਰਡ ਉੱਤੇ ਵਿਗਿਆਪਨ ਚਿੰਨ੍ਹ ਵਿੱਚ ਇਹ ਸ਼ਬਦ ਹਨ, “ਹਰ ਘੰਟਾ ਚੰਗਾ ਘੰਟਾ!” ਇਹ ਕਥਨ ਸੱਚਮੁੱਚ ਉਸ ਦੇ ਸਾਰ ਨੂੰ ਹਾਸਲ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਦੁਨੀਆਂ ਭਰ ਦੇ ਲੋਕ ਅਪਣਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਵਾਰ-ਵਾਰ, ਸਾਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਮਤਲਬ ਚੰਗਾ ਸਮਾਂ ਬਿਤਾਉਣਾ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਲਈ ਇਸ ਵਿੱਚ ਕੀ ਹੈ? ਕੀ ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਕਰੇਗਾ? ਇਆਨ ਡੁਗੁਇਡ ਨੇ ਇਹਨਾਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ਰਾਹੀਂ ਸੰਸਾਰ ਦੀ ਇਸ ਪ੍ਰਚਲਿਤ ਮਾਨਸਿਕਤਾ ਨੂੰ ਸਹੀ ਢੰਗ ਨਾਲ ਹਾਸਲ ਕੀਤਾ ਹੈ: “ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਲੋਕ ਆਪਣੀ ਕਬਰ ‘ਤੇ ਇਹ ਕਬਰ ਲੇਖ ਲਿਖੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਹੋਣਗੇ: ਉਸ ਦਾ ਜੀਵਨ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਸੀ” [ਹੀਰੋਜ਼ ਦਾ ਹੀਰੋ: ਪਰਮ ਅਨੰਦ ਵਿੱਚ ਮਸੀਹ ਨੂੰ ਵੇਖਣਾ]।

ਫਿਰ ਵੀ, ਯਿਸੂ ਮੱਤੀ 5:4 ਵਿੱਚ ਇਹ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, “ਧੰਨ ਹਨ ਉਹ ਜਿਹੜੇ ਸੋਗ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਕਿਉਂਕਿ ਓਹ ਸ਼ਾਂਤ ਕੀਤੇ ਜਾਣਗੇ।” ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਿਰੋਧੀ ਸੱਭਿਆਚਾਰ। ਯਿਸੂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਚਲਣ ਵਾਲੇ ਇੱਕ ਵੱਖਰੇ ਢੋਲ ਦੀ ਤਾਕ ਵੱਲ ਮਾਰਚ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਡੌਨ ਕਾਰਸਨ ਨੇ ਸਹੀ ਕਿਹਾ, “ਸੰਸਾਰ ਸੋਗ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ; ਸੋਗ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਓਹ ਲੋਕ ਹਨ ਜੌ ਹਰ ਵੇਲੇ ਨਿਰਾਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ।” ਫਿਰ ਵੀ ਯਿਸੂ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਿਰਫ਼ ਸੋਗ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਹੀ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀ ਬਰਕਤ ਨੂੰ ਜਾਣਦੇ ਹਨ। ਕੇਵਲ ਉਹ ਹੀ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀ ਪ੍ਰਵਾਨਗੀ ਜਾਂ ਕਿਰਪਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ ਹਨ।

ਸ਼ੁਰੂ ਵਿਚ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਯਕੀਨ ਦਿਵਾਉਂਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਇਸਦਾ ਮਤਲਬ ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਮਸੀਹੀਆਂ ਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਹੱਸਣਾ ਜਾਂ ਖੁਸ਼ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਆਇਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਖ਼ੁਸ਼ ਰਹਿਣ ਦਾ ਹੁਕਮ ਦਿੰਦੀਆਂ ਹਨ [ਫ਼ਿਲਿ 4:4; 1 ਥੱਸ 5:16]. ਇਹ ਸਮਝਣ ਦੀ ਕੁੰਜੀ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਜੋ ਆਨੰਦ ਅਨੁਭਵ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਉਹ ਵੀ ਸੋਗ ਦੇ ਰਵੱਈਏ ਤੋਂ ਵੱਖ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।

ਸ਼ਬਦ “ਸੋਗ” ਯਿਸੂ ਇੱਥੇ ਵਰਤਦਾ ਹੈ ਤੀਬਰ ਸੋਗ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕਰਨ ਲਈ ਯੂਨਾਨੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਮਜ਼ਬੂਤ ਸ਼ਬਦ ਹੈ—ਡੂੰਘੇ ਅੰਦਰੋਂ ਸੋਗ। ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਇਹ ਸ਼ਬਦ ਚੇਲਿਆਂ ਦੇ ਦੁੱਖ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਣ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਜਦੋਂ ਯਿਸੂ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ [ਮਰਕੁਸ 16:10]। ਅਤੇ ਯਿਸੂ, ਉਸ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਕੇ, ਸਾਨੂੰ ਸਿਖਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਇਸ ਸ਼ਬਦ ਦੇ ਅਰਥ ਨੂੰ ਨਰਮ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ।

ਅਤੇ ਇਹ ਵਰਤਮਾਨ ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਵੀ ਹੈ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਸ ਆਇਤ ਨੂੰ “ਧੰਨ ਹਨ ਉਹ ਜੋ ਨਿਰੰਤਰ ਸੋਗ ਕਰਦੇ ਹਨ” ਵਜੋਂ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ, ਇਹ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੈ ਕਿ ਯਿਸੂ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਸੋਗ ਦੀ ਜੀਵਨ ਸ਼ੈਲੀ ਲਈ ਬੁਲਾਇਆ ਹੈ. ਪਰ ਉਹ ਇੱਥੇ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸੋਗ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ? ਇਸ ਸਵਾਲ ਦਾ ਜਵਾਬ ਦੇਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਆਓ ਦੇਖੀਏ ਕਿ ਉਹ ਇੱਥੇ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸੋਗ ਦਾ ਵਰਣਨ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਿਹਾ।

ਇਹ ਸੋਗ ਕੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਇਹ ਸੋਗ ਉਸ ਦੁੱਖ ਦਾ ਹਵਾਲਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਅਜ਼ੀਜ਼ ਮਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਜਦੋਂ ਕਿਸੇ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਉਹ ਪ੍ਰਾਪਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਜੋ ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ [ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, 2 ਸੈਮ 13:2; 1 ਰਾਜਾ 21:4]। ਨਾ ਹੀ ਇਹ ਉਦਾਸ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਜੀਵਨ ਦੀਆਂ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਚੁਣੌਤੀਆਂ ਕਾਰਨ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਔਖੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਅਤੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਇਹ ਇੱਕ ਲੰਬੇ ਚਿਹਰੇ ਦੇ ਨਾਲ ਘੁੰਮਣ ਦਾ ਹਵਾਲਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਘਾਟ ਹੈ।

ਤੁਸੀਂ ਦੇਖਦੇ ਹੋ, ਵਿਸ਼ਵਾਸੀ ਅਤੇ ਅਵਿਸ਼ਵਾਸੀ ਦੋਵੇਂ ਉੱਪਰ ਦੱਸੇ ਗਏ ਸੋਗ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਯਿਸੂ ਨੇ ਪਰਮ ਅਨੰਦ ਵਿੱਚ ਜੋ ਸੋਗ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਉਹ ਇੱਕ ਰਵੱਈਆ ਹੈ ਜੋ ਸਿਰਫ਼ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀ ਹਨ—ਸਿਰਫ਼ ਉਸਦੇ ਵਫ਼ਾਦਾਰ ਚੇਲੇ ਹੀ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਿਤ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ।

ਇਹ ਸੋਗ ਕੀ ਹੈ।

ਜਿਸ ਸੋਗ ਦਾ ਯਿਸੂ ਨੇ ਇੱਥੇ ਵਰਣਨ ਕੀਤਾ ਹੈ ਉਹ ਪਾਪ ਉੱਤੇ ਸੋਗ ਹੈ। ਕੇਵਲ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀ ਇੱਕ ਜੀਵਨ ਸ਼ੈਲੀ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹੇ ਰਵੱਈਏ ਨੂੰ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਿਤ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ. ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਪਹਿਲੀ ਸ਼ੋਭਾ, “ਧੰਨ ਉਹ ਹਨ ਜੋ ਆਤਮਾ ਵਿੱਚ ਗਰੀਬ ਹਨ” [ਮੱਤੀ 5:3], ਭੌਤਿਕ ਗਰੀਬੀ ਦੀ ਬਜਾਏ ਆਤਮਿਕ ਗਰੀਬੀ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਜਿਸ ਸੋਗ ਦਾ ਯਿਸੂ ਨੇ ਇੱਥੇ ਵਰਣਨ ਕੀਤਾ ਹੈ ਉਹ ਆਤਮਿਕ ਸੋਗ ਹੈ—ਦਿਲ ਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਪਾਪ ਉੱਤੇ ਸੋਗ—ਤੀਬਰ ਸੋਗ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦਾ ਹੈ।

ਤੁਸੀਂ ਦੇਖਦੇ ਹੋ, ਆਤਮਾ ਦੀ ਗਰੀਬੀ, ਪਹਿਲੀ ਸੁੰਦਰਤਾ, ਪਾਪ ਬਾਰੇ ਸਾਡੀ ਸਮਝ ਦੇ ਬੌਧਿਕ ਪੱਖ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਅਤੇ ਸੋਗ, ਦੂਸਰਾ ਪਿਆਰ, ਪਾਪ ਬਾਰੇ ਸਾਡੀ ਸਮਝ ਦੇ ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਪੱਖ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਇਕੱਠੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਵਿਅਕਤੀ ਪਾਪ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਤੋਂ ਗੁਜ਼ਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹੈ ਉਸ ਕਿ ਉਹ ਆਤਮਿਕ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਖਾਲੀ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ [ਭਾਵ, ਆਤਮਾ ਦੀ ਗਰੀਬੀ], ਤਾਂ ਇਸਦੇ ਲਈ ਪਛਤਾਵਾ ਵੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ [ਭਾਵ, ਪਾਪ ਲਈ ਸੋਗ]। “ਪਾਪ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੰਝੂ ਆਉਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ,” ਇੱਕ ਕੱਟੜ ਪੰਥੀ ਨੇ ਕਿਹਾ। ਪਾਪ ‘ਤੇ ਸੋਗ ਸਿਰਫ਼ ਪਰਿਵਰਤਨ ਦੇ ਸਮੇਂ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਲਗਾਤਾਰ ਮੌਜੂਦ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਅਸੀਂ ਲਗਾਤਾਰ ਪਾਪ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।

ਯਾਕੂਬ 4:9 ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਵੀ ਇਸ ਸੱਚਾਈ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕਰਦੇ ਹਨ, “ਦੁਖੀ ਹੋਵੋ, ਸੋਗ ਕਰੋ ਅਤੇ ਰੋਵੋ। ਆਪਣੇ ਹਾਸੇ ਨੂੰ ਸੋਗ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਖੁਸ਼ੀ ਨੂੰ ਉਦਾਸੀ ਵਿੱਚ ਬਦਲੋ।” ਦਿਲਚਸਪ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਆਇਤ ਵਿਚ “ਸੋਗ” ਸ਼ਬਦ ਉਹੀ ਯੂਨਾਨੀ ਸ਼ਬਦ ਹੈ ਜੋ ਯਿਸੂ ਮੱਤੀ 5:4 ਵਿਚ ਵਰਤਦਾ ਹੈ। ਅਤੇ ਯਾਕੂਬ ਦਾ ਤਤਕਾਲੀ ਸੰਦਰਭ ਇਹ ਵੀ ਸਪੱਸ਼ਟ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸੋਗ ਆਤਮਿਕ ਸੋਗ ਹੈ – ਪਾਪ ਲਈ ਸੋਗ।

ਹੁਣ ਬਾਈਬਲ 2 ਕੁਰਿੰਥੀਆਂ 7:10 ਵਿੱਚ ਦੋ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸੋਗ ਜਾਂ ਪਾਪ ਉੱਤੇ ਸੋਗ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕਰਦੀ ਹੈ-ਇੱਕ ਈਸ਼ਵਰੀ ਸੋਗ ਹੈ, ਅਤੇ ਦੂਜਾ ਸੰਸਾਰਿਕ ਸੋਗ ਹੈ: “ਪਰਮੇਸ਼ੁਰੀ ਗਮ ਤੋਬਾ ਲਿਆਉਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਮੁਕਤੀ ਵੱਲ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕੋਈ ਪਛਤਾਵਾ ਨਹੀਂ ਛੱਡਦਾ, ਪਰ ਦੁਨਿਆਵੀ ਦੁੱਖ ਮੌਤ ਲਿਆਉਂਦਾ ਹੈ।” ਰੱਬੀ ਸੋਗ [ਜਾਂ ਸੋਗ] ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਕੇਂਦ੍ਰਿਤ ਹੈ ਅਤੇ ਪਾਪ ਤੋਂ ਤੋਬਾ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਕ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਵੱਲ ਵਾਪਸ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਦੁਨਿਆਵੀ ਸੋਗ ਸਵੈ-ਕੇਂਦ੍ਰਿਤ ਹੈ ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਰੱਬ ਵੱਲ ਵਾਪਸ ਨਹੀਂ ਲੈ ਆਉਂਦਾ।

ਪਤਰਸ ਅਤੇ ਯਹੂਦਾ ਇਸਕਰਜੋਤੀ ਦੀ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਉਦਾਹਰਣ ਹੋਵੇਗੀ। ਦੋਹਾਂ ਨੇ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਧੋਖਾ ਦੇਣ ਲਈ ਸੋਗ ਕੀਤਾ। ਪਤਰਸ ਦੇ ਸੋਗ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਮਸੀਹ ਵੱਲ ਲੈ ਗਿਆ—ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ-ਕੇਂਦਰਿਤ ਸੋਗ। ਯਹੂਦਾ ਦੇ ਸੋਗ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਮਸੀਹ ਵੱਲ ਨਹੀਂ ਖਿੱਚਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਸਵੈ-ਕੇਂਦ੍ਰਿਤ ਅਤੇ ਦੁਨਿਆਵੀ ਸੋਗ ਸੀ! ਇਸ ਪ੍ਰਸੰਨਤਾ ਵਿੱਚ, ਯਿਸੂ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ-ਕੇਂਦ੍ਰਿਤ ਸੋਗ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਦਾ ਹੈ—ਇੱਕ ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਦਿਲਾਸੇ ਲਈ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਵੱਲ ਅਤੇ ਮਸੀਹ ਵੱਲ ਵਾਪਸ ਤੋਬਾ ਕਰਨ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕਰੇਗਾ।

ਸਾਡੇ ਸੋਗ ਦਾ ਖੋਖਲਾਪਨ।

ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ, ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਮਸੀਹੀਆਂ ਦਾ ਸੋਗ ਦੁਨਿਆਵੀ ਸੋਗ ਵਰਗਾ ਹੈ। ਸੋਗ ਅਕਸਰ ਇੱਛਾਵਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਨਾ ਹੋਣ, ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਨਾ ਹੋਣ, ਵੱਡੀ ਪੌੜੀ ‘ਤੇ ਨਾ ਚੜ੍ਹਨ ਜਾਂ ਵੱਡੀ ਉਪਲਬਧੀ ਆਦਿ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਘੁੰਮਦਾ ਹੈ। ਆਓ ਇਕ ਪਲ ਲਈ ਸੋਚੀਏ।

ਆਖ਼ਰੀ ਵਾਰ ਕਦੋਂ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਹੰਕਾਰ, ਆਪਣੇ ਸੁਆਰਥ, ਉੱਚ ਅਹੁਦੇ ਲਈ ਆਪਣੇ ਮਜ਼ਾਕ, ਦੂਜਿਆਂ ਤੋਂ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੀਆਂ ਸਾਡੀਆਂ ਸੂਖਮ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ, ਦੂਜਿਆਂ ਲਈ ਸਾਡੇ ਕੱਟੇ ਹੋਏ ਸ਼ਬਦਾਂ ਬਾਰੇ ਦੁਖੀ ਹੋਏ? ਆਖ਼ਰੀ ਵਾਰ ਕਦੋਂ ਸਾਨੂੰ ਇੱਕ ਪਵਿੱਤਰ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੇ ਹੁਕਮਾਂ ਦੀ ਉਲੰਘਣਾ ਕਰਨ ਲਈ ਸੋਗ ਕਰਨ ਲਈ ਤੀਬਰ ਦਰਦ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਸੀ? ਆਖਰੀ ਵਾਰ ਕਦੋਂ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਪਾਪਾਂ ਲਈ ਹੰਝੂ ਵਹਾਏ?

ਇੱਕ ਭੜਕੇ ਨੌਜਵਾਨ ਨੇ ਇੱਕ ਪ੍ਰਚਾਰਕ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ, “ਤੁਸੀਂ ਕਹਿੰਦੇ ਹੋ ਕਿ ਬਚੇ ਹੋਏ ਲੋਕ ਪਾਪ ਦਾ ਭਾਰ ਚੁੱਕਦੇ ਹਨ। ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ। ਪਾਪ ਕਿੰਨਾ ਭਾਰਾ ਹੈ? ਕੀ ਇਹ ਦਸ ਪੌਂਡ ਹੈ? ਅੱਸੀ ਪੌਂਡ।” ਪ੍ਰਚਾਰਕ ਨੇ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛ ਕੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, “ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਲਾਸ਼ ‘ਤੇ ਚਾਰ ਸੌ ਪੌਂਡ ਭਾਰ ਪਾਓ, ਕੀ ਇਹ ਭਾਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰੇਗਾ?” ਨੌਜਵਾਨ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, “ਇਹ ਕੁਝ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗਾ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਮਰ ਗਿਆ ਹੈ।”

ਪ੍ਰਚਾਰਕ ਨੇ ਸਿੱਟਾ ਕੱਢਿਆ, “ਉਹ ਆਤਮਾ ਵੀ ਸੱਚਮੁੱਚ ਮਰੀ ਹੋਈ ਹੈ ਜੋ ਕੋਈ ਪਾਪ ਦਾ ਬੋਝ ਨਹੀਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੀ ਜਾਂ ਆਪਣੇ ਬੋਝ ਪ੍ਰਤੀ ਉਦਾਸੀਨ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਬਾਰੇ ਬੇਪਰਵਾਹ ਹੈ।”

ਤੁਸੀਂ ਦੇਖਦੇ ਹੋ, ਵਿਸ਼ਵਾਸੀ, ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ, ਉਹ ਹਨ ਜੋ ਹੁਣ ਆਤਮਿਕ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਮਰੇ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਤਮਾ ਦੁਆਰਾ ਜੀਉਂਦਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ [ਅਫ਼ਸੀਆਂ 2:4-5]। ਉਹ ਮੁੜ ਜੰਮਦੇ ਹਨ। ਅਤੇ ਨਵੇਂ ਜਨਮ ਦਾ ਇੱਕ ਸਪੱਸ਼ਟ ਸਬੂਤ ਪਾਪ ਦੇ ਭਾਰ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨਾ ਹੈ! ਜਿੱਥੇ ਪਾਪ ਦੇ ਭਾਰ ਦੀ ਕੋਈ ਭਾਵਨਾ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਕੋਈ ਸੋਗ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਇਹ ਪੁੱਛਣ ਲਈ ਜਾਇਜ਼ ਸਵਾਲ ਇਹ ਹੈ: “ਕੀ ਨਵਾਂ ਜਨਮ ਸੱਚਮੁੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ?”

ਅਕਸਰ, ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਦਿਵਾਉਂਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਕਿਉਂਕਿ ਅਸੀਂ ਕਿਰਪਾ ਦੁਆਰਾ ਬਚਾਏ ਗਏ ਹਾਂ, ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਾਪਾਂ ਉੱਤੇ ਰੋਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਪਾਪਾਂ ਦਾ ਇਕਰਾਰ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਮਾਫੀ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਜੋ ਯਿਸੂ ਪੇਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਅੱਗੇ ਵਧਦੇ ਹਾਂ। ਅਸੀਂ ਇਸਨੂੰ ਜਲਦੀ ਖਤਮ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ। ਜਾਂ, ਕੁਝ ਮਾਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ, ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਪਾਪਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ। ਅਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਫੜੀ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ. ਇਸ ਲਈ, ਅਸੀਂ ਇਸ ਉੱਤੇ ਸੋਗ ਕਰਨ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ। ਕਿਉਂਕਿ ਸੋਗ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਸਾਨੂੰ ਹਾਰ ਮੰਨਣੀ ਪਵੇਗੀ! ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਸੋਗ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਅਕਸਰ ਇਹ ਉਹਨਾਂ ਪਾਪਾਂ ਲਈ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਸਾਡੇ ਲਈ ਆਪਣੀ ਅਪੀਲ ਗੁਆ ਚੁੱਕੇ ਹਨ!

ਪਰ ਯਿਸੂ ਸਾਫ਼-ਸਾਫ਼ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਿਹੜੇ ਉਸ ਦੇ ਚੇਲੇ ਹਨ, ਉਹ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਪਾਪਾਂ ਲਈ ਬਹੁਤ ਦੁਖੀ ਹਨ। ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟਾ ਪਾਪ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ! ਉਹ ਇਸ ਤੋਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਪਾਉਣ ਲਈ ਦੁਹਾਈ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਦੀ ਦੁਹਾਈ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਇੱਕ ਤੀਬਰ ਪੁਕਾਰ ਜੋ ਨਿਵਾਸ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਪਵਿੱਤਰ ਆਤਮਾ ਪੁੱਛਦੀ ਹੈ—ਜੋ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਇਸ ਕੰਮ ‘ਤੇ ਦੁਖੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਸਗੋਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਵੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਜੌਹਨ ਸਟੌਟ ਨੇ ਸਹੀ ਕਿਹਾ, “ਕੁਝ ਮਸੀਹੀ ਇਹ ਕਲਪਨਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਜੇ ਉਹ ਆਤਮਾ ਨਾਲ ਭਰੇ ਹੋਏ ਹਨ, ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਚਿਹਰੇ ‘ਤੇ ਇੱਕ ਸਦੀਵੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਪਹਿਨਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਲਗਾਤਾਰ ਰੌਲੇ-ਰੱਪੇ ਵਾਲੇ ਅਤੇ ਬੁਲਬੁਲੇ ਰਹਿਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ। ਕੋਈ ਕਿਵੇਂ ਗੈਰ-ਬਾਈਬਲੀ ਬਣ ਸਕਦਾ ਹੈ?” ਬਾਈਬਲ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਉਹ ਸਹੀ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਪਾਪ ਪ੍ਰਤੀ ਇਸ ਕਿਸਮ ਦਾ ਹਲਕੇ ਦਿਲ ਵਾਲਾ ਰਵੱਈਆ ਉਹ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜੋ ਅਸੀਂ ਧਰਮੀ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਤੀਕਿਰਿਆ ਵਜੋਂ ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ।

ਦਾਊਦ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਆਦਮੀ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ ਪਾਪ ਕਰਨ ‘ਤੇ ਅਜਿਹੀ ਪ੍ਰਤੀਕਿਰਿਆ ਦਿਖਾਈ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਦਿਓ: “ਮੇਰੇ ਦੋਸ਼ ਨੇ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਭਾਰਾ ਬੋਝ ਵਾਂਗ ਭਾਰ ਪਾਇਆ ਹੈ” [ਜ਼ਬੂਰ 38:4]। “ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਬਦੀ ਦਾ ਇਕਰਾਰ ਕਰਦਾ ਹਾਂ; ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪਾਪ ਤੋਂ ਦੁਖੀ ਹਾਂ” [ਜ਼ਬੂਰ 38:18]। “ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਅਪਰਾਧਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਮੇਰਾ ਪਾਪ ਸਦਾ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹੈ” [ਜ਼ਬੂਰ 51:3]। ਦੁਨੀਆ ਕਹੇਗੀ, “ਦਾਊਦ, ਕਿੰਨਾ ਨਕਾਰਾਤਮਕ ਰਵੱਈਆ ਹੈ। ਇਹ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਨੁਸਖਾ ਨਹੀਂ ਹੈ!” ਫਿਰ ਵੀ, ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਇੱਥੇ ਇੱਕ ਧਰਮੀ ਆਦਮੀ ਹੈ—ਇੱਕ ਆਦਮੀ ਜੋ ਮੇਰੇ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਹੈ [ਰਸੂਲਾਂ ਦੇ ਕਰਤੱਬ 13:22]। ਇਸ ਲਈ, ਤੁਸੀਂ ਵੇਖਦੇ ਹੋ, ਕਿਸੇ ਦੇ ਪਾਪ ਉੱਤੇ ਸੋਗ ਕਰਨਾ ਭਗਤੀ ਦੇ ਨਾਲ ਮੇਲ ਖਾਂਦਾ ਹੈ।

ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਪਾਪਾਂ ਉੱਤੇ ਸੋਗ ਕਰਨਾ।

ਹੁਣ ਬਾਈਬਲ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਾਪਾਂ ਲਈ ਸੋਗ ਕਰਨ ਲਈ ਬੁਲਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਪਾਪਾਂ ਲਈ ਸੋਗ ਕਰਨ ਲਈ ਵੀ ਬੁਲਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਜਿਨਸੀ ਅਨੈਤਿਕਤਾ ਨੂੰ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਘਮੰਡੀ ਕੁਰਿੰਥਿਅਨ ਚਰਚ ਨੂੰ, ਪੌਲੁਸ ਨੇ ਇਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਪਾਪਾਂ ਲਈ ਸੋਗ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਅਸਫਲਤਾ ਨੂੰ ਝਿੜਕਿਆ: “ਕੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸੋਗ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ?” [1 ਕੁਰਿੰਥੀਆਂ 5:1-2]।

ਤੁਸੀਂ ਦੇਖੋ, ਦੁਨੀਆਂ ਜਾਂ ਤਾਂ ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਪਾਪਾਂ ਦੀ ਨਿੰਦਾ ਕਰਦੀ ਹੈ ਜਾਂ ਮਾਫ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਸਾਨੂੰ, ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਅਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਪਾਪਾਂ ਲਈ ਸੋਗ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਇਹ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਦਾ ਨਮੂਨਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸ਼ਾਸਤਰ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ [ਜ਼ਬੂਰ 119:136 ਦੇਖੋ; ਯਿਰਮਿਯਾਹ 13:17; ਫ਼ਿਲਿ 3:18]।

ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਯਿਸੂ, ਜਿਸ ਨੇ ਇਹ ਪਿਆਰ ਬੋਲਿਆ, ਨੇ ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਪਾਪਾਂ ਲਈ ਸੋਗ ਕੀਤਾ। ਲੂਕਾ 19:41 ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, “ਜਦੋਂ ਉਹ ਯਰੂਸ਼ਲਮ ਦੇ ਨੇੜੇ ਪਹੁੰਚਿਆ ਅਤੇ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ, ਤਾਂ ਉਹ ਇਸ ਉੱਤੇ ਰੋਇਆ।” ਉਹ ਉਸ ਸ਼ਹਿਰ ਲਈ ਰੋਇਆ ਜਿਸ ਦੇ ਵਸਨੀਕ ਕੁਝ ਹੀ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਉਸਨੂੰ ਮਾਰਨ ਦਾ ਵੱਡਾ ਪਾਪ ਕਰਨਗੇ! ਕੋਈ ਹੈਰਾਨੀ ਦੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਿ ਬਾਈਬਲ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਦੁੱਖਾਂ [ਜਾਂ ਦੁੱਖਾਂ] [ਯਸਾ 53:3] ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵਰਣਨ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਦੁਖੀ ਮਨੁੱਖ ਇਸ ਅਰਥ ਵਿਚ ਕਿ ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਪਾਪ ਉਸ ਨੂੰ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਪਾਪਾਂ ਲਈ ਬਹੁਤ ਸੋਗ ਕਰਦਾ ਸੀ—ਆਪਣੇ ਨਹੀਂ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਨੇ “ਕੋਈ ਪਾਪ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ” [1 ਪਤ 2:22]।

ਇਸ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਵਿਚ, ਅਸੀਂ, ਉਸ ਦੇ ਚੇਲੇ, ਸਾਡੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਪਾਪਾਂ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕਿਵੇਂ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੇ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਸੰਗੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਦੇ ਪਾਪ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ? ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਫੈਲੇ ਪਾਪ ਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਹੱਸ ਕੇ ਕਿਵੇਂ ਛੱਡ ਸਕਦੇ ਹਾਂ?

ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਮਸੀਹੀ ਜੀਵਨ ਸਾਰੇ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਝੂਠ ਨੂੰ ਖਰੀਦਿਆ ਹੈ. ਹਾਂ, ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ “ਸਾਡੇ ਅਨੰਦ ਲਈ ਸਾਨੂੰ ਸਭ ਕੁਝ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ” [1 ਤਿਮੋ 6:17]। ਅਤੇ ਸੁਲੇਮਾਨ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ “ਹੱਸਮੁੱਖ ਦਿਲ ਚੰਗੀ ਦਵਾਈ ਹੈ” [ਕਹਾਉ 17:22]। ਪਰ ਕੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਸਿਰਫ਼ ਚੰਗੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦਾ ਆਨੰਦ ਲੈਣ ਲਈ ਹੈ? ਕੀ ਇਹ ਕਿਸੇ ਉਦਾਸੀ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਸਭ ਕੁਝ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਬਾਰੇ ਹੈ? ਕੀ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਦੁੱਖ ਨੂੰ ਸੁੰਨ ਕਰਨ ਦੇ ਬਿੰਦੂ ਤੱਕ ਮਨੋਰੰਜਨ ਕਰਨ ਬਾਰੇ ਹੈ? ਜੇ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਇਮਾਨਦਾਰ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਕੀ ਅਸੀਂ ਇਸ ਜੀਵਨ ਦੀਆਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਨੂੰ ਲੋੜ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕਰਨ ਦੇ ਦੋਸ਼ੀ ਨਹੀਂ ਹਾਂ?

ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜੀਉਣਾ ਮੂਰਖਤਾਪੂਰਨ ਅਤੇ ਆਤਮਿਕ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਖ਼ਤਰਨਾਕ ਹੈ। ਆਓ ਸੁਲੇਮਾਨ ਦੇ ਬੁੱਧੀਮਾਨ ਸ਼ਬਦ ਸੁਣੀਏ, ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਅਨੰਦ-ਪ੍ਰਾਪਤ ਜੀਵਨ ਸ਼ੈਲੀ ਦੇ ਪਾਗਲ ਪਿੱਛਾ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਚੇਤਾਵਨੀ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, “ਦਾਅਵਤ ਦੇ ਘਰ ਜਾਣ ਨਾਲੋਂ ਸੋਗ ਦੇ ਘਰ ਜਾਣਾ ਬਿਹਤਰ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੌਤ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਹੈ; ਜੀਉਂਦਿਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਗੱਲ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਲੈਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਹਾਸੇ ਨਾਲੋਂ ਬਿਹਤਰ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਦਾਸ ਚਿਹਰਾ ਦਿਲ ਲਈ ਚੰਗਾ ਹੈ। ਬੁੱਧੀਮਾਨ ਦਾ ਦਿਲ ਸੋਗ ਦੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਹੈ, ਪਰ ਮੂਰਖਾਂ ਦਾ ਦਿਲ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਹੈ” [Ecc 7:2-4].

ਸੁਲੇਮਾਨ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਸੋਗ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕਰੋ. ਯਿਸੂ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਸੋਗ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕਰੋ। ਇਹ ਸਿੱਧੇ-ਸਾਦੇ ਸ਼ਬਦ ਹਨ ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਧੋਖੇ ਦੇ ਜਾਲ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕੀਤੇ ਗਏ ਹਨ ਜੋ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਦਿਲਾਂ ‘ਤੇ ਬੁਣੇ ਹੋਏ ਹਨ। ਅਸੀਂ ਕਿਸ ਗੱਲ ‘ਤੇ ਰੋਂਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਜਿਸ ਬਾਰੇ ਅਸੀਂ ਹੱਸਦੇ ਹਾਂ, ਉਹ ਸਾਡੇ ਦਿਲਾਂ ਦੀ ਅਸਲ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਅਤੇ ਜੇ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਈਮਾਨਦਾਰ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਕੀ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ‘ਤੇ ਹੱਸਣ ਦੇ ਦੋਸ਼ੀ ਨਹੀਂ ਹਾਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ‘ਤੇ ਸਾਨੂੰ ਰੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ‘ਤੇ ਰੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ‘ਤੇ ਸਾਨੂੰ ਹੱਸਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ?

ਯਿਸੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹਨ: ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਸਿਰਫ਼ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਸੀਸ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਆਪਣੇ ਪਾਪਾਂ ਅਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਪਾਪਾਂ ਲਈ ਲਗਾਤਾਰ ਸੋਗ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਅਜਿਹੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਰੱਬ ਪ੍ਰਵਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ।

ਆਰਾਮ ਦਾ ਵਾਅਦਾ।

ਅਤੇ ਸੋਗ ਦੇ ਰਵੱਈਏ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕਰਨ ਦਾ ਇਨਾਮ? ਆਰਾਮ! ਮੱਤੀ 5:4 ਦੇ ਆਖ਼ਰੀ ਭਾਗ ਨੂੰ ਦੇਖੋ, “ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦਿਲਾਸਾ ਮਿਲੇਗਾ।” ਉਹ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਕੱਲੇ ਹੀ ਦਿਲਾਸਾ ਮਿਲੇਗਾ – ਇਸ ਮੌਜੂਦਾ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਭਵਿੱਖ ਵਿੱਚ ਪੂਰੀ ਸੰਪੂਰਨਤਾ ਵਿੱਚ ਜਦੋਂ ਯਿਸੂ ਆਪਣਾ ਰਾਜ ਸਥਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਵਾਪਸ ਆਵੇਗਾ ਜਦੋਂ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਸਾਡੇ ਸਾਰੇ ਹੰਝੂ ਪੂੰਝ ਦੇਵੇਗਾ। ਇਹ ਯਿਸੂ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਹੈ।

“ਦਿਲਾਸਾ” ਸ਼ਬਦ ਜਾਣੇ-ਪਛਾਣੇ ਸ਼ਬਦ “ਪਾਰਕਾਲੇਓ” ਤੋਂ ਆਇਆ ਹੈ, ਇੱਕ ਸ਼ਬਦ ਜਿਸਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ਉਹ ਵਿਅਕਤੀ ਜੋ ਦਿਲਾਸਾ ਦੇਣ, ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕਰਨ ਅਤੇ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕਰਨ ਲਈ ਨਾਲ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨੂੰ “ਸਾਰੇ ਦਿਲਾਸੇ ਦਾ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ” ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ [2 ਕੁਰਿੰਥੀਆਂ 1:3]। ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਦਿਲਾਸਾ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ [1 ਜੌਨ 2:1] ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਹੀ ਸ਼ਬਦ ਵਕੀਲ ਵਜੋਂ ਵੀ ਅਨੁਵਾਦ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਪਵਿੱਤਰ ਆਤਮਾ ਨੂੰ ਦਿਲਾਸਾ ਦੇਣ ਵਾਲਾ, ਹੌਸਲਾ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਜਾਂ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ [ਯੂਹੰਨਾ 14:16]।

ਪਿਤਾ ਅਤੇ ਪੁੱਤਰ, ਪਵਿੱਤਰ ਆਤਮਾ ਦੀ ਏਜੰਸੀ ਦੁਆਰਾ, ਸਾਡੇ ਲਈ ਦਿਲਾਸਾ ਅਤੇ ਹੌਸਲਾ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਅਸੀਂ ਪਾਪ ਉੱਤੇ ਸੋਗ ਕਰਦੇ ਹਾਂ—ਸਿੱਧੇ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਸ਼ਾਸਤਰ ਦੇ ਸਾਡੇ ਨਿੱਜੀ ਪਾਠ ਦੁਆਰਾ, ਉਪਦੇਸ਼ ਸੁਣਨ ਦੁਆਰਾ, ਅਤੇ ਹੋਰ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਦੀ ਸੰਗਤ ਦੁਆਰਾ ਵੀ। 

ਦਾਊਦ ਨੂੰ ਇੰਨਾ ਭਰੋਸਾ ਸੀ ਕਿ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਸੋਗ ਮਨਾਂ ਨੂੰ ਦਿਲਾਸਾ ਦੇਵੇਗਾ, ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਪ੍ਰਭੂ ਟੁੱਟੇ ਦਿਲ ਵਾਲਿਆਂ ਦੇ ਨੇੜੇ ਹੈ ਅਤੇ ਕੁਚਲੇ ਹੋਏ ਆਤਮਾਵਾਂ ਨੂੰ ਬਚਾਉਂਦਾ ਹੈ” ਜ਼ਬੂਰ 34:18 [ਜ਼ਬੂਰ 51:17 ਵੀ ਦੇਖੋ]! ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਪਾਪਾਂ ਉੱਤੇ ਸੋਗ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸੱਚੇ ਤੋਬਾ ਵਿੱਚ ਮਸੀਹ ਕੋਲ ਲੈ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਪਵਿੱਤਰ ਆਤਮਾ ਸਾਨੂੰ ਭਰੋਸਾ ਦਿਵਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਡੇ ਪਾਪ ਮਾਫ਼ ਹੋ ਗਏ ਹਨ। 1 ਯੂਹੰਨਾ 1: 9 ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, “ਜੇ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਪਾਪਾਂ ਦਾ ਇਕਰਾਰ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਉਹ ਵਫ਼ਾਦਾਰ ਅਤੇ ਧਰਮੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਪਾਪ ਮਾਫ਼ ਕਰੇਗਾ ਅਤੇ ਸਾਨੂੰ ਸਾਰੇ ਕੁਧਰਮ ਤੋਂ ਸ਼ੁੱਧ ਕਰੇਗਾ.”

ਇਸ ਲਈ, ਇੱਥੇ ਉਹ ਆਰਾਮ ਹੈ ਜੋ ਇਸ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਅਨੰਦ ਅਤੇ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਵੱਲ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਸਦਾ ਲਈ ਉਸ ਆਰਾਮ ਦਾ ਪੂਰਾ ਅਨੁਭਵ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਪਰਕਾਸ਼ ਦੀ ਪੋਥੀ 21:4 ਭਵਿੱਖ ਵਿੱਚ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ “ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਹਰ ਹੰਝੂ ਪੂੰਝ ਦੇਵੇਗਾ। ਹੁਣ ਕੋਈ ਮੌਤ ਜਾਂ ਸੋਗ ਜਾਂ ਰੋਣਾ ਜਾਂ ਦਰਦ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦਾ ਪੁਰਾਣਾ ਕ੍ਰਮ ਖਤਮ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ।” ਹਾਂ, ਇਹ ਸੱਚਮੁੱਚ ਉਹ ਭਵਿੱਖ ਹੈ ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਜੋ ਪਾਪ ਲਈ ਸੋਗ ਦੀ ਜੀਵਨ ਸ਼ੈਲੀ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕਰਦੇ ਹਨ—ਇੱਥੇ ਅਤੇ ਹੁਣ।

ਪਰ ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਹੁਣੇ ਜੀਵਨ ਭਰ ਹੱਸਦੇ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਸੋਗ ਦੇ ਇਸ ਵਿਚਾਰ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਇੱਥੇ ਲੂਕਾ 6:25 ਵਿੱਚੋਂ ਯਿਸੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਹਨ, “ਹਾਏ ਤੁਹਾਡੇ ਉੱਤੇ ਜੋ ਹੁਣ ਹੱਸਦੇ ਹੋ, ਕਿਉਂਕਿ ਤੁਸੀਂ ਸੋਗ ਕਰੋਗੇ ਅਤੇ ਰੋਵੋਗੇ।” ਇੱਕ ਆਉਣ ਵਾਲਾ ਉਲਟਾ ਹੈ. ਹੁਣ ਪਾਪ ਲਈ ਰੋਵੋ—ਸਦਾ ਲਈ ਦਿਲਾਸਾ। ਪਾਪ ਬਾਰੇ ਹੁਣ ਹੱਸਦੇ ਰਹੋ—ਹਮੇਸ਼ਾ ਰੋਂਦੇ ਰਹੋ! ਮੈਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੈ ਕਿ ਯਿਸੂ ਬਹੁਤ ਗੰਭੀਰ ਹੈ। ਇੱਥੇ ਉਸਦੇ ਸ਼ਬਦ ਕੇਵਲ ਸਾਡੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਲਈ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਉਹ ਸਾਡੇ ਪਰਿਵਰਤਨ ਲਈ ਹਨ। ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸੋਗ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵਧਾਉਣਾ ਆਪਣਾ ਟੀਚਾ ਬਣਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।

ਇਸ ਲਈ, ਅਸੀਂ ਇਸਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਕਰਦੇ ਹਾਂ? ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਪਾਪਾਂ ਅਤੇ ਦੂਸਰਿਆਂ ਦੇ ਪਾਪਾਂ ਉੱਤੇ ਸੋਗ ਕਰਨ ਦੀ ਜੀਵਨ ਸ਼ੈਲੀ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਅਪਣਾਉਂਦੇ ਹਾਂ? 2 ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ 2 ਸੁਝਾਅ ਜੋ ਮਦਦ ਦੇ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ:  ਪ੍ਰਤੀਬਿੰਬ ਅਤੇ ਦੌੜੋ ।

1. ਪ੍ਰਤਬਿੰਬ।

ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੀ ਅਆਤਮਿਕ ਸਥਿਤੀ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣ ਲਈ ਬਾਕਾਇਦਾ ਸਮਾਂ ਕੱਢਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਮਿਆਂ ਦੌਰਾਨ, ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਅਜਿਹੇ ਗੰਭੀਰ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ:

ਮੈਂ ਅਕਸਰ ਪਾਪੀ ਵਿਚਾਰਾਂ ਬਾਰੇ ਕਿਉਂ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ? ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ ਜੋ ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਮਾੜੀ ਪ੍ਰਤੀਕਿਰਿਆ ਕਿਉਂ ਕਰਦਾ ਹਾਂ? ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਮੈਨੂੰ ਉਕਸਾਉਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਕਿਉਂ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ? ਜਦੋਂ ਦੂਸਰੇ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਮੈਂ ਈਰਖਾ ਕਿਉਂ ਕਰਦਾ ਹਾਂ? ਮੈਂ ਇਸ ਤੋਂ ਮੂੰਹ ਮੋੜਨ ਦੀ ਬਜਾਏ ਉਸ ਕਾਮੁਕ ਸੋਚ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕਿਉਂ ਕੀਤਾ? ਮੈਂ ਅਜਿਹੇ ਸਵੈ-ਧਰਮੀ ਰਵੱਈਏ ਨਾਲ ਦੂਜਿਆਂ ਦਾ ਨਿਰਣਾ ਕਿਉਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ? ਮੈਂ ਲਗਾਤਾਰ ਦੂਜਿਆਂ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਤੁਲਨਾ ਕਿਉਂ ਕਰਦਾ ਹਾਂ? ਮੈਂ ਉਸ ਨਾਲ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਹਾਂ ਜੋ ਰੱਬ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇੰਨੀ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਹੈ? ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਥਾਵਾਂ ‘ਤੇ ਕਿਉਂ ਜਾਵਾਂ ਜਿੱਥੇ ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਅਤੇ ਉਹ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੇਖਣੀਆਂ ਚਾਹੀਦੀਆਂ ਹਨ ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦੇਖਣੀਆਂ ਚਾਹੀਦੀਆਂ? ਮੈਂ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਦੁੱਖ ਦੇਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਿਉਂ ਕਰਦਾ ਹਾਂ?

ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਟੈਂਡ ‘ਤੇ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਜਾਂਚ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਮੁੱਦਿਆਂ ਨਾਲ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਦਿਲਾਂ ਦੀ ਖੋਜ ਕਰਨ ਲਈ ਪੁੱਛਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ [ਜ਼ਬੂਰ 139:23-24] ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਪਾਪਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਬਾਰੇ ਸਾਨੂੰ ਸ਼ਾਇਦ ਪਤਾ ਵੀ ਨਾ ਹੋਵੇ।

ਇਸ ਲਈ, ਆਓ ਪਵਿੱਤਰ ਆਤਮਾ ਦੁਆਰਾ ਸਾਡੇ ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ ਲਿਆਉਣ ਵਾਲੇ ਸਾਰੇ ਪਾਪਾਂ ‘ਤੇ ਵਿਚਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਸਮਾਂ ਕੱਢੀਏ। ਸਾਡੇ ਪਾਪਾਂ ਦਾ ਭਾਰ ਸੱਚਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਪੈਦਾ ਕਰੇਗਾ। ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਪਾਪਾਂ ਉੱਤੇ ਸੋਗ ਮਨਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦੇਵਾਂਗੇ—ਉਹੀ ਪਾਪ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਯਿਸੂ ਉੱਤੇ ਥੁੱਕਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਲਈ ਕੋਰੜੇ ਉਸ ਦੀ ਪਿੱਠ ਨੂੰ ਪਾੜਦੇ ਸਨ, ਜਿਸ ਲਈ ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਅਤੇ ਪੈਰਾਂ ਵਿੱਚ ਮੇਖਾਂ ਵੱਢੀਆਂ ਗਈਆਂ ਸਨ, ਅਤੇ ਜਿਸਦੇ ਲਈ ਉਸਦੇ ਮੱਥੇ ਵਿੱਚ ਕੰਡੇ ਚਲਾਏ ਗਏ ਸਨ।

ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਜਾਣ ਸਕਾਂਗੇ ਕਿ ਇਹ ਸੱਚਮੁੱਚ ਚੀਕਣਾ ਕੀ ਹੈ, “ਮੈਂ ਕਿੰਨਾ ਭਿਆਨਕ ਪਾਪੀ ਹਾਂ! ਇਹ ਸਿਰਫ ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਪਾਪ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਪਰ ਮੈਂ ਪਾਪ ਦਾ ਜਵਾਬ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ ਜਿਵੇਂ ਮੈਨੂੰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਮੇਰੀ ਤੋਬਾ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਹੈ।”

ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਇਸ ਬਿੰਦੂ ਤੇ ਆਉਂਦੇ ਹਾਂ, ਇੱਥੇ ਸੁਝਾਅ # 2 ਹੈ।

2. ਚਲਣਾ।

ਪ੍ਰਤੀਬਿੰਬ ਦਾ ਉਦੇਸ਼ ਆਰਾਮ ਲਈ ਮਸੀਹ ਵੱਲ ਦੌੜਨਾ ਹੈ। ਉਸਦੇ ਸੁਆਗਤ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਦੌੜਨ ਲਈ—ਉਹ ਹਥਿਆਰ ਜੋ ਕਦੇ ਵੀ ਸੋਗ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਅਤੇ ਤੋਬਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਪਾਪੀ ਨੂੰ ਇਨਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰਨਗੇ। ਸਾਨੂੰ ਦੁੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬਦੇ ਰਹਿਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਉਸਨੂੰ ਦੱਸ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਪਾਪ ਕੀਤਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਸਾਨੂੰ ਸ਼ੁੱਧ ਕਰਨ ਲਈ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਅਤੇ ਬਿਨਾਂ ਝਿਜਕ, ਦਿਆਲੂ ਯਿਸੂ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਮਾਫ਼ੀ ਦੇਵੇਗਾ ਸਗੋਂ ਸਾਡੀਆਂ ਦੁਖੀ ਰੂਹਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਅਤੇ ਦਿਲਾਸਾ ਵੀ ਦੇਵੇਗਾ।

ਇੱਕ ਕਾਲਜ ਦਾ ਨਵਾਂ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਆਪਣੇ ਗੰਦੇ ਕੱਪੜਿਆਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਪੁਰਾਣੀ ਸਵੈਟ-ਸ਼ਰਟ ਵਿੱਚ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਡੌਰਮ ਲਾਂਡਰੀ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਗਿਆ। ਪਰ ਉਹ ਇੰਨਾ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੇ ਕੱਪੜੇ ਕਿੰਨੇ ਗੰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਉਸਨੇ ਕਦੇ ਬੰਡਲ ਨਹੀਂ ਖੋਲ੍ਹਿਆ। ਉਸਨੇ ਇਸਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਵਾਸ਼ਿੰਗ ਮਸ਼ੀਨ ਵਿੱਚ ਧੱਕਿਆ, ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਮਸ਼ੀਨ ਬੰਦ ਹੋ ਗਈ, ਤਾਂ ਢੇਰ ਨੂੰ ਧੋਣ ਵਾਲੀ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਅਜੇ ਵੀ ਨਾ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਬੰਡਲ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਲੈ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਦੇਖਿਆ, ਬੇਸ਼ੱਕ, ਕੱਪੜੇ ਗਿੱਲੇ ਹੋ ਗਏ ਸਨ ਅਤੇ ਫਿਰ ਸੁੱਕ ਗਏ ਸਨ ਪਰ ਸਾਫ਼ ਨਹੀਂ ਸਨ।

ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, “ਆਪਣੇ ਪਾਪਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਛੋਟੇ ਬੰਡਲ ਵਿੱਚ ਨਾ ਰੱਖੋ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਫਾਈ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ—ਤੁਹਾਡੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਸਾਰੇ ਗੰਦੇ ਕੱਪੜੇ।”

ਆਓ ਅਸੀਂ ਕਦੇ ਵੀ “ਯਿਸੂ, [ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੇ] ਪੁੱਤਰ ਦਾ ਲਹੂ, ਸਾਨੂੰ ਸਾਰੇ ਪਾਪਾਂ ਤੋਂ ਸ਼ੁੱਧ ਕਰਦਾ ਹੈ” ਨੂੰ ਕਦੇ ਨਾ ਭੁੱਲੀਏ [1 ਯੂਹੰਨਾ 1:7]। ਇਸ ਲਈ, ਪ੍ਰਤੀਬਿੰਬਤ ਕਰੋ ਅਤੇ ਚਲਾਓ। ਇਹ ਉਹ ਦੋ ਚੀਜ਼ਾਂ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਮੈਂ ਸੁਝਾਅ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਅਭਿਆਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਜੇਕਰ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਇਸ ਸੁੰਦਰਤਾ ਨੂੰ ਜਿਊਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ।

ਅਤੇ ਅਜਿਹਾ ਨਾ ਹੋਵੇ ਕਿ ਅਸੀਂ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋ ਜਾਵਾਂ, ਯਿਸੂ ਨੇ ਇਸ ਪ੍ਰਸੰਨਤਾ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਾਡੇ ਲਈ ਰੱਖਿਆ। ਇਸ ਲਈ, ਆਓ ਇਹ ਸੋਚਣ ਦੇ ਜਾਲ ਵਿੱਚ ਨਾ ਫਸੀਏ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਦੁਆਰਾ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨ ਜਾਂ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਵਾਨਿਤ ਰਹਿਣ ਲਈ ਸੋਗ ਦੇ ਇਸ ਰਵੱਈਏ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਿਤ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਆਓ ਅਸੀਂ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਮੂਨੇ ਵਜੋਂ ਵੇਖੀਏ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਇਸ ਦੌੜ ਨੂੰ ਚਲਾਉਂਦੇ ਹਾਂ—ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਪਵਿੱਤਰ ਆਤਮਾ ਸਾਨੂੰ ਯਿਸੂ ਵਰਗੇ ਬਣਨ ਲਈ ਅੰਦਰੋਂ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਹੈ [2 ਕੁਰਿੰ 3:18]।

ਅਤੀਤ,ਅਤੀਤ ਹੈ। ਅੱਜ ਨਵਾਂ ਦਿਨ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਇਸ ਮਹਾਨ ਸੱਚਾਈ ‘ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਨ ਅਤੇ ਉਸ ‘ਤੇ ਅਮਲ ਕਰਕੇ ਦੁਬਾਰਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ: ਸੱਚਮੁੱਚ ਧੰਨ ਹਨ ਉਹ ਜੋ…ਆਪਣੇ ਪਾਪਾਂ ਅਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਪਾਪਾਂ ‘ਤੇ ਸੋਗ ਕਰਦੇ ਹਨ…ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ, ਅਤੇ ਇਕੱਲੇ ਓਹ, ਦਿਲਾਸਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨਗੇ।