ਪਾਪੀ ਗੁੱਸਾ—ਇਹ ਤਬਾਹੀ ਪੈਦਾ ਕਰਦਾ ਹੈ—ਭਾਗ 4 ਪਾਪੀ ਗੁੱਸੇ ਦੇ ਉਦੇਸ਼ ਕਿਹੜੇ ਹਨ?

(English Version: “Sinful Anger – The Havoc It Creates (Part 4)”)

ਇਹ ਪੋਸਟ ਗੁੱਸੇ ਦੇ ਵਿਸ਼ੇ ਨੂੰ ਸੰਬੋਧਿਤ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਬਲੌਗ ਪੋਸਟਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਲੜੀ ਵਿੱਚ ਭਾਗ 4 ਹੈ—ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਪਾਪੀ ਗੁੱਸੇ। ਭਾਗ 1 ਪਾਪੀ ਗੁੱਸੇ ਦੇ ਮੁੱਦੇ ਦੀ ਇੱਕ ਆਮ ਜਾਣ-ਪਛਾਣ ਸੀ। ਭਾਗ 2 ਨੇ ਇਸ ਸਵਾਲ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਿਆ, “ਗੁੱਸਾ ਕੀ ਹੈ?” ਭਾਗ 3 “ਪਾਪੀ ਗੁੱਸੇ ਦਾ ਸਰੋਤ ਕੀ ਹੈ?” ਦੇ ਮੁੱਦੇ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਿਆ। ਅਤੇ ਇਹ ਪੋਸਟ, ਅਸੀਂ ਪ੍ਰਸ਼ਨ # 3 ਨੂੰ ਵੇਖਾਂਗੇ: ਪਾਪੀ ਗੁੱਸੇ ਦੇ ਉਦੇਸ਼ ਕਿਹੜੇ ਹਨ?

III. ਪਾਪੀ ਗੁੱਸੇ ਦੇ ਉਦੇਸ਼ ਕਿਹੜੇ ਹਨ?

ਗੁੱਸਾ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ, ਆਪਣੇ ਆਪ ਅਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਵਿਰੁੱਧ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।

ਓ. ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਦੇ ਖਿਲਾਫ 

ਅਸੀਂ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਨਾਲ ਨਾਰਾਜ਼ ਹਾਂ ਕਿਉਂਕਿ ਅਸੀਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਇੱਕ ਜਾਂ ਦੋ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਨਿਰਾਸ਼ ਕੀਤਾ ਹੈ। (1) ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਨੇ ਉਹ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜੋ ਅਸੀਂ ਉਸਨੂੰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ [ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ, ਸਾਨੂੰ ਇੱਕ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਵਿਆਹ, ਇੱਕ ਵਧੀਆ ਕੈਰੀਅਰ, ਸਾਨੂੰ ਇੱਕ ਖਾਸ ਬਿਮਾਰੀ ਤੋਂ ਚੰਗਾ ਕਰਨਾ, ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਲੋੜੀਂਦੇ ਸੁਪਨੇ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨਾ]। ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਠੱਗਿਆ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ, ਅਸੀਂ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਨਾਲ ਗੁੱਸੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ। (2) ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨੇ ਕੁਝ ਅਜਿਹਾ ਕੀਤਾ ਜਿਸ ਦੀ ਸਾਨੂੰ ਉਸ ਤੋਂ ਉਮੀਦ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਜਦੋਂ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਕਿਸੇ ਅਜ਼ੀਜ਼ ਨੂੰ ਖੋਹ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਸਾਡੇ ਜੀਵਨ ਭਰ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਨੂੰ ਕੁਚਲ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਬੇਰਹਿਮ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸ ਨਾਲ ਗੁੱਸੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ।

ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਪ੍ਰਤੀ ਅਜਿਹੇ ਗੁੱਸੇ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ, ਅਸੀਂ ਚਰਚ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ, ਬਾਈਬਲ ਪੜ੍ਹਨ ਤੋਂ, ਅਤੇ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਲਈ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਵਿੱਚ ਸਮਾਂ ਬਿਤਾਉਣ ਤੋਂ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਅਸੀਂ “ਠੰਢੇ” ਨਹੀਂ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ। ਕਈ ਵਾਰੀ, ਦਿਲ ਠੰਡਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਪ੍ਰਤੀ ਉਦਾਸੀਨ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਭਾਵੇਂ ਅਸੀਂ ਚਰਚ ਆਉਣਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਬਾਈਬਲ ਪੜ੍ਹਦੇ ਹਾਂ, ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਆਦਿ। ਇਹ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਤਰੀਕਿਆਂ ਲਈ ਅੰਦਰੂਨੀ ਦਿਲੀ ਪਿਆਰ ਨਾਲੋਂ ਇੱਕ ਠੰਡਾ ਅਤੇ ਮਸ਼ੀਨੀ ਬਾਹਰੀ ਕਿਰਿਆ ਹੈ। ਕੁਝ ਅਤਿਅੰਤ ਮਾਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ, ਇਹ ਗੁੱਸਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਦੇ ਪੂਰਨ ਤਿਆਗ ਵੱਲ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਸੋਚੀਏ, “ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਅੱਗੇ ਈਮਾਨਦਾਰੀ ਨਾਲ ਆਪਣੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਨਾ ਠੀਕ ਹੈ—ਆਖ਼ਰਕਾਰ, ਉਹ ਮੇਰਾ ਪਿਤਾ ਹੈ,” ਸਾਨੂੰ ਚੇਤਾਵਨੀ ਦਿੱਤੀ ਜਾਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਕਿਉਂਕਿ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਸਿਰਫ਼ ਸਾਡਾ ਪਿਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਉਹ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ—ਪਵਿੱਤਰ ਪੁਰਖ—ਡਰ ਅਤੇ ਆਦਰ ਦੇ ਯੋਗ ਵੀ ਹੈ। ਉਪਦੇਸ਼ਕ ਦੀ ਪੋਥੀ 5:1-2 ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਸਾਨੂੰ ਚੇਤਾਵਨੀ ਦੇ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਕਰਨੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ, “1 ਜਿਸ ਵੇਲੇ ਤੂੰ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਪੈਰ ਚੌਕਸੀ ਨਾਲ ਰੱਖ, ਕਿਉਂਕਿ ਸੁਣਨ ਲਈ ਨਜ਼ਦੀਕ ਆਉਣਾ ਮੂਰਖਾਂ ਦੇ ਬਲੀ ਚੜ੍ਹਾਉਣ ਨਾਲੋਂ ਚੰਗਾ ਹੈ, ਕਿਉਂ ਜੋ ਉਹ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦੇ ਕਿ ਉਹ ਬੁਰਿਆਈ ਕਰਦੇ ਹਨ। 2 ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਨਾਲ ਕਾਹਲੀ ਨਾ ਕਰੋ, ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੇ ਅੱਗੇ ਕੁਝ ਵੀ ਬੋਲਣ ਵਿੱਚ ਕਾਹਲੀ ਨਾ ਕਰੋ, ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਸਵਰਗ ਵਿੱਚ ਹੈ ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਹੋ, ਇਸ ਲਈ ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਘੱਟ ਹੋਣ ਦਿਓ।”

ਹਾਲਾਂਕਿ ਹੁਣ ਦਾ ਸੰਦਰਭ ਮੁੱਦੇ ਦੇ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਗੁੱਸੇ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ , ਵਿਆਪਕ ਸਿਧਾਂਤ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇਹ ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਬਚਾਉਂਦੇ ਹਾਂ ਕੇ ਕੀ ਸੰਪੂਰਨ ਅਤੇ ਅਨੂਕੂਲ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਮਹਾਨ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਲਈ।

ਸਾਡਾ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਦੇ ਨਾਲ ਗੁੱਸੇ ਹੋਣ ਦਾ ਇੱਕ ਮੁੱਖ ਕਾਰਨ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਅਕਸਰ ਇਹ ਯਾਦ ਰੱਖਣ ਵਿੱਚ ਅਸਫਲ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨੇ ਆਰਾਮ ਅਤੇ ਆਰਾਮ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਮੁੱਦਾ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕੀ ਚਾਉਂਦੇ ਹਾਂ। ਇਸ ਦੇ ਉਲਟ, ਪ੍ਰਭੂ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰਨ, ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਆਪਣੀ ਸਲੀਬ ਚੁੱਕਣ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਚੱਲਣ ਲਈ ਬੁਲਾਉਂਦਾ ਹੈ [ਲੂਕਾ 9:23]। ਜੇ ਅਸੀਂ ਇਸ ਅਸਲੀਅਤ ਨੂੰ ਸਮਝਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਜਾਣ ਜਾਵਾਂਗੇ ਕਿ ਸਾਡੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਕੰਮ ਨਾ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਯੋਜਨਾਵਾਂ ਦੀ ਉਮੀਦ ਕੀਤੀ ਜਾਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਨਾਲ ਗੁੱਸੇ ਨਹੀਂ ਹੋਵਾਂਗੇ। ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਵੇਗਾ ਕਿ ਉਹ ਸਾਡੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਸਾਰੇ ਮਾਮਲਿਆਂ ‘ਤੇ ਪ੍ਰਭੂ ਹੈ, ਅਤੇ ਸਾਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਧੀਨਗੀ ਵਿੱਚ ਉਸ ਅੱਗੇ ਝੁਕਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਅ. ਖੁਦ ਦੇ ਖਿਲਾਫ 

ਗੁੱਸੇ ਨੂੰ ਸੰਬੋਧਿਤ ਕਰਦੇ ਸਮੇਂ, ਅਸੀਂ ਅਕਸਰ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਨਿਰਦੇਸ਼ਿਤ ਗੁੱਸੇ ਦੀ ਚਰਚਾ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ। ਫਿਰ ਵੀ, ਇਹ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਮਾਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਸੱਚ ਹੈ। ਤਾਂ ਕਿਵੇਂ? ਅਸੀਂ ਜਾਂ ਅਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਹੋਰ ਲੋਕ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ:

• ਮੈਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਕਿ ਮੈਂ ਇਹ ਕੀਤਾ ਹੈ।
• ਇਹ ਸਭ ਮੇਰਾ ਕਸੂਰ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਇਸ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਹਾਂ।
• ਮੈਂ ਕੀ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ?
• ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਦੇਖ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
• ਮੈਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸ ਟੈਸਟ, ਉਹ ਸੰਗੀਤਕ ਸਮਾਰੋਹ, ਉਹ ਨਾਜ਼ੁਕ ਖੇਡ, ਉਹ ਮੁੱਖ ਪੇਸ਼ਕਾਰੀ, ਆਦਿ ਵਿੱਚ ਗੜਬੜ ਕੀਤੀ ਸੀ।

ਦੁਬਾਰਾ ਫਿਰ, ਯਾਦ ਰੱਖੋ ਕਿ ਗੁੱਸਾ ਉਸ ਵਿਰੁੱਧ ਇੱਕ ਸਰਗਰਮ ਪ੍ਰਤੀਕਿਰਿਆ ਹੈ ਜੋ ਅਸੀਂ ਨੈਤਿਕ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਗਲਤ ਸਮਝਦੇ ਹਾਂ। ਇਸ ਲਈ, ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਉਹ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਅਸਫਲ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ ਜੋ ਸਹੀ ਹੈ ਜਾਂ ਉਹ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਜੋ ਅਸੀਂ ਨੈਤਿਕ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਗਲਤ ਸਮਝਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ‘ਤੇ ਗੁੱਸੇ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਾਂ—ਇੱਕ ਕਿਸਮ ਦੀ ਸਵੈ-ਸਜ਼ਾ। ਦੂਜੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿਚ, ਅਸੀਂ ਆਪਣੀਆਂ ਅਸਫਲਤਾਵਾਂ ਲਈ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਜ਼ਾ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ।

ਜਦੋਂ ਕਿ ਅੰਤਹਕਰਣ ਇੱਕ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਦੁਆਰਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਯੰਤਰ ਹੈ ਜੋ ਸਾਡੇ ਉੱਤੇ ਦੋਸ਼ ਲਾਉਂਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਗਲਤ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ [ਰੋਮੀ 14:22-23, 1 ਕੁਰਿੰ 2:2-4, 1 ਯੂਹੰਨਾ 3:19-21], ਸਾਨੂੰ ਜ਼ਮੀਰ ਨੂੰ ਆਗਿਆ ਨਹੀ ਦੇਣ ਲਈ ਓਸ ਹੱਦ ਤੱਕ ਸਾਵਧਾਨ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰੋ ਗੁੱਸੇ ਦੁਆਰਾ ਨਿਰਦੇਸ਼ਿਤ ਪਾਪ ਨਾ ਕਰੀਏ।

ਕੋਈ ਵਿਅਕਤੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਗੁੱਸੇ ਦੇ ਕਈ ਕਾਰਨਾਂ ਦੀ ਸੂਚੀ ਬਣਾ ਸਕਦਾ ਹੈ:

1. ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀ ਮਾਫ਼ੀ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਵਿੱਚ ਅਸਫਲਤਾ। ਇਸ ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਦੇ ਲੋਕ ਮੁਆਵਜ਼ੇ ਦੇ ਇੱਕ ਰੂਪ ਵਜੋਂ ਸਵੈ-ਦਿੱਤੀ ਸਜ਼ਾ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੇ ਹਨ [ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਸ਼ੁੱਧ ਕਰਨ ਦੀ ਕਿਸਮ]। ਉਹ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਦੀ ਡੂੰਘਾਈ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦੇ—ਇੱਕ ਕਿਰਪਾ ਜੋ ਸਾਡੇ ਸਾਰੇ ਪਾਪਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੱਡੀ ਹੈ। ਉਹ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਜਿੱਥੇ ਪਾਪ ਬਹੁਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਕਿਰਪਾ ਹੋਰ ਵੀ ਵੱਧ ਜਾਂਦੀ ਹੈ [ਰੋਮ 5:20-21]।

2. ਮਾਣ। ਮੈਂ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਗੜਬੜ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਹੁਣ ਉਹ ਮੇਰੇ ਬਾਰੇ ਕੀ ਸੋਚਣਗੇ? ਦੂਸਰਿਆਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਚੰਗੇ ਦਿਖਣ ਦੀ ਲਗਾਤਾਰ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਸਾਡੇ ਬਾਰੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਨਿਰਣਾ ਹਮੇਸ਼ਾ ਅਨੁਕੂਲ ਬਣਾਉਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਆਦਿ, ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਚੰਗੇ ਦਿਖਾਈ ਦੇਣ ਵਿੱਚ ਅਸਫਲ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਗੁੱਸੇ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਵੱਲ ਸੇਧਿਤ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਜ਼ਾ ਦਿੰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ।

3. ਮਨੁੱਖੀ ਮੰਦਹਾਲੀ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਵਿੱਚ ਅਸਫਲਤਾ। ਫੋਕਸ ਆਮ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, “ਮੈਂ ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ—ਮੈਂ ਇੱਕ ਚੰਗਾ ਅਤੇ ਨੈਤਿਕ ਵਿਅਕਤੀ ਹਾਂ?” ਇਹ ਇਹ ਸਮਝਣ ਵਿੱਚ ਅਸਫਲਤਾ ਦੇ ਕਾਰਨ ਹੈ ਕਿ ਨਾ ਸਿਰਫ ਮੈਂ ਸਿਰਫ਼ ਇਹ ਹੀ ਨਹੀਂ , ਪਰ ਅਸਲ ਵਿੱਚ, ਮੈਂ ਹੋਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਕਰਨ ਦੇ ਸਮਰੱਥ ਹਾਂ।

4. ਕਿਸੇ ਖਾਸ ਪਿਆਰੀ ਇੱਛਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਨਾ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਨਿਰਾਸ਼ਾ। ਮੈਂ ਕੁਝ ਬੁਹਤ ਬੁਰਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਪਰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ ਕਿਉਂਕਿ “ਮੈਂ ਇਸ ਵਿੱਚ ਗੜਬੜ ਕੀਤੀ।” ਇਸ ਲਈ, ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ‘ਤੇ ਗੁੱਸਾ ਹੈ।ਅਸੀਂ ਕੁਝ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਅਤੇ ਇਸ ਨਾਲ ਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ [ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਕਿਸੇ ਕੰਪਨੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਖਾਸ ਨੌਕਰੀ, ਉਹ ਤਰੱਕੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨਾ, ਟੀਮ ਬਣਾਉਣਾ, ਉਸ ਵਪਾਰਕ ਉੱਦਮ ਵਿੱਚ ਸਫਲ ਹੋਣਾ, ਆਦਿ] ਦੇ ਨਾਲ ਜਨੂਨੀ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਅਤੇ ਹੁਣ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਗੁਆ ਦਿੱਤਾ ਹੈ, ਇਹ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨ ਦੀ ਬਜਾਏ ਕਿ ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਉਸ ਦੀ ਭਾਰੀ ਇੱਛਾ ਗਲਤ ਸੀ, ਮੈਂ ਇਸ ਅਸਫਲਤਾ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਣ ਲਈ ਗੁੱਸੇ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦਾ ਹਾਂ।

5. ਧਾਰਮਿਕਤਾ ਦੇ ਆਪਣੇ ਪੱਧਰ ‘ਤੇ ਚੱਲਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨਾ। ਮੈਂ ਸਵੈ-ਲਾਗੂ ਕੀਤੇ ਨਿਯਮਾਂ ਦੇ ਕਿਸੇ ਖਾਸ ਸਮੂਹ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਮੇਰਾ ਘਰ ਓਨਾ ਸਾਫ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜਿੰਨਾ ਮੈਂ ਇਹ ਹੋਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ; ਮੇਰਾ ਕੰਮ ਉਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਉਮੀਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਆਦਿ। ਆਮ ਤੌਰ ‘ਤੇ, ਅਸੀਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸੰਪੂਰਨਤਾਵਾਦੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹਾਂ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਉੱਤੇ ਬਹੁਤ ਦੁੱਖ ਲਿਆਉਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਉਹਨਾਂ ਮਾਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਅਸਫਲ ਹੋਏ ਹਨ, ਉਹ ਉਸ ਗੁੱਸੇ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਵੱਲ ਸੇਧਿਤ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਅਸਥਾਈ ਉਮੀਦਾਂ ਰੱਖਣ ਦਾ ਮਾਮਲਾ ਹੈ।

6. ਮੇਰੇ ਲਈ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਤਮ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਅਸਫਲਤਾ। ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਕੋਲ ਮੇਰੇ ਲਈ ਪਲਾਨ ਏ ਸੀ, ਜਿਸਦਾ ਮਤਲਬ ਮੇਰੇ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਹੋਣਾ ਸੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਮੇਰੀ ਅਸਫਲਤਾ ਦੇ ਕਾਰਨ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਪਲਾਨ ਬੀ—ਦੂਜਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਹੈ। ਹੁਣ, ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਕਹਿਣ ਦਿਓ। ਜਦੋਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰੀ ਚੋਣਾਂ ਕਰਨ ਲਈ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਹਾਂ, ਇਹ ਸਿੱਟਾ ਕੱਢਣ ਲਈ ਕਿ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਸਾਡੇ ਕੰਮਾਂ ਦੁਆਰਾ, ਅਸੀਂ ਪਲਾਨ ਬੀ ਦੇ ਨਾਲ ਹਾਂ, ਕੀ ਅਸੀਂ ਇਹ ਸੁਝਾਅ ਨਹੀਂ ਦੇ ਰਹੇ ਹਾਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਾਡੀਆਂ ਜਿੰਦਗੀਆਂ ਲਈ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀਆਂ ਯੋਜਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਉਦੇਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਅਸਫਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ?

ਅਜਿਹੀ ਸੋਚ ਨਾਲ, ਕੀ ਅਸੀਂ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਰਹੇ ਕਿ ਦਿਨ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਮਾਮਲਿਆਂ ਉੱਤੇ ਪ੍ਰਭੂਸੱਤਾਵਾਨ ਹਾਂ? ਕੀ ਇਹ ਸੋਚਣਾ ਗ਼ਲਤ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਸਿਰਫ਼ ਇਨਸਾਨ ਹੀ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੇ ਰਾਹਾਂ ਵਿਚ ਵਿਘਨ ਪਾ ਸਕਦੇ ਹਨ? ਕੀ ਸਾਡੀ ਅਸਫਲਤਾ ਦਾ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ?

ਹਾਲਾਂਕਿ, ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਅਜੇ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਅਸਫਲਤਾਵਾਂ ਦੁਆਰਾ ਆਪਣੇ ਉਦੇਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਕਿ ਯੂਸੁਫ਼ ਦੇ ਭਰਾ ਅਜੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਕੰਮਾਂ ਲਈ ਜਵਾਬਦੇਹ ਸਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀਆਂ ਯੋਜਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਅਸਫਲ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਦਰਅਸਲ, ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਯੋਜਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਬੁਰਾਈ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ। “ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਨੁਕਸਾਨ ਪਹੁੰਚਾਉਣ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਪਰ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਲਈ ਚੰਗੇ ਲਈ ਇਰਾਦਾ ਕੀਤਾ ਸੀ ਜੋ ਹੁਣ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਜਾਨਾਂ ਦੀ ਬਚਤ” [ਉਤਪਤ 50:20]। ਈਸ਼ਵਰੀ ਪ੍ਰਭੂਸੱਤਾ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਇਹ ਤਣਾਅ ਦੇ ਦੁਆਰਾ ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਸਿੱਟਾ ਨਹੀਂ ਕੱਢਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਡੀਆਂ ਅਸਫਲਤਾਵਾਂ ਦੁਆਰਾ, ਅਸੀਂ ਸਿਰਫ ਯੋਜਨਾ ਬੀ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਹਾਂ।

ਦੁਬਾਰਾ ਫਿਰ, ਇਹ ਸਾਡੇ ਲਾਪਰਵਾਹੀ ਵਾਲੇ ਵਿਵਹਾਰ ਲਈ ਕੋਈ ਬਹਾਨਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਫਿਰ ਵੀ, ਸਾਰੇ ਮਾਮਲਿਆਂ ਉੱਤੇ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀ ਪ੍ਰਭੂਸੱਤਾ ਦੇ ਨੁਕਸਦਾਰ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਵਾਲੀ ਇਸ ਸੋਚ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਅੰਦਰ ਵੱਲ ਸੇਧਿਤ ਗੈਰ-ਸਿਹਤਮੰਦ ਗੁੱਸੇ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਅਜਿਹੀ ਸੋਚ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋਏ ਲੋਕ ਲਗਾਤਾਰ ਸੋਚਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, “ਕਾਸ਼ ਮੈਂ ਇਹ ਕੀਤਾ ਹੁੰਦਾ ਜਾਂ ਇਹ ਨਾ ਕੀਤਾ ਹੁੰਦਾ,” ਅਤੇ ਹਾਰੀ ਹੋਈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜੀਉਂਦੇ ਹਨ।

ਇਸ ਸਵੈ-ਨਿਰਦੇਸ਼ਿਤ ਗੁੱਸੇ ਦਾ ਜਵਾਬ “ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਮਾਫ਼ ਕਰਨ” ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਪਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਅਸੀਂ ਇੰਨੇ ਕੀਮਤੀ ਹਾਂ ਕਿ ਯਿਸੂ ਸਾਡੇ ਲਈ ਮਰਿਆ। ਅਸਲ ਮੁੱਦਾ ਇਹ ਮੰਨਣ ਦਾ ਹੈ ਕਿ ਭਾਵੇਂ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਪਾਪੀ ਪ੍ਰਵਿਰਤੀਆਂ ਹਨ, ਸਾਡਾ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਮਿਹਰਬਾਨ ਹੈ ਅਤੇ ਸਾਨੂੰ ਮਸੀਹ ਦੁਆਰਾ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਮਾਫੀ ਨੂੰ ਗਲੇ ਲਗਾਉਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇਸ ਅੰਦਰੂਨੀ ਗੁੱਸੇ ਦੀ ਸਮੱਸਿਆ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ।

ੲ. ਹੋਰਾਂ ਦੇ ਖਿਲਾਫ 

ਸਾਡਾ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਗੁੱਸਾ ਇਸ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਦੂਜਿਆਂ ‘ਤੇ ਗੁੱਸੇ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਾਡੇ ਵਿਰੁੱਧ ਕੁਝ ਕੀਤਾ ਹੈ ਜਾਂ ਸਾਡੇ ਲਈ ਕੁਝ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਅਸਫਲ ਰਹੇ ਹਨ। ਕਈ ਵਾਰ, ਲੋਕ ਆਪਣੇ ਗੁੱਸੇ ਨੂੰ ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਇੱਕ ਸਾਧਨ ਵਜੋਂ ਵੀ ਵਰਤਦੇ ਹਨ। ਇੱਥੇ ਕੁਝ ਤਰੀਕੇ ਹਨ:

1. ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਕਾਬੂ ਕਰਨ ਲਈ। ਅਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਗੁੱਸੇ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਉਹ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਜੋ ਅਸੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਇਸਨੂੰ ਦੂਜਿਆਂ ਨਾਲ ਛੇੜਛਾੜ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਕ ਸਾਧਨ ਵਜੋਂ ਵਰਤਦੇ ਹਾਂ। ਅਸੀਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਅਧੀਨਗੀ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਸਾਡੇ ਗੁੱਸੇ ਤੋਂ ਡਰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਸਿਧਾਂਤ ਦਾ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਪਤਨੀ ਪਤੀ ਦੇ ਗੁੱਸੇ ਤੋਂ ਡਰਦੀ ਹੈ, ਪਤੀ ਪਤਨੀ ਦੇ ਗੁੱਸੇ ਤੋਂ ਡਰਦਾ ਹੈ, ਬੱਚੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦੇ ਸੁਭਾਅ ਤੋਂ ਡਰਦੇ ਹਨ, ਮਾਪੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਸੁਭਾਅ ਤੋਂ ਡਰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜੋ ਹਮੇਸ਼ਾ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਆਪਣੇ ਰਾਹ ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜੋ ਅਸੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਇਹ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਧੱਕੇਸ਼ਾਹੀ ਕਰਨ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੈ।

2. ਹੋਰ ਡੂੰਘੀਆਂ ਸੱਟਾਂ ਨੂੰ ਛੁਪਾਉਣ ਲਈ। ਸ਼ਾਇਦ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਪੁਰਾਣੇ ਕੰਮਾਂ ‘ਤੇ ਸ਼ਰਮ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਫਿਰ ਵੀ, ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਅਸਮਰੱਥ, ਅਸੀਂ ਇਸਨੂੰ ਇੱਕ ਗੁੱਸੇ ਭਰੇ ਰਵੱਈਏ ਦੇ ਅਧੀਨ ਢੱਕ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ ਜੋ ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਜਾਰੀ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

3. ਖੁਦ ਨੂੰ ਬਿਹਤਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਲਈ। ਅਸੀਂ “ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲੋਂ ਨੈਤਿਕ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਉੱਤਮ ਹਾਂ” ਰਵੱਈਏ ਨੂੰ ਵਧਾਉਂਦੇ ਹਾਂ। ਇਸ ਲਈ, ਦੂਜਿਆਂ ਵਿਰੁੱਧ ਗੁੱਸਾ ਸਾਡੀ ਸਵੈ-ਧਰਮ ਨੂੰ ਵਧਾਉਣ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

4. ਤਣਾਅ ਨੂੰ ਛੱਡਣ ਲਈ। ਮੈਨੂੰ ਹੁਣ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਹੈ; ਮੈਂ ਸਾਰਾ ਗੁੱਸਾ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਮਸਲਾ ਸਵੈ-ਕੇਂਦਰਿਤ ਹੈ, ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਕਿ ਸਾਡਾ ਗੁੱਸਾ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਕੱਢਣ ਦੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਵਿੱਚ ਕਿਵੇਂ ਦੁਖੀ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਮੰਨ ਲਓ ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ, ਮਾਤਾ ਜਾਂ ਜੀਵਨ ਸਾਥੀ ਤੋਂ ਨਾਰਾਜ਼ ਹਾਂ ਜਿਸ ਨੇ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਬਦਸਲੂਕੀ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਕੁਝ ਸਲਾਹਕਾਰ ਸਾਨੂੰ ਇੱਕ ਸਿਰਹਾਣਾ ਲੈਣ ਲਈ ਕਹਿਣਗੇ ਅਤੇ ਕਲਪਨਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਪਿਤਾ ਜਾਂ ਮਾਤਾ ਜਾਂ ਜੀਵਨਸਾਥੀ ਹੋਣ ਅਤੇ ਸਾਨੂੰ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਇਸ ਨੂੰ ਮਾਰਦੇ ਰਹਿਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਅਸੀਂ “ਰਾਹਤ” ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਡੀਆਂ ਤੰਗ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਹੁਣ ਛੱਡ ਦਿੱਤੀਆਂ ਗਈਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਬਹੁਤ “ਬਿਹਤਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।”

5. ਬਦਲਾ ਜ਼ਾਹਰ ਕਰਨ ਲਈ। ਅਸੀਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਛੱਡਣ ਦਾ ਮਤਲਬ ਦੂਜੇ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਇਹ ਯਕੀਨੀ ਬਣਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਦੂਜੇ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ “ਉਸਦੇ ਕੀਤੇ ਦੀ ਸਜ਼ਾ” ਮਿਲੇ—ਜਿਵੇਂ ਸਿਮਓਨ ਅਤੇ ਲੇਵੀ, ਯੂਨਾਹ ਵਾਂਗ! [ਇਸ ਲੜੀ ਦੀ ਪੋਸਟ 3 ਦੇਖੋ]। ਭਾਵੇਂ ਅਸੀਂ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਅੱਗੇ ਬੇਨਤੀ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਉਹ ਸਾਡੇ ਪਾਪਾਂ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਜਾਵੇ ਅਤੇ ਸਾਨੂੰ ਸਜ਼ਾ ਨਾ ਦੇਵੇ, ਪਰ ਅਸੀਂ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਤੋਂ ਨਾਰਾਜ਼ ਹਾਂ ਜੇਕਰ ਉਹ, ਬਿਨਾਂ ਸਜ਼ਾ ਦਿੱਤੇ, ਮਾਫ਼ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਪਾਪਾਂ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ-ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਦੁੱਖ ਪਹੁੰਚਾਇਆ ਹੈ।

ਇਸ ਲਈ, ਅਸੀ ਮੰਨਦੇ ਹਾਂ ਕਿ “ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਸਾਨੂੰ ਮਾਫ਼ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਅਸੀ ਓਸਨੂੰ ਏਨੇ ਹਲਕੇ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਲੈ ਸਕਦੇ- ਪਰ ਸਾਨੂੰ ਓਸਦਾ ਭੁਗਤਾਨ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ,” ਰਵੱਈਏ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ।

ਇਸ ਲਈ, ਅਸੀਂ ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਪਾਪੀ ਗੁੱਸੇ ਨੂੰ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ, ਆਪਣੇ ਆਪ ਅਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਪ੍ਰਤੀ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਅਤੇ ਇਹ ਗੁੱਸਾ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੇ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਅਗਲੀ ਪੋਸਟ ਵਿੱਚ ਪੁੱਛਣ ਅਤੇ ਜਵਾਬ ਦੇ ਕੇ ਪਤਾ ਲਗਾਵਾਂਗੇ, “ਕਿਹੜੇ ਆਮ ਪ੍ਰਗਟਾਵੇ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੁਆਰਾ ਪਾਪੀ ਗੁੱਸਾ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ?”