ਬਦਲੀ ਹੋਈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ—ਭਾਗ 1 ਮਸੀਹ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜਿੰਦਗੀ ਸਮਰਪਿਤ ਕਰਨਾ

(English Version: “The Transformed Life – Offering Our Bodies To Christ”)

ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੀ ਰੋਜ਼ਮਰ੍ਹਾ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਯਿਸੂ ਮਸੀਹ ਵਰਗੇ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਰੋਮੀਆਂ 12 ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਲਈ ਸੱਦਾ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ। ਇਹ ਅਧਿਆਇ ਬਾਈਬਲ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਅਧਿਆਵਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮਸੀਹ ਦੁਆਰਾ ਬਦਲਿਆ ਹੋਇਆ ਜੀਵਨ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਦਾ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।

ਇਸ ਲਈ, ਇਸ ਦੇ ਨਾਲ, ਇੱਥੇ “ਬਦਲੀ ਹੋਈ ਜਿੰਦਗੀ” ਸਿਰਲੇਖ ਵਾਲੀ ਲੜੀ ਵਿੱਚ ਰੋਮੀਆਂ 12: 1 ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ “ਮਸੀਹ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਸਰੀਰਾਂ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼” ਸਿਰਲੇਖ ਵਾਲੀ ਪੋਸਟ # 1 ਹੈ।

(ਨੋਟ: ਕੋਈ ਵੀ ਇਸ ਅਧਿਆਇ ਦੀਆਂ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਆਇਤਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਨ, ਮਨਨ ਕਰਨ ਅਤੇ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰਨ ਬਾਰੇ ਵਿਚਾਰ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜੋ ਹਰ ਇੱਕ ਪੋਸਟ ਨੂੰ ਸੰਬੋਧਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਤਬਦੀਲੀ ਦੀ ਇਸ ਯਾਤਰਾ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ)

***********

“ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਕਿਰਪਾ ਕਰਕੇ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਸ਼ਬਦ ਵਿੱਚ ਦੱਸੋਗੇ,” ਇੱਕ ਮਸੀਹੀ ਔਰਤ ਨੇ ਇੱਕ ਮੰਤਰੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਭੇਂਟ ਕਰਨ ਦਾ ਤੁਹਾਡਾ ਵਿਚਾਰ ਕੀ ਹੈ?” ਕਾਗਜ਼ ਦੀ ਇੱਕ ਖਾਲੀ ਸ਼ੀਟ ਫੜ ਕੇ, ਪਾਦਰੀ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, “ਇਸ ਖਾਲੀ ਸ਼ੀਟ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਆਪਣੇ ਨਾਮ ‘ਤੇ ਦਸਤਖਤ ਕਰਨੇ ਹਨ ਅਤੇ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਨੂੰ ਇਸ ਨੂੰ ਭਰਨ ਦਿਓ।” ਇਹ, ਅਸਲ ਵਿੱਚ, ਇਹ ਭੇਂਟ ਹੈ! ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਸਵਾਲ ਦੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸਾਡੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ‘ਤੇ ਦਸਤਖਤ ਕਰਨਾ। ਹਰ ਸਮੇਂ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਉਦੇਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਮਰਪਿਤ ਹੋਣਾ। ਬਿਨਾਂ ਸ਼ਰਤ, ਸਮਰਪਣ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ।

ਪੁਰਾਣੇ ਨੇਮ ਦੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ, ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨੇ ਆਪਣੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਨਿਰਧਾਰਿਤ ਸਮੇਂ ‘ਤੇ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੀਆਂ ਬਲੀਆਂ ਚੜ੍ਹਾਉਣ ਦਾ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਸਲੀਬ ‘ਤੇ ਯਿਸੂ ਦੇ ਇੱਕ ਵਾਰ-ਸਾਰੀ ਕੁਰਬਾਨੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਹੁਣ ਨਿਰਧਾਰਤ ਸਮੇਂ ‘ਤੇ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੀ ਬਲੀ ਦੀ ਮੰਗ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਆਪਣੇ ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਮੰਗ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਅਤੇ ਦਿਮਾਗ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕਰਦੇ ਰਹਿਣ—ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਕੁਝ ਖਾਸ ਸਮਿਆਂ ‘ਤੇ-ਬਲਕਿ ਹਰ ਸਮੇਂ-ਜੀਵਤ ਬਲੀਦਾਨਾਂ ਵਜੋਂ। ਇਹ ਰੋਮੀਆਂ 12:1-2 ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ।

ਰੋਮੀਆਂ 12:1-2 “1 ਇਸ ਲਈ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਭਰਾਵੋ ਅਤੇ ਭੈਣੋ, ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀ ਦਇਆ ਦੇ ਮੱਦੇਨਜ਼ਰ, ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਜੀਵਤ ਬਲੀਦਾਨ ਵਜੋਂ, ਪਵਿੱਤਰ ਅਤੇ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰਸੰਨ ਕਰਨ ਲਈ ਭੇਟ ਕਰੋ – ਇਹ ਤੁਹਾਡੀ ਸੱਚੀ ਅਤੇ ਸਹੀ ਪੂਜਾ ਹੈ। 2 ਇਸ ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਨਮੂਨੇ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਨਾ ਬਣੋ, ਪਰ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਨਵੀਨੀਕਰਨ ਦੁਆਰਾ ਬਦਲੋ. ਫਿਰ ਤੁਸੀਂ ਪਰਖਣ ਅਤੇ ਪ੍ਰਵਾਨ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਹੋਵੋਗੇ ਕਿ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀ ਇੱਛਾ ਕੀ ਹੈ—ਉਸ ਦੀ ਚੰਗੀ, ਪ੍ਰਸੰਨ ਅਤੇ ਸੰਪੂਰਨ ਇੱਛਾ।”

ਸਾਨੂੰ ਪੂਰਨ ਪਵਿੱਤਰਤਾ ਲਈ ਬੁਲਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਇੱਕ ਜੀਵਤ ਬਲੀਦਾਨ ਬਣ ਕੇ, 24/7 ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਸਮਰਪਣ! ਅਤੇ ਇਹ 2 ਚੀਜ਼ਾਂ ਕਰਕੇ ਪੂਰਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ:

(1) ਆਪਣੇ ਸਰੀਰਾਂ ਨੂੰ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਨੂੰ ਭੇਟ ਕਰਕੇ (v. 1)
(2) ਆਪਣੇ ਮਨ ਨੂੰ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਨੂੰ ਭੇਟ ਕਰਕੇ (v. 2).

ਅਸੀਂ ਇਸ ਪੋਸਟ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ਼ ਪਹਿਲੇ ਨੂੰ ਦੇਖਾਂਗੇ—ਰੋਮੀਆਂ 12:1 ਦੇ ਆਧਾਰ ‘ਤੇ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰਾਂ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕਰਨਾ।

ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਧਿਆਨ ਦਿਓ ਕਿ ਪੌਲੁਸ ਇੱਕ ਇਰਾਦੇ ਵਜੋਂ ਕੀ ਵਰਤਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਆਇਤ 1 ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਹਿੱਸੇ ਵਿੱਚ ਸਾਡੇ ਸਰੀਰਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਜੀਵਤ ਬਲੀਦਾਨ ਵਜੋਂ ਪੇਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ: “ਇਸ ਲਈ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਭਰਾਵੋ ਅਤੇ ਭੈਣੋ, ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀ ਦਇਆ ਦੇ ਮੱਦੇਨਜ਼ਰ.” ਰੱਬ ਦੀ ਦਇਆ—ਇਹੀ ਮਨੋਰਥ ਹੈ।

“ਇਸ ਲਈ” ਪਿਛਲੇ 11 ਅਧਿਆਵਾਂ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਪੌਲੁਸ ਨੇ ਸਾਡੀ ਪਾਪੀ ਸਥਿਤੀ, ਸਾਡੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਨਿਆਉਂ, ਅਤੇ ਕਿਵੇਂ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨੇ ਆਪਣੀ “ਦਇਆ” ਰਾਹੀਂ ਮਸੀਹ ਦੁਆਰਾ ਮੁਕਤੀ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕੀਤੀ ਹੈ, ਨੂੰ ਉਜਾਗਰ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਕੇਵਲ ਇਹ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਪੌਲੁਸ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਗੋਦ ਲੈਣ ਅਤੇ ਸਾਨੂੰ ਪਵਿੱਤਰ ਆਤਮਾ ਦੇਣ ਵਿੱਚ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀ ਦਇਆ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕੀਤਾ, ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਭਵਿੱਖ ਦੀ ਮਹਿਮਾ ਲਈ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਦੀ ਦਇਆ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਅਸੀਸਾਂ ਹਨ।

ਇਹ ਉਹ ਥਾਂ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਬਾਈਬਲ ਸੰਬੰਧੀ ਮਸੀਹੀ ਧਰਮ ਦੂਜੇ ਧਰਮਾਂ ਤੋਂ ਵੱਖਰਾ ਹੈ। ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਧਰਮ ਦਇਆ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਆਪਣੇ ਦੇਵਤਿਆਂ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਦੇ ਉਲਟ, ਅਸੀਂ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨੂੰ ਖ਼ੁਸ਼ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਡੇ ਉੱਤੇ ਦਇਆ ਹੋਈ ਹੈ। ਦੂਜੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿਚ, ਉਹ ਦਇਆ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਨ; ਅਸੀਂ ਦਇਆ ਤੋਂ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।

ਸਲੀਬ ‘ਤੇ ਕੁਰਬਾਨੀ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਦੀ ਦਇਆ ਦੁਆਰਾ ਸਾਡੇ ਦਿਲਾਂ ‘ਤੇ ਲਾਗੂ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ, ਸਾਨੂੰ ਅਜਿਹਾ ਜੀਵਨ ਜਿਉਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਪੈਦਾ ਕਰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨੂੰ ਪ੍ਰਸੰਨ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਪੌਲੁਸ ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਵਜੋਂ ਦਇਆ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਤਾਕੀਦ ਕਰਦਾ ਹੈ – ਧਿਆਨ ਦਿਓ ਕਿ ਉਹ ਹੁਕਮ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ ਹੈ—ਪਰ ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, “ਭਰਾਵੋ ਅਤੇ ਭੈਣੋ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕਰਦਾ ਹਾਂ।” “ਅਰਜ” ਸ਼ਬਦ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕਰਨ ਜਾਂ ਤਾਕੀਦ ਕਰਨ ਲਈ ਨਾਲ ਆਉਣਾ। ਉਹ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਤਾਕੀਦ ਕਰਦਾ ਹੈ-ਦੋਵੇਂ ਆਦਮੀ (“ਭਰਾ”) ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ (“ਭੈਣਾਂ”) ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਸਾਰਿਆਂ ‘ਤੇ ਲਾਗੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ: “ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਇੱਕ ਜੀਵਤ ਬਲੀਦਾਨ ਵਜੋਂ ਚੜ੍ਹਾਉਣ ਲਈ, ਪਵਿੱਤਰ ਅਤੇ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨੂੰ ਪ੍ਰਸੰਨ ਕਰਦਾ ਹੈ।”

ਇਸ ਵਿਚਾਰ ਦੇ ਉਲਟ ਕਿ ਸਰੀਰ ਬੁਰਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਿਰਫ਼ ਆਤਮਾ ਹੀ ਚੰਗੀ ਹੈ, ਬਾਈਬਲ ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਚੰਗੇ ਜਾਂ ਬੁਰਾਈ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਜੇਕਰ ਅਸੀਂ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਭਲੇ ਲਈ ਨਹੀਂ ਵਰਤ ਸਕਦੇ, ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਜੀਵਤ ਬਲੀਦਾਨ ਵਜੋਂ, ਪਵਿੱਤਰ ਅਤੇ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਨੂੰ ਪ੍ਰਸੰਨ ਕਰਨ ਲਈ ਇਹ ਸੱਦਾ ਇੱਕ ਵਿਅਰਥ ਹੁਕਮ ਹੋਵੇਗਾ।

ਇਸ ਲਈ, ਬੁਲਾਹਟ ਸਪਸ਼ਟ ਹੈ। ਸਾਡੇ ਸਰੀਰ ਦੇ ਹਰ ਅੰਗ: ਅੱਖਾਂ, ਕੰਨ, ਜੀਭ, ਹੱਥ, ਪੈਰ ਨਿਰੰਤਰ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਨੂੰ ਭੇਟ ਕਰਨੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ। “ਜੀਵਤ ਬਲੀਦਾਨ” ਸ਼ਬਦ ਦਾ ਇਹੀ ਅਰਥ ਹੈ। ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਅਸੀਂ ਜਿਉਂਦੇ ਹਾਂ, ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਉਸ ਨੂੰ ਪਵਿੱਤਰ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਭੇਟ ਕਰਨੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ। ਐਸੀ ਕੁਰਬਾਨੀ ਨਾਲ ਹੀ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਪੁਰਾਣੇ ਨੇਮ ਵਿੱਚ ਵੀ, ਜਦੋਂ ਲੋਕ ਬਲੀ ਲਈ ਨੁਕਸਦਾਰ ਜਾਨਵਰਾਂ ਨੂੰ ਲਿਆਉਂਦੇ ਸਨ, ਤਾਂ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਖੁਸ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮਲਾਕੀ 1:8 ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ, “ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਬਲੀ ਲਈ ਅੰਨ੍ਹੇ ਜਾਨਵਰਾਂ ਨੂੰ ਚੜ੍ਹਾਉਂਦੇ ਹੋ, ਕੀ ਇਹ ਗਲਤ ਨਹੀਂ ਹੈ? ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਲੰਗੜੇ ਜਾਂ ਬਿਮਾਰ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੀ ਬਲੀ ਦਿੰਦੇ ਹੋ, ਕੀ ਇਹ ਹੈ? ਗਲਤ ਨਹੀਂ? ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਗਵਰਨਰ ਨੂੰ ਪੇਸ਼ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰੋ! ਕੀ ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਖੁਸ਼ ਹੋਵੇਗਾ? ਸਰਬਸ਼ਕਤੀਮਾਨ ਪ੍ਰਭੂ ਆਖਦਾ ਹੈ,” ਕੀ ਉਹ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰੇਗਾ?” ਜੇ ਪੁਰਾਣੇ ਨੇਮ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹਾ ਹੁੰਦਾ, ਤਾਂ ਕੀ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨਵੇਂ ਨੇਮ ਦੇ ਅਧੀਨ ਆਪਣੇ ਮਿਆਰਾਂ ਨੂੰ ਘਟਾ ਦੇਵੇਗਾ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਜਦੋਂ ਉਸਦਾ ਪੁੱਤਰ ਸਲੀਬ ‘ਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੌਂਪਣ ਲਈ ਆਇਆ ਸੀ? ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ! ਇਸ ਲਈ ਪੌਲੁਸ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਅਜਿਹੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਜੋ “ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨੂੰ ਪ੍ਰਸੰਨ ਕਰਦਾ ਹੈ।”

“ਇਹ,” ਪੌਲੁਸ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, “ਤੁਹਾਡੀ ਸੱਚੀ ਅਤੇ ਸਹੀ ਉਪਾਸਨਾ ਹੈ.” ਜੋ ਪੌਲੁਸ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਉਹ ਸਧਾਰਨ ਹੈ: ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀ ਦਇਆ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ, ਸਾਡੇ ਸਰੀਰਾਂ ਨੂੰ ਭੇਟ ਕਰਨਾ ਉਸ ਦੀ ਉਪਾਸਨਾ ਵਿੱਚ ਜਵਾਬ ਦੇਣ ਦਾ ਤਰਕਪੂਰਨ ਜਾਂ ਸਹੀ ਅਤੇ ਸਹੀ ਤਰੀਕਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ, ਪੌਲੁਸ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਅਰਾਧਨਾ ਸਿਰਫ ਐਤਵਾਰ ਦੀ ਸਵੇਰ ਨੂੰ ਕੁਝ ਘੰਟਿਆਂ ਤੱਕ ਸੀਮਿਤ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਇਹ ਸਾਡੇ ਸਰੀਰ ਦੇ ਹਰ ਅੰਗ ਨੂੰ 24/7 ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ! ਇਹੀ ਹੈ ਸੱਚੀ ਭਗਤੀ।

ਇਸਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਜਿੱਥੇ ਵੀ ਹਾਂ, ਸਾਡੇ ਸਰੀਰ ਦੇ ਹਰ ਅੰਗ ਨੂੰ ਅਧੀਨਗੀ ਵਿੱਚ ਪੇਸ਼ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਕੰਮ ਵਾਲੀ ਥਾਂ ਜਿੱਥੇ ਕੋਈ ਵਿਅਕਤੀ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਸਮਾਂ ਬਿਤਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਅਰਾਧਨਾ ਦਾ ਸਥਾਨ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਤਾਂ ਕਿਵੇਂ? ਅਫ਼ਸੀਆਂ 6:7-8 ਦੱਸਦਾ ਹੈ, “7 ਪੂਰੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਸੇਵਾ ਕਰੋ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ, ਨਾ ਕਿ ਲੋਕਾਂ ਦੀ 8 ਕਿਉਂਕਿ ਤੁਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋ ਕਿ ਪ੍ਰਭੂ ਹਰ ਇੱਕ ਨੂੰ ਜੋ ਵੀ ਚੰਗਾ ਕੰਮ ਕਰੇਗਾ ਉਸਦਾ ਫਲ ਦੇਵੇਗਾ।” ਜਦੋਂ ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਅਹਿਸਾਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਡਾ ਅੰਤਮ ਮਾਲਕ ਯਿਸੂ ਮਸੀਹ ਹੈ। , ਅਸੀਂ ਆਪਣਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਦੇਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਾਂਗੇ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਨਹੀਂ ਹੋਵਾਂਗੇ ਜਦੋਂ ਮਨੁੱਖੀ ਬੌਸ ਸਾਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਛਾਣਦੇ! ਮਸੀਹ ਸਾਨੂੰ ਉਚਿਤ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਇਨਾਮ ਦੇਵੇਗਾ-ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਉਸਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਖੜੇ ਹਾਂ। ਸਾਨੂੰ ਪਤਾ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਦੇਖਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਾਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਪੇਸ਼ ਕਰਨ ਦਾ ਟੀਚਾ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਸਾਡੀ ਕੰਮ ਵਾਲੀ ਥਾਂ ਤੇ ਉਸਦੀ ਅਰਾਧਨਾ ਹੈ।

1 ਕੁਰਿੰਥੀਆਂ 10:31 ਇਹ ਬਹੁਤ ਸਪੱਸ਼ਟ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਰਾ ਜੀਵਨ ਇਹਨਾਂ ਜਾਣੇ-ਪਛਾਣੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੁਆਰਾ ਅਰਾਧਨਾ ਦਾ ਕੰਮ ਹੈ: “ਇਸ ਲਈ ਭਾਵੇਂ ਤੁਸੀਂ ਖਾਂਦੇ ਹੋ ਜਾਂ ਪੀਂਦੇ ਹੋ ਜਾਂ ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਇਹ ਸਭ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀ ਮਹਿਮਾ ਲਈ ਕਰੋ।” ਇਸਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ਕਿ ਸਾਡੇ ਸਰੀਰਕ ਸਰੀਰ ਦੇ ਹਰ ਅੰਗ ਨੂੰ ਇਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਹੈ ਜੋ ਹਰ ਸਮੇਂ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਨੂੰ ਪ੍ਰਸੰਨ ਕਰਦਾ ਹੋਵੇ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਦੇ ਅੰਗਾਂ ਨੂੰ ਪਾਪੀ ਸੁੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਅਤੇ ਓਸੇ ਸਮੇ ਨਹੀਂ ਇਹ ਮੰਨ ਸਕਦੇ ਕਿ ਹਾਂ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਸਾਡੀ ਅਰਾਧਨਾ ਤੋਂ ਖੁਸ਼ ਹੋਵੇਗਾ। 

 ਦੂਜੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿਚ, ਅਸੀਂ ਸੱਚੀ ਅਤੇ ਸਹੀ ਅਰਾਧਨਾ ਕਰਨ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਜੇਕਰ ਅਸੀਂ:

• ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਲਈ ਕਰੋ ਜੋ ਪਾਪੀ ਹਨ [ਭਾਵੇਂ ਇਹ ਭੌਤਿਕ ਜਾਂ ਭੌਤਿਕ ਚੀਜ਼ਾਂ ਹੋਣ]
• ਚੁਗਲੀ, ਝੂਠ, ਵਿਅੰਗਾਤਮਕ, ਜਾਂ ਸਿੱਧੇ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਨੁਕਸਾਨ ਪਹੁੰਚਾਉਣ ਵਾਲੀ ਬੋਲੀ ਲਈ ਸਾਡੀਆਂ ਜੀਭਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ 
• ਪਾਪੀ ਭਾਸ਼ਣ ਸੁਣਨ ਲਈ ਸਾਡੇ ਕੰਨਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ [ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਗੱਪਾਂ]
• ਸਾਡੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨ ਲਈ:
  • ਪਾਪੀ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਪੈਸਾ ਕਮਾਉਣਾ
  • ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਸਰੀਰਕ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਨੁਕਸਾਨ ਪਹੁੰਚਾਉਣਾ
  • ਲਿਖਤੀ ਸ਼ਬਦਾਂ ਰਾਹੀਂ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਦੁੱਖ ਪਹੁੰਚਾਉਣਾ [ਈਮੇਲ, ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ]
  • ਜਿਨਸੀ ਪਾਪਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣਾ 
• ਮਨਾਹੀ ਵਾਲੀਆਂ ਥਾਵਾਂ ‘ਤੇ ਜਾਣ ਲਈ ਸਾਡੇ ਪੈਰਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨਾ
• ਪੇਟੂਪਣ ਨੂੰ ਉਪਜਾਊ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਢਿੱਡ ਦਾ ਇਸਤੇਮਾਲ 
• ਬੁਰੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਲਈ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੇ ਹਾਂ 

ਜਦੋਂ ਇਹ ਅਸ਼ੁੱਧ ਸਰੀਰਾਂ ਤੋਂ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਅਰਾਧਨਾ ਅਸਵੀਕਾਰਨਯੋਗ ਅਰਾਧਨਾ ਹੈ। ਮਲਾਕੀ 1:8 ਯਾਦ ਹੈ? ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਨੂੰ ਪ੍ਰਸੰਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਅਰਾਧਨਾ ਉਹ ਅਰਾਧਨਾ  ਹੈ ਜੋ ਪਵਿੱਤਰ ਸਰੀਰਾਂ ਤੋਂ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਸਾਡੇ ਸਰੀਰ ਦਾ ਹਰ ਅੰਗ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਦਾ ਆਦਰ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਅਸੀਸ ਦੇਣਾ ਹੈ। ਖ਼ਤਰਾ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਅਕਸਰ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਦੇ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਅੰਗਾਂ ਨੂੰ ਪਵਿੱਤਰਤਾ ਲਈ ਵਰਤ ਕੇ ਸੋਚਦੇ ਹਾਂ, ਫਿਰ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੇਕਰ ਸਰੀਰ ਦਾ ਇੱਕ ਵੀ ਅੰਗ ਇਧਰ-ਉਧਰ ਪਾਪ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਸੋਚ ਅਸੀਂ ਸੋਚਦੇ ਹਾਂ, “ਆਖਰਕਾਰ, ਇਹ ਸਿਰਫ ਮੇਰੀ ਜੀਭ ਹੈ, ਜਾਂ ਇਹ ਸਿਰਫ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹ ਵੀ ਕੁਝ ਮਿੰਟਾਂ ਲਈ।” ਅਜਿਹੀ ਸੋਚ ਬਹੁਤ ਮੂਰਖਤਾ ਵਾਲੀ ਹੈ। ਹੁਕਮ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਸਰੀਰਾਂ ਨੂੰ—ਸਿਰਫ਼ ਕੁਝ ਹਿੱਸਿਆਂ ਨੂੰ ਹੀ ਨਹੀਂ—ਹਰ ਸਮੇਂ ਜਿਉਂਦੇ ਬਲੀਦਾਨ ਵਜੋਂ ਭੇਟ ਕਰੀਏ।

ਹਾਂ, ਹਰ ਸਮੇਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨੂੰ ਭੇਟ ਕਰਨਾ ਇੱਕ ਕੀਮਤ ਦੇ ਨਾਲ ਆਉਂਦਾ ਹੈ—ਸ਼ਬਦ “ਬਲੀਦਾਨ” ਇੱਕ ਕੀਮਤ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ! ਇਸ ਲਈ, ਆਓ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੋਂ ਕੁਝ ਗੰਭੀਰ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛੀਏ: ਜਦੋਂ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੇ ਬਚਨ ਨੂੰ ਮੰਨਣ ਦੀ ਕੀਮਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਸਾਡਾ ਆਮ ਜਵਾਬ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ? ਕੀ ਅਸੀਂ ਅੱਗੇ ਵਧਦੇ ਹਾਂ ਜਾਂ ਪਿੱਛੇ ਹਟਦੇ ਹਾਂ? ਅਤੇ ਜੇ ਅਸੀਂ ਪਿੱਛੇ ਹਟਣ ਦਾ ਰੁਝਾਨ ਰੱਖਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਮੁੱਦਿਆਂ ‘ਤੇ ਵਿਚਾਰ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ: (ੳ) ਕੀ ਇਹ ਸਹੀ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਉਸ ਕੀਮਤ ਦੇ ਕਾਰਨ ਜੋ ਯਿਸੂ ਨੇ ਸਾਡੇ ਪਾਪਾਂ ਲਈ ਅਦਾ ਕੀਤੀ, ਉਸ ਕੀਮਤ ਦੇ ਕਾਰਨ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਦੇਣ ਤੋਂ ਪਿੱਛੇ ਹਟਣਾ ਸਹੀ ਸਮਝਦੇ ਹਾਂ ? (ਅ) ਕੀ ਉਸ ਦੀ ਕੁਰਬਾਨੀ ਸਾਨੂੰ ਉਸ ਲਈ ਹਰ ਸੰਭਵ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ?

ਆਓ ਅਸੀਂ 2 ਕੁਰਿੰਥੀਆਂ 5:15 ਦੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ‘ਤੇ ਲਗਾਤਾਰ ਵਿਚਾਰ ਕਰੀਏ, “ਅਤੇ ਉਹ ਸਭਨਾਂ ਲਈ ਮਰਿਆ, ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਜਿਊਂਦੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਆਪਣੇ ਲਈ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਉਸ ਲਈ ਜੀਉਣ ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਮਰਿਆ ਅਤੇ ਦੁਬਾਰਾ ਜੀਉਂਦਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ।” ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮਸੀਹ ਦੇ ਲਹੂ ਨੇ ਖਰੀਦਿਆ ਹੈ, ਇਹ ਕੇਵਲ ਢੁਕਵਾਂ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਉਸ ਲਈ ਜਿਉਂਦੇ ਰਹੀਏ ਜਿਸ ਨੇ ਉਸ ਸਲੀਬ ਉੱਤੇ ਆਪਣਾ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਦੇ ਕੇ ਸਾਨੂੰ ਖਰੀਦਿਆ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਉਸ ਦੇ ਹਾਂ ਨਾ ਕਿ ਆਪਣੇ। ਅਸੀਂ ਉਸ ਦੀ ਰਹਿਮਤ ਨੂੰ ਚੱਖਿਆ ਹੈ। ਅਤੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਦਇਆਵਾਂ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਜੀਵਤ ਬਲੀਦਾਨ, ਪਵਿੱਤਰ ਅਤੇ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਨੂੰ ਪ੍ਰਸੰਨ ਕਰਨ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਪਰਤਾਵੇ ‘ਤੇ ਕਾਬੂ ਪਾਉਣ ਵਿਚ ਅਸਮਰੱਥ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਆਓ ਉਸ ਦੀ ਦਇਆ ‘ਤੇ ਵਿਚਾਰ ਕਰੀਏ ਜੋ ਸਲੀਬ ਤੋਂ ਵਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਸਾਨੂੰ ਪਰਤਾਵੇ ਨੂੰ “ਨਹੀਂ” ਕਹਿਣ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਅਤੇ ਦਿਮਾਗ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕਰਕੇ ਇੱਕ ਜੀਵਤ ਬਲੀਦਾਨ ਹੋਣ ਦੇ ਸੱਦੇ ਨੂੰ “ਹਾਂ” ਕਹਿਣ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕਰੇਗਾ।

ਇਕ ਪਾਦਰੀ ਨੇ ਕੁਝ ਵੀ ਪਿੱਛੇ ਨਾ ਰਹਿ ਕੇ ਆਪਣਾ “ਸਭ ਕੁਝ” ਦੇਣ ਦੀ ਲੋੜ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟਾਂਤ ਦਿੱਤਾ। ਓੁਸ ਨੇ ਕਿਹਾ,

“ਮੰਨ ਲਓ ਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਇੱਕ ਹਜ਼ਾਰ ਏਕੜ ਜ਼ਮੀਨ ਹੈ, ਅਤੇ ਕੋਈ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਆਇਆ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡਾ ਫਾਰਮ ਖਰੀਦਣ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਜ਼ਮੀਨ ਨੂੰ ਵੇਚਣ ਲਈ ਸਹਿਮਤ ਹੋ, ਬਿਲਕੁਲ ਕੇਂਦਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਏਕੜ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ, ਰਸਤੇ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰ ਦੇ ਪ੍ਰਬੰਧਾਂ ਦੇ ਨਾਲ। ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋ,” ਉਸਨੇ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ, “ਕਿ ਕਾਨੂੰਨ ਤੁਹਾਨੂੰ ਉਸ ਹਜ਼ਾਰ ਏਕੜ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਇੱਕ ਇਕੱਲੇ ਸਥਾਨ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦੇਵੇਗਾ? ਤੁਸੀਂ ਜ਼ਮੀਨ ਦੇ ਉਸ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਪਲਾਟ ਤੱਕ ਜਾਣ ਲਈ ਉਸ ਖੇਤ ਦੇ ਬਾਕੀ ਬਚੇ ਹਿੱਸੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸੜਕ ਬਣਾ ਸਕਦੇ ਹੋ।”

“ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਹ ਮਸੀਹੀ ਦੇ ਨਾਲ ਹੈ ਜੋ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੇ ਅੱਗੇ ਸੌ ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਤੋਂ ਵੀ ਘੱਟ ਸਮਰਪਣ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਨਿਸ਼ਚਤ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹੋ ਕਿ ਸ਼ੈਤਾਨ ਉਸ ਵਿਅਕਤੀ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਗੈਰ-ਸਮਰਪਣ ਕੀਤੇ ਹਿੱਸੇ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਣ ਲਈ ਇੱਕ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕਰੇਗਾ ਅਤੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ, ਉਸਦੀ ਗਵਾਹੀ ਅਤੇ ਸੇਵਾ ਨੂੰ ਵਿਗਾੜ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇਗਾ ਅਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਉੱਤੇ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪਵੇਗਾ।”

ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਅੱਗੇ ਕਿਹਾ,

“ਮਸੀਹੀ, ਕੀ ਪ੍ਰਭੂ ਕੋਲ ਤੁਹਾਡਾ ਸਰੀਰ ਹੈ? ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਕਦੇ, ਇੱਛਾ ਦੇ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਕਾਰਜ ਦੁਆਰਾ, ਇਸਨੂੰ ਉਸਦੇ ਨਿਯੰਤਰਣ, ਉਸਦੀ ਵਰਤੋਂ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਮਹਿਮਾ ਲਈ ਉਸਨੂੰ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਹੈ? ਜੇ ਨਹੀਂ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਹੁਣੇ ਅਜਿਹਾ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ? ਬਸ ਕਹੋ, ‘ਪ੍ਰਭੂ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਆਪਣਾ ਦਿਲ ਦੇ ਚੁੱਕਾ ਹਾਂ, ਪਰ ਹੁਣ, ਇੱਥੇ ਮੇਰਾ ਸਰੀਰ ਹੈ! ਇਸ ਨੂੰ ਸਾਫ਼, ਸ਼ੁੱਧ ਅਤੇ ਨਿਰਵਿਘਨ ਰੱਖਣ ਵਿੱਚ ਮੇਰੀ ਮਦਦ ਕਰੋ। ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮਹਿਮਾ ਲਈ ਕਿਸੇ ਵੀ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਵਰਤੋ। ਮੈਂ ਠੀਕ ਹਾਂ। ਹੁਕਮ ਤੁਹਾਡਾ ਹੈ!’”

ਇਹ ਕਦੇ ਵੀ ਬਹੁਤ ਦੇਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਕੋਈ ਹੁਣੇ ਵੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇੱਥੇ ਕੋਈ ਅਨਾਦਿ ਖਤਰਾ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਕੇਵਲ ਅਨਾਦਿ ਬਰਕਤ ਹੈ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨੂੰ ਸਮਰਪਣ ਕਰਦੇ ਹਾਂ! ਚਲੋ ਉਸ ਖਾਲੀ ਕਾਗਜ਼ ‘ਤੇ ਦਸਤਖਤ ਕਰਕੇ ਰੱਬ ਨੂੰ ਦੇ ਦੇਈਏ। ਉਸਨੂੰ ਇਸ ਨੂੰ ਭਰਨ ਦਿਓ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਢੁਕਵਾਂ ਦੇਖਦਾ ਹੈ! ਇਹ ਸੱਚੀ ਪਵਿੱਤਰਤਾ ਹੈ। ਇਹ ਉਸ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਸ਼ਰਤ ਸਮਰਪਣ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੈ ਜਿਸ ਨੇ, ਆਪਣੀ ਰਹਿਮਤ ਵਿੱਚ, ਸਾਡੇ ਲਈ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਕੀਤਾ ਹੈ।