ਬਦਲੀ ਹੋਈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ—ਭਾਗ 14 ਰੋਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨਾਲ ਰੋਵੋ—ਭਾਗ 2

(English Version: “The Transformed Life – Weep With Those Who Weep – Part 2”)

ਪਿਛਲੀ ਪੋਸਟ ਵਿੱਚ, ਅਸੀਂ “ਰੋਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨਾਲ ਕਿਵੇਂ ਰੋਣਾ ਹੈ” ਸੈਕਸ਼ਨ ਦੇ ਅਧੀਨ ਦੇਖਿਆ ਸੀ, ਰੋਮੀਆਂ 12:15b ਵਿੱਚ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੇ ਹੁਕਮ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਸਮੇਂ “ਕੀ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ” ਦੇ ਅਧੀਨ ਵਿਚਾਰਨ ਵਾਲੀਆਂ 5 ਗੱਲਾਂ, “ਸੋਗ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਨਾਲ ਸੋਗ ਕਰੋ” ਜਾਂ “ਰੋਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨਾਲ ਰੋਵੋ।” ਇਹ ਪੰਜ ਹਨ: (1) ਦੁਖੀ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਇਸ ‘ਤੇ ਕਾਬੂ ਪਾਉਣ ਲਈ ਨਾ ਕਹੋ (2) ਹੁਣੇ ਪੂਰੀ ਮੁਕਤੀ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਨਾ ਕਰੋ (3) ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦੁੱਖ ਦੀ ਤੁਲਨਾ ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਦੁੱਖਾਂ ਨਾਲ ਨਾ ਕਰੋ। (4) ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਨਿਰਣਾ ਨਾ ਕਰੋ, ਅਤੇ (5) ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਪਰਹੇਜ਼ ਨਾ ਕਰੋ।

ਅੱਗੇ, ਆਓ “ਕੀ ਕਰੀਏ” ਦੇ ਅਧੀਨ ਵਿਚਾਰਨ ਵਾਲੀਆਂ 5 ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖੀਏ ਕਿਉਂਕਿ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਦਿਲਾਸਾ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਜੋ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਮੁਸ਼ਕਲ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘ ਰਹੇ ਹਨ।

ਕੀ ਕਰਨਾ ਹੈ

1. ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਦੇ ਹਥਿਆਰ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰੋ। ਸਾਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਨਿਯਮਿਤ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਨਿੱਜੀ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਛੁਟਕਾਰਾ ਲਈ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਅੱਗੇ ਬੇਨਤੀ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਇਸ ਅਜ਼ਮਾਇਸ਼ ਦੁਆਰਾ ਉਸਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕਰਨਗੇ। ਸਾਨੂੰ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਅਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰੇ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਦੁਖੀ ਨੂੰ ਦਿਲਾਸਾ ਦੇਣ ਲਈ ਉਚਿਤ ਸਮਝਦਾ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਤੋਂ ਇਹ ਵੀ ਪੁੱਛਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਜਾਂ ਹੋਰ ਸਾਧਨਾਂ [ਈਮੇਲ, ਟੈਕਸਟਿੰਗ] ਦੁਆਰਾ ਸਹੀ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨ ਲਈ ਬੁੱਧ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰੇ – ਅਜਿਹੇ ਸ਼ਬਦ ਜੋ ਇਲਾਜ ਅਤੇ ਹੌਸਲਾ ਲਿਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਕਹਾਉਤਾਂ 16:24 ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, “ਮਿਹਰਬਾਨੀ ਭਰੇ ਸ਼ਬਦ ਇੱਕ ਸ਼ਹਿਦ ਦਾ ਛੱਪੜ ਹਨ, ਆਤਮਾ ਲਈ ਮਿੱਠੇ ਅਤੇ ਹੱਡੀਆਂ ਨੂੰ ਚੰਗਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਹਨ।” ਕਹਾਉਤਾਂ 12:18 ਦਾ ਦੂਜਾ ਭਾਗ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, “ਬੁੱਧਵਾਨ ਦੀ ਜ਼ਬਾਨ ਚੰਗਾ ਕਰਦੀ ਹੈ।” ਸਾਡੇ ਸ਼ਬਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਦੁਖੀ ਰੂਹਾਂ ਲਈ ਬਹੁਤ ਜ਼ਰੂਰੀ ਇਲਾਜ ਲਿਆ ਸਕਦੇ ਹਨ।

ਸਾਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਜਾਂ ਫ਼ੋਨ ਰਾਹੀਂ ਵੀ ਦੁਖੀ ਵਿਅਕਤੀ ਨਾਲ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਦੇ ਕੁਝ ਸ਼ਬਦ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਨੂੰ ਓਸਦਾ ਕੰਮ ਕਰਨ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਇੱਛਾ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਲਈ ਬੇਨਤੀ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਇੱਕ ਦੁਖੀ ਵਿਅਕਤੀ ਲਈ ਬਹੁਤ ਉਤਸ਼ਾਹ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

2. ਜਿੱਥੇ ਵੀ ਸੰਭਵ ਹੋਵੇ, ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸਹੂਲਤ ਅਨੁਸਾਰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਜਾਓ। ਸਾਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸਹੂਲਤ ਅਨੁਸਾਰ ਮਿਲਣ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ—ਸਾਡੀ ਨਹੀਂ। ਮੁਲਾਕਾਤ ਕੋਈ “ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸਹੂਲਤ ਅਨੁਸਾਰ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦਿਓ” ਦਾ ਮੁੱਦਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਦੁੱਖ ਪਹੁੰਚਾਉਣ ਵਾਲੇ ਦੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਜੇਕਰ ਉਹ ਤਹਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਰੱਖਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਹਨ, ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਉਸ ਬੇਨਤੀ ਦਾ ਆਦਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।

ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਮੁਲਾਕਾਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਇਹ ਪੀੜਤ ਨੂੰ ਕਾਹਲੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਣਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਸੋਗ ਮਨਾਉਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਜਾਣ ਵੇਲੇ ਸਭ ਤੋਂ ਦੁਖਦਾਈ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਹਰ 2 ਮਿੰਟ ਬਾਅਦ ਘੜੀ ਵੱਲ ਦੇਖਦੇ ਰਹਿਣਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕਦੋਂ ਨਿਕਲ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਘੰਟੇ ਬਿਤਾਉਂਦੇ ਹਾਂ ਜੋ ਅਨੰਦ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ ਪਰ ਸੋਗ ਮਨਾਉਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਵੇਲੇ ਅਸੀਂ ਕਾਹਲੀ ਵਿਚ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ। ਇਸ ਦਾ ਇਹ ਮਤਲਬ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਮਾਂ ਬਿਤਾਉਣਾ ਪਏਗਾ (ਸਾਨੂੰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਠਹਿਰ ਕੇ ਦੁਖੀ ਵਿਅਕਤੀ ‘ਤੇ ਬੋਝ ਨਹੀਂ ਪਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ!) ਮਿਆਦ ਪੀੜਤ ਦੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਅਤੇ ਸਹੂਲਤ ‘ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ।

3. ਇੱਕ ਚੰਗਾ ਸੁਣਨ ਵਾਲਾ ਬਣੋ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸੋਗ ਮਨਾਉਣ ਵਾਲਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਘੱਟ ਬੋਲਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੁਣਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ—ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ ਸੁਣਨਾ, ਸਗੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਸੁਣਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਸੋਗ ਵਾਲਾ ਵਿਅਕਤੀ ਉਸ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਟੁੱਟ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਧੀਰਜ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਸਾਰੇ ਸਹੀ ਸ਼ਬਦ ਨਾ ਬੋਲੇ। ਸਾਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਜਲਦੀ ਠੀਕ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਜੇ ਉਹ ਚੁੱਪ ਹਨ, ਤਾਂ ਸਾਡਾ ਚੁੱਪ ਰਹਿਣਾ ਵੀ ਠੀਕ ਹੈ। ਕਈ ਵਾਰ ਸਿਰਫ਼ ਸਰੀਰਕ ਮੌਜੂਦਗੀ ਹੀ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੋਲ ਬੈਠਣਾ ਅਤੇ ਬਿਨਾਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮੋਢੇ ‘ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖਣਾ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਕਿ ਕੀ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਜਾਂ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਚੁੱਪ ਰਹਿਣਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਹੈ, ਇਹ ਵੀ ਠੀਕ ਹੈ! ਮੌਜੂਦਗੀ ਖੁਦ ਦੁਖੀ ਵਿਅਕਤੀ ਲਈ ਬਹੁਤ ਚੰਗਾ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ।

ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਇੱਕ ਵੱਡੇ ਦਿਲ ਵਾਲੇ ਛੋਟੇ ਮੁੰਡੇ ਬਾਰੇ ਦੱਸੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਉਸਦਾ ਲਾਗਲੇ ਘਰ ਦਾ ਗੁਆਂਢੀ ਇੱਕ ਬਜ਼ੁਰਗ ਸੱਜਣ ਸੀ ਜਿਸਦੀ ਪਤਨੀ ਦੀ ਹਾਲ ਹੀ ਵਿੱਚ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਨੌਜਵਾਨ ਨੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਨੂੰ ਰੋਂਦੇ ਦੇਖਿਆ, ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੀ ਗੋਦੀ ‘ਤੇ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉੱਥੇ ਹੀ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਲੜਕੇ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਦੁਖੀ ਗੁਆਂਢੀ ਨੂੰ ਕੀ ਕਿਹਾ ਸੀ। “ਕੁਝ ਨਹੀਂ,” ਬੱਚੇ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ। “ਮੈਂ ਹੁਣੇ ਹੀ ਉਸਦੀ ਰੋਣ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕੀਤੀ।”

ਕਈ ਵਾਰ ਇਹ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਚੀਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਅਸੀਂ ਡੂੰਘੇ ਦੁੱਖ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰ ਰਹੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਅਕਸਰ, ਕੁਝ ਸਮਝਦਾਰ ਅਤੇ ਮਦਦਗਾਰ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਤੋਂ ਜਿਆਦਾ ਸੋਗ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਕੋਲ ਬੈਠਣ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜ ਕੇ, ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਰੋ ਕੇ ਸਮਾ ਬਿਤਾਉਣਾ ਜਿਆਦਾ ਕੀਮਤੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

4. ਪਵਿੱਤਰ ਸ਼ਾਸਤਰ ਰਾਹੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕਰੋ। ਸਾਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮੌਜੂਦਾ ਦਰਦ ਨੂੰ ਘੱਟ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਸਦੀਪਕਤਾ ਦੀ ਉਮੀਦ ਨਾਲ ਦੁਖੀ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਅਸੀਂ ਪਵਿੱਤਰ ਸ਼ਾਸਤਰ ਦੀ ਭੂਮਿਕਾ ਨੂੰ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਰੋਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨਾਲ ਰੋਂਦੇ ਹਾਂ। ਰੋਮੀਆਂ 15:4 ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, “ਕਿਉਂਕਿ ਜੋ ਕੁਝ ਅਤੀਤ ਵਿੱਚ ਲਿਖਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਸਿਖਾਉਣ ਲਈ ਲਿਖਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਤਾਂ ਜੋ ਬਾਇਬਲ ਵਿੱਚ ਸਿਖਾਏ ਗਏ ਧੀਰਜ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕੀਤੇ ਗਏ ਹੌਸਲੇ ਦੁਆਰਾ ਅਸੀਂ ਉਮੀਦ ਰੱਖ ਸਕੀਏ।” ਦੁੱਖਾਂ ਦੀ ਉਮੀਦ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਵਰਤੇ ਗਏ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਸਹੀ ਵਰਤੋਂ ਦੁਆਰਾ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਅਤੇ ਅਸੀਂ “ਉਮੀਦ ਦੇਣ ਵਾਲੇ” ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।

ਸਾਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦਰਦ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ—ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਬਹੁਤ ਅਸਲੀ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਰੋਣ ਲਈ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਬਾਈਬਲ ਵਿਚ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਸਾਲਾਂ ਦੌਰਾਨ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪੁਕਾਰਿਆ। ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਉਮੀਦ ਵਿੱਚ ਰੋਣ ਲਈ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਇੱਕ ਦਿਨ ਇਹ ਹੰਝੂ ਹੁਣ ਨਹੀਂ ਰਹਿਣਗੇ। ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਵਿੱਚ ਤਾਕਤ ਪਾਉਣ ਲਈ ਦੁਖੀ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨਾ ਇੱਕ ਸੁੰਦਰ ਕੰਮ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਯੋਨਾਥਾਨ ਨੇ ਇੱਕ ਨਿਰਾਸ਼ ਦਾਊਦ ਲਈ ਕੀਤਾ ਸੀ, “15 ਜਦੋਂ ਦਾਊਦ ਜ਼ੀਫ਼ ਦੇ ਮਾਰੂਥਲ ਵਿੱਚ ਹੋਰੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਸੀ, ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਸ਼ਾਊਲ ਉਸ ਦੀ ਜਾਨ ਲੈਣ ਲਈ ਬਾਹਰ ਆਇਆ ਹੈ। ਸ਼ਾਊਲ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਯੋਨਾਥਾਨ ਹੋਰੇਸ਼ ਵਿਖੇ ਦਾਊਦ ਕੋਲ ਗਿਆ ਅਤੇ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਵਿੱਚ ਸ਼ਕਤੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ” [1 ਸੈਮ 23:15-16]।

5. ਵਿਹਾਰਕ ਮਦਦ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰੋ। ਜਿੱਥੇ ਲੋੜ ਹੋਵੇ, ਸਾਨੂੰ ਵਿਹਾਰਕ ਮਦਦ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਭੋਜਨ ਜਾਂ ਪੈਸਾ ਲਿਆਉਣਾ, ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਦੇਖਣਾ, ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰਾਂ ਦੀ ਸਫਾਈ ਕਰਨਾ, ਜਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਧੋਣਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਨੂੰ ਇਹ ਦਿਖਾਉਣ ਲਈ ਪੁੱਛਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਵਿਵਹਾਰਕ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਕਿਵੇਂ ਮਦਦ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਲੋਕ ਹਮੇਸ਼ਾ ਨਾ ਪੁੱਛਣ, ਪਰ ਸਾਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਜਿੰਨਾ ਹੋ ਸਕੇ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।

ਇਸ ਲਈ, ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ: (1) ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਦੇ ਹਥਿਆਰ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰੋ (2) ਜਿੱਥੇ ਵੀ ਸੰਭਵ ਹੋਵੇ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸਹੂਲਤ ਅਨੁਸਾਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣਾ (3) ਚੰਗੇ ਸੁਣਨ ਵਾਲੇ ਬਣੋ (4) ਸ਼ਾਸਤਰਾਂ ਰਾਹੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕਰੋ (5) ਵਿਹਾਰਕ ਮਦਦ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰੋ।

ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਇਸ ਵਿਸ਼ੇ ‘ਤੇ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਇਸ ਮੁੱਦੇ ਨੂੰ ਵੀ ਹੱਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹਾਂਗਾ ਕਿ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਰੋ ਰਹੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਕੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਦੂਜੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਸ਼ਬਦ ਜੋ ਰੋ ਰਹੇ ਹਨ। ਇਹ ਇਸ ਸਮੇਂ ਤੁਸੀਂ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹੋ ਜਾਂ ਭਵਿੱਖ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਸਮੇਂ ਤੁਸੀਂ ਹੋਵੋਗੇ।

ਇਕ ਸ਼ਬਦ ਓਹਨਾ ਲਈ ਜੋ ਰੋ ਰਹੇ ਹਨ।

ਕਦੇ-ਕਦੇ, ਜੋ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦਿਲਾਸਾ ਦੇਣ ਆਉਂਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਸ਼ਾਇਦ ਸਹੀ ਸ਼ਬਦ ਨਾ ਬੋਲ ਸਕਣ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਗਲਤੀਆਂ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰੋ। ਉਹ ਵੀ ਸੰਗੀ ਪਾਪੀ ਹਨ। ਕਈ ਵਾਰ, ਤੁਸੀਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ ਕਿ ਕੋਈ ਵੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦਿਲਾਸਾ ਨਹੀਂ ਦੇ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਥਿਤੀਆਂ ਵਿੱਚ ਵੀ, ਨਾਰਾਜ਼ਗੀ ਦੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਵਿਕਸਿਤ ਕਰਨ ਤੋਂ ਸਾਵਧਾਨ ਰਹੋ। ਯਾਦ ਰੱਖੋ, ਤੁਸੀਂ ਵੀ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਨਾ ਰੋਣ ਦੇ ਦੋਸ਼ੀ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹੋ ਜੋ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਸਮੇਂ ਰੋ ਰਹੇ ਸਨ। ਤੁਸੀਂ ਰੋਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਅਤੀਤ ਵਿੱਚ ਗਲਤ ਗੱਲਾਂ ਕਹਿਣ ਦੇ ਦੋਸ਼ੀ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹੋ—ਇਹ ਤੁਹਾਡੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਜਾਂ ਭੈਣ-ਭਰਾ ਨੂੰ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਹ ਦੁਖੀ ਸਨ। ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹ ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਗਲਤੀਆਂ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀਆਂ ਗਲਤੀਆਂ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਕਰੋ। ਕੁਲੁੱਸੀਆਂ 3:13 ਸਾਨੂੰ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੀਆਂ ਕਮਜ਼ੋਰੀਆਂ ਨੂੰ ਸਹਿਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ।

ਕਈ ਵਾਰ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਲੋਕ ਇਹ ਨਾ ਜਾਣ ਸਕਣ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਦੁਖੀ ਹੋ—ਇਸ ਨੂੰ ਵੀ ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ ਰੱਖੋ! ਇਸ ਲਈ, ਯਕੀਨੀ ਬਣਾਓ ਕਿ ਲੋਕ ਜਾਣਦੇ ਹਨ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਦੁੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਗੁਜ਼ਰ ਰਹੇ ਹੋ ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ। ਮੇਰਾ ਮਤਲਬ ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਦਾ ਲਗਾਤਾਰ ਇਸ਼ਤਿਹਾਰ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਕੋਈ ਹੋਰ ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਯਾਦ ਰੱਖੋ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਹੀ ਉਹ ਹੋ ਜੋ ਦੁੱਖ ਦੇ ਸਮੇਂ ਇਕੱਲੇ ਰਹਿਣ ਦਾ ਮੁੱਖ ਕਾਰਨ ਹੈ।

ਮੈਨੂੰ ਕਈ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਘਟਨਾ ਯਾਦ ਹੈ ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਵਿਅਕਤੀ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ, ਪਾਦਰੀ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਵਿਅਕਤੀ ਅਜ਼ਮਾਇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਗੁਜ਼ਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਅਤੇ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ। ਵਿਅਕਤੀ ਨੇ ਯਾਕੂਬ 5:14 ਦਾ ਹਵਾਲਾ ਦਿੰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜਦੋਂ ਮੈਂਬਰ ਅਜ਼ਮਾਇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਗੁਜ਼ਰ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਆਉਣ ਅਤੇ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰਨ। ਯਾਕੂਬ 5:14 ਪੜ੍ਹਦਾ ਹੈ, “ਕੀ ਤੁਹਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਕੋਈ ਬਿਮਾਰ ਹੈ? ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਚਰਚ ਦੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਲਈ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰਨ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਨਾਮ ਵਿੱਚ ਤੇਲ ਨਾਲ ਮਸਹ ਕਰਨ ਲਈ ਬੁਲਾਉਣ ਦਿਓ।” ਸਮੱਸਿਆ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਅਣਜਾਣ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਵਿਅਕਤੀ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘ ਰਿਹਾ ਸੀ! ਇਸ ਲਈ, ਮੈਂ ਕਿਹਾ, “ਇਹ ਸੱਚ ਹੈ। ਪਰ ਬਰਾਬਰ ਦਾ ਸੱਚ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਇਹੀ ਆਇਤ ਇਹ ਵੀ ਸਾਫ਼-ਸਾਫ਼ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਜਿਹੜੇ ਲੋਕ ਮੁਸੀਬਤਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘ ਰਹੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਲੈਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਪਾਦਰੀ ਦਿਲ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਵਾਲਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਉਹ ਸਰਵ-ਵਿਗਿਆਨੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ, ਇਹ ਦੋਵੇਂ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।”

ਇਸ ਲਈ, ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਦੁੱਖ ਝੱਲ ਰਹੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਪਾਦਰੀ ਅਤੇ ਲੋੜ ਅਨੁਸਾਰ, ਹੋਰ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸਣ ਦਿਓ ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਆ ਸਕਣ। ਮਸੀਹੀ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਇੱਕ ਟਾਪੂ ‘ਤੇ ਇਕੱਲੇ ਰਹਿਣ ਲਈ ਨਹੀ ਹੈ। ਇਹ ਇੱਕ ਸਮਾਜ ਦੇ ਸੰਦਰਭ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣਾ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀਆਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਦੁੱਖ ਸਾਂਝੇ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਕੱਲੇ ਦੁੱਖ ਝੱਲਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ। ਮਦਦ ਮੰਗਣਾ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਦੂਸਰਿਆਂ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਬੋਝ ਸਾਂਝੇ ਕਰਨ ਦੀ ਬਾਈਬਲ ਦੀ ਹਿਦਾਇਤ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਨਾ ਪਰਿਪੱਕਤਾ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਹੈ।

ਬਿਹਤਰ ਦਿਲਾਸਾ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਬਣਨਾ।

ਉਪਦੇਸ਼ਕ ਦੀ ਪੋਥੀ 7:2 ਅਤੇ 7:4 ਵਿਚ ਲਿਖਿਆ ਹੈ, “2 ਦਾਅਵਤ ਦੇ ਘਰ ਜਾਣ ਨਾਲੋਂ ਸੋਗ ਦੇ ਘਰ ਜਾਣਾ ਬਿਹਤਰ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੌਤ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਹੈ; ਜੀਉਂਦਿਆਂ ਨੂੰ ਇਸ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਵਿਚ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਬੁੱਧਵਾਨ ਦਾ ਦਿਲ ਸੋਗ ਦੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਹੈ, ਪਰ ਮੂਰਖਾਂ ਦਾ ਦਿਲ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਹੈ।” ਸੋਗ ਦੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਜਾਣਾ ਸਾਨੂੰ ਜੀਵਨ ਅਤੇ ਸਦੀਵੀਤਾ ਦਾ ਸਹੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਜੀਉਣ ਦੀ ਚੰਗੀ ਪਕੜ ਉਦੋਂ ਹੀ ਮਿਲਦੀ ਹੈ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਮੌਤ ‘ਤੇ ਸਹੀ ਪਕੜ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ। ਅਤੇ ਇਹ ਉਦੋਂ ਹੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਰੋਣ ਵਾਲਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਰੋਂਦੇ ਹਾਂ।

ਇਹਨਾਂ ਆਇਤਾਂ ਦੀ ਸਪਸ਼ਟਤਾ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਜੇਕਰ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਇਮਾਨਦਾਰ ਹਨ, ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਕਾਰਜਕ੍ਰਮ ਸਾਡੇ ਵਿਰੁੱਧ ਗਵਾਹੀ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਸੋਗ ਮਨਾਉਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨਾਲੋਂ ਦਾਅਵਤ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਨਾਲ ਵਧੇਰੇ ਘੰਟੇ ਬਿਤਾਉਂਦੇ ਹਾਂ। ਆਮ ਤੌਰ ‘ਤੇ, ਅਸੀਂ ਹੋਰ ਪਾਰਟੀਆਂ ਨੂੰ “ਹਾਂ” ਕਹਿੰਦੇ ਹਾਂ ਜਿੱਥੇ ਦਾਅਵਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਇੱਕੱਲੇ ਅਤੇ ਰੋਂਦੇ ਵਿਅਕਤੀ ਨਾਲ ਜਾਣ ਅਤੇ ਸਮਾਂ ਬਿਤਾਉਣ ਲਈ “ਹਾਂ” ਕਹਿਣ ਦੀ ਬਜਾਏ। ਹਾਂ, ਸਾਨੂੰ ਅਨੰਦ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਨਾਲ ਅਨੰਦ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਸਾਨੂੰ ਸੋਗ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਨਾਲ ਸੋਗ ਕਰਨ ਦਾ ਵੀ ਬਰਾਬਰ ਦਾ ਹੁਕਮ ਹੈ। ਅਜਿਹੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਜੋ ਦੁੱਖਾਂ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ, ਸਾਨੂੰ ਅਜਿਹੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਹੋਰ ਵੀ ਪਰਵਾਹ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ।

ਤੁਸੀਂ ਦੇਖੋ, ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਅਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ਯੋਗ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਟੁੱਟੀ ਹੋਈ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ। ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਦਰਦ ਅਤੇ ਦੁੱਖ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਸੰਸਾਰ। ਪਰ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨੇ ਸਭ ਕੁਝ ਨਵਾਂ ਕਰਨ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਉਸਨੇ ਸਾਰੇ ਹੰਝੂ ਪੂੰਝਣ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਇਹ ਉਦੋਂ ਹੋਵੇਗਾ ਜਦੋਂ ਉਹ ਇੱਕ ਵਾਰ ਅਤੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਪਾਪ ਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਅਤੇ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਦੁੱਖ ਅਤੇ ਮੌਤ ਨੂੰ ਵੀ ਦੂਰ ਕਰ ਦੇਵੇਗਾ। ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਉਸ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਰੋਣ ਵਾਲਿਆਂ ਦੇ ਹੰਝੂ ਪੂੰਝਣ ਲਈ ਬੁਲਾਇਆ ਹੈ। ਇਹ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇੱਕ ਦਿਲਾਸਾ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਦੀ ਯੋਗਤਾ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਇੰਨੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਇਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹਮਦਰਦੀ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਹੈ।

ਡਾ: ਪਾਲ ਬ੍ਰਾਂਡ ਨੇ ਇਸ ਸੱਚਾਈ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕਿਤਾਬ ਫੀਅਰਫੁਲੀ ਐਂਡ ਵੈਂਡਰਫੁਲੀ ਮੇਡ (Fearfully and Wonderfully Made) ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਨਾਲ ਬਿਆਨ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਉਹ ਲਿਖਦਾ ਹੈ:

“ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛਦਾ ਹਾਂ, ‘ਤੁਹਾਡੇ ਦੁੱਖ ਵਿੱਚ ਤੁਹਾਡੀ ਮਦਦ ਕਿਸ ਨੇ ਕੀਤੀ?’ ਮੈਂ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਵਾਬ ਸੁਣਦਾ ਹਾਂ। ਘੱਟ ਹੀ, ਵਰਣਿਤ ਵਿਅਕਤੀ ਕੋਲ ਨਿਰਵਿਘਨ ਜਵਾਬ ਅਤੇ ਇੱਕ ਸ਼ਾਨਦਾਰ, ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਸ਼ਖਸੀਅਤ ਹੈ। ਇਹ ਉਹ ਵਿਅਕਤੀ ਹੈ ਜੋ ਸ਼ਾਂਤ, ਸਮਝਦਾਰ, ਗੱਲ ਕਰਨ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸੁਣਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਨਿਆਂ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਜਾਂ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਲਾਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ। ‘ਧੀਰਜ ਦੀ ਭਾਵਨਾ।’ ‘ਉੱਥੇ ਕੋਈ ਹੈ ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਉਸਦੀ ਲੋੜ ਸੀ।’ ਫੜਨ ਲਈ ਇੱਕ ਹੱਥ। ਇੱਕ ਸਮਝ, ਘਬਰਾਹਟ ਭਰੀ ਜੱਫੀ। ਗਲੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਾਂਝੀ ਗੰਢ।”

ਕਈ ਵਾਰ, ਸਹੀ ਗੱਲ ਕਹਿਣ ਦੀ ਇੰਨੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਅਸੀਂ ਇਹ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਭਾਵਨਾ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਸਾਡੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨਾਲੋਂ ਬਹੁਤ ਉੱਚੀ ਬੋਲਦੀ ਹੈ।

ਆਉ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਜਾਈਏ ਜੋ ਅਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹਾਂ ਜੋ ਰੋਂਦੇ ਹਨ, ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਪਿਆਰ ਦੇ ਹੰਝੂ ਵਹਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਅਸੀਸ ਬਣਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਇੱਕ ਹੁਕਮ ਅਤੇ ਸਾਡੀ ਬੁਲਾਹਟ ਹੈ। ਆਓ ਇਸ ਨੂੰ ਵਫ਼ਾਦਾਰੀ ਨਾਲ ਕਰੀਏ।

ਸਾਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਵੀ ਰੋਣਾ ਸਿੱਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਜੋ ਆਪਣੇ ਲਈ ਨਹੀਂ ਰੋਦੇ। ਮੇਰਾ ਕੀ ਮਤਲਬ ਹੈ? ਸਾਡੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਅਜ਼ੀਜ਼ ਅਤੇ ਦੋਸਤ, ਆਪਣੇ ਪਾਪਾਂ ਲਈ ਰੋਣ ਅਤੇ ਮਸੀਹ ਵੱਲ ਮੁੜਨ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਮਸੀਹ ਪ੍ਰਤੀ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਦਾਸੀਨ ਹਨ। ਅਜਿਹੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ, ਸਾਨੂੰ ਹੰਝੂ ਵਹਾਉਣਾ ਸਿੱਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮੁਕਤੀ ਲਈ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਅੱਗੇ ਦੁਹਾਈ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ।

ਦੁਬਾਰਾ ਫਿਰ, ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਯਿਸੂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਉਦਾਹਰਣ ਹੈ, ਜੋ ਉਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਰੋਇਆ ਜੋ ਉਸਨੂੰ ਸਲੀਬ ਉੱਤੇ ਚੜ੍ਹਾਉਣਗੇ [ਲੂਕਾ 19:41]। ਪੌਲੁਸ ਯਹੂਦੀਆਂ ਲਈ ਰੋਇਆ ਜੋ ਉਸਨੂੰ ਸਤਾਉਂਦੇ ਸਨ [ਰੋਮੀ 9:1-3]। ਫ਼ਿਲਿੱਪੀਆਂ 3:18 ਵਿਚ ਹੋਰ ਕਿਤੇ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਯਿਸੂ ਨੂੰ ਰੱਦ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਬਾਰੇ ਲਿਖਦਾ ਹੈ, ਇਹ ਉਹ ਹੈ ਜੋ ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ: “ਕਿਉਂਕਿ, ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਅਕਸਰ ਦੱਸਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਹੁਣ ਵੀ ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੱਸਦਾ ਹਾਂ, ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਮਸੀਹ ਦੀ ਸਲੀਬ ਦੇ ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ਵਾਂਗ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ।”

ਆਉ ਅਸੀਂ ਗੁਆਚੇ ਹੋਇਆਂ ਲਈ ਰੋਈਏ।