ਬਦਲੀ ਹੋਈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ—ਭਾਗ 9 ਲੋੜਵੰਦਾਂ ਨਾਲ ਸਾਂਝਾ ਕਰਨਾ

(English Version: “The Transformed Life – Sharing With Others In Need”)

ਰੋਮੀਆਂ 12:13 ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਭਾਗ ਸਾਨੂੰ “ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਸਾਂਝਾ ਕਰਨ ਲਈ” ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਸ਼ਬਦ “ਸ਼ੇਅਰ” ਯੂਨਾਨੀ ਸ਼ਬਦ, “ਕੋਇਨੋਨੀਆ” ਤੋਂ ਹੈ, ਜਿਸ ਤੋਂ ਸਾਨੂੰ “ਫੈਲੋਸ਼ਿਪ” ਸ਼ਬਦ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਸ਼ਬਦ ਹੈ ਜੋ ਅਕਸਰ ਈਸਾਈ ਦਾਇਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਨਵਾਂ ਨੇਮ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਸੰਦਰਭ ‘ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਇਸ ਸ਼ਬਦ ਦਾ ਅਨੁਵਾਦ ਕਰਦਾ ਹੈ: ਭਾਗੀਦਾਰੀ, ਸਾਂਝੇਦਾਰੀ, ਸ਼ੇਅਰਿੰਗ, ਅਤੇ ਸੰਗਤੀ। ਮੂਲ ਵਿਚਾਰ ਇੱਕ ਸਾਂਝੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਇਕੱਠੇ ਕਰਨ ਬਾਰੇ ਹੈ।

ਬਾਈਬਲ ਸਾਨੂੰ ਯਾਦ ਦਿਵਾਉਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਸਾਰੀ ਸੰਗਤ ਦੀ ਬੁਨਿਆਦ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨਾਲ ਸਾਡੀ ਸੰਗਤ ਹੈ। 1 ਕੁਰਿੰਥੀਆਂ 1:9 ਸਾਨੂੰ ਦੱਸਦਾ ਹੈ, “ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਵਫ਼ਾਦਾਰ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ, ਸਾਡੇ ਪ੍ਰਭੂ ਯਿਸੂ ਮਸੀਹ ਦੇ ਨਾਲ ਸੰਗਤੀ ਵਿੱਚ ਬੁਲਾਇਆ ਹੈ।” ਅਤੇ ਜਿਹੜੇ ਲੋਕ ਉਸ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਦੁਆਰਾ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੇ ਨਾਲ ਸੰਗਤੀ ਵਿੱਚ ਹਨ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਹੀ ਦੂਜੇ ਮਸੀਹੀਆਂ ਨਾਲ ਸੰਗਤ ਵਿੱਚ ਲਿਆਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਆਖ਼ਰਕਾਰ, ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਇੱਕ ਸਰੀਰ ਦੇ ਇੱਕ ਅੰਗ ਹਾਂ, ਜਿਸ ਦਾ ਮਸੀਹ ਸਿਰ ਹੈ। ਅਤੇ ਇਸ ਸੰਗਤੀ ਦਾ ਇੱਕ ਪਹਿਲੂ ਲੋੜਵੰਦ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਨਾਲ ਭੌਤਿਕ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਸਾਂਝਾ ਕਰਨ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਰੋਮੀਆਂ 12:13a ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ।

ਇੱਥੇ ਨਵੇਂ ਨੇਮ ਦੇ ਕੁਝ ਹੋਰ ਹਵਾਲੇ ਹਨ ਜੋ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਲੋੜਵੰਦ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਪਦਾਰਥਕ ਸਰੋਤ ਸਾਂਝੇ ਕਰਨ ਲਈ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ।

1 ਤਿਮੋਥਿਉਸ 6:18 “ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ [ਅਰਥਾਤ, ਅਮੀਰਾਂ] ਨੂੰ ਚੰਗੇ ਕੰਮ ਕਰਨ, ਚੰਗੇ ਕੰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਅਮੀਰ ਬਣਨ, ਅਤੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਦਿਲ ਵਾਲੇ ਅਤੇ ਸਾਂਝੇ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋਣ ਦਾ ਹੁਕਮ ਦਿਓ।”

ਇਬਰਾਨੀਆਂ 13:16 “ਅਤੇ ਚੰਗਾ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਨਾਲ ਸਾਂਝਾ ਕਰਨਾ ਨਾ ਭੁੱਲੋ, ਕਿਉਂਕਿ ਅਜਿਹੇ ਬਲੀਦਾਨਾਂ ਨਾਲ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।”

ਇਸ ਲਈ, ਅਸੀਂ ਦੇਖ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਵੰਡਣਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ੀਆਂ ਲਈ ਇੱਕ ਵਿਕਲਪ ਨਹੀਂ ਹੈ,ਇਹ ਇੱਕ ਸਪਸ਼ਟ ਹੁਕਮ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਇੱਕ ਸਰੀਰ ਦੇ ਅੰਗ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਮੈਂਬਰਾਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ, ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਅਤੇ ਚਿੰਤਾ ਵਿੱਚ ਮਸੀਹੀ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਜੀਣਾ ਹੈ।

ਇੱਕ ਧਰਮ ਸ਼ਾਸਤਰੀ ਜੌਨ ਮਰੇ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਸਾਨੂੰ ਸੰਤਾਂ ਦੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪਛਾਣਨਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਬਣਾਉਣਾ ਹੈ।” ਇਹ ਮੁਢਲੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਦਾ ਰਵੱਈਆ ਸੀ। ਰਸੂਲਾਂ ਦੇ ਕਰਤੱਬ 2:44-45 ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, “ਸਾਰੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀ ਇਕੱਠੇ ਸਨ ਅਤੇ ਸਭ ਕੁਝ ਸਾਂਝਾ ਸੀ। 45 ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਲੋੜਵੰਦ ਨੂੰ ਦੇਣ ਲਈ ਜਾਇਦਾਦ ਅਤੇ ਚੀਜ਼ਾਂ ਵੇਚ ਦਿੱਤੀਆਂ।” ਇਹ ਕੋਈ ਅਧਾਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਜਰੂਰਤਾਂ ਵੇਖਦਾ ਸੀ, ਸਗੋਂ ਇਹ ਇਕ ਮੂਲ ਮਸੀਹੀਅਤ ਬਾਅਦ ਵਿਚ, ਰਸੂਲਾਂ ਦੇ ਕਰਤੱਬ 4:32-35 ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਕਿ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਦਾ ਇਹ ਨਿਰੰਤਰ ਰਵੱਈਆ ਸੀ।

ਇਸ ਲਈ, ਉਹਨਾਂ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ, ਆਓ 2 ਸਵਾਲ ਪੁੱਛ ਕੇ ਅਤੇ ਜਵਾਬ ਦੇ ਕੇ ਇਸ ਹੁਕਮ ਨੂੰ ਅਮਲੀ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਲਾਗੂ ਕਰੀਏ।

ਸਵਾਲ #1. ਉਹ ਲੋਕ ਕੌਣ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਾਨੂੰ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ?

ਜਦੋਂ ਕਿ ਬਾਈਬਲ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਹਵਾਲੇ ਹਨ ਜੋ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਅਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲਈ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਇੱਥੇ, ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਦੇਣ ਦਾ ਹੁਕਮ ਹੈ—ਜਾਣੇ-ਪਛਾਣੇ ਅਤੇ ਅਣਜਾਣ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ। ਬਾਈਬਲ ਵਿਚ ਦੋਹਾਂ ਦੀਆਂ ਉਦਾਹਰਣਾਂ ਹਨ। ਰਸੂਲਾਂ ਦੇ ਕਰਤੱਬ 2:44-45 ਉਪਰੋਕਤ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਦੂਜੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਉਹ ਜਾਣਦੇ ਸਨ। ਰੋਮੀਆਂ 15:26-27 ਕੁਰਿੰਥੁਸ, ਥੈਸਾਲੋਨੀਕਾ ਅਤੇ ਫਿਲਿੱਪੀ ਦੇ ਚਰਚਾਂ ਦੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਿਤ ਹੈ ਜੋ ਯਰੂਸ਼ਲਮ ਵਿੱਚ ਦੂਜੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਉਹ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਸਨ।

ਇਸ ਲਈ, ਅਸੀਂ ਲੋੜੀਂਦੇ ਜਾਣੇ ਅਤੇ ਅਣਜਾਣ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ।

ਸਵਾਲ #2. ਉਹ ਕਿਹੜੇ ਰਵੱਈਏ ਹਨ ਜੋ ਸਾਡੇ ਦੇਣ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨਦੇਹੀ ਕਰਦੇ ਹਨ?

3 ਰਵੱਈਏ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਦੇਣ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨਦੇਹੀ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ।

#1। ਸਾਨੂੰ ਉਤਸੁਕਤਾ ਦੇ ਰਵੱਈਏ ਨਾਲ ਦੇਣਾ ਹੈ। ਮਕਦੂਨੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਦੇ ਦੇਣ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਪੌਲੁਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, “3… ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ‘ਤੇ, 4 ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਤੁਰੰਤ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਇਸ ਸੇਵਾ ਵਿੱਚ ਹਿੱਸਾ ਲੈਣ ਦੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਅਧਿਕਾਰ ਲਈ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ” [2 ਕੁਰਿੰ 8: 3-4]। ਮਕਦੂਨੀਆ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਧੱਕੇ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹ ਇੱਕ ਲੋੜ ਬਾਰੇ ਜਾਣਦੇ ਸਨ, ਅਤੇ ਉਹ ਦੇਣ ਲਈ ਉਤਸੁਕ ਸਨ। ਪਵਿੱਤਰ ਆਤਮਾ ਦੇ ਅਧੀਨ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁਣਗੇ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਲੋੜ ਸੁਣਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਤੁਰੰਤ ਖੁੱਲ੍ਹ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਬਟੂਏ ਵੀ ਕਰਦੇ ਹਨ! ਓਹਨਾ ਨੂੰ ਧੱਕੇ ਨਾਲ ਦਾਨ ਦੇਣ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।

#2. ਸਾਨੂੰ ਉਦਾਰਤਾ ਦੇ ਰਵੱਈਏ ਨਾਲ ਦੇਣਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਦਾਨ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਉਦਾਸੀ ਭਰੇ ਰਵੱਈਏ ਨਾਲ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਖੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਸਾਡਾ ਦਾਨ ਦੇਣਾ ਉਹਨਾਂ ਸਿੱਕਿਆਂ ਵਰਗਾ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਹੋਰ ਸਿੱਕੇ ਵਾਪਸ ਲੈਣ ਲਈ ਸਲਾਟ ਮਸ਼ੀਨ ਵਿੱਚ ਪਾਉਂਦੇ ਹੋ। ਦੂਜੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿਚ, ਸਾਨੂੰ ਹੋਰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਰੱਬ ਨੂੰ ਰਿਸ਼ਵਤ ਦੇਣ ਦੇ ਰਵੱਈਏ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਸਾਨੂੰ ਬਦਲੇ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਵੀ ਉਮੀਦ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।

ਇੱਥੇ ਮੂਸਾ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਸਰਾਏਲ ਇਸ ਮੁੱਦੇ ਦੇ ਸੰਬੰਧ ਵਿੱਚ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤੇ ਹੋਏ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਸੀ: “7 ਜੇ ਕੋਈ ਤੁਹਾਡੇ ਇਸਰਾਏਲੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਕਸਬੇ ਵਿੱਚ ਗਰੀਬ ਹੈ ਜੋ ਯਹੋਵਾਹ ਤੁਹਾਡਾ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੇ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਨਾ ਹੋਵੇ। 8 ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਇ, ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਦਿਲ ਵਾਲੇ ਬਣੋ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਜੋ ਵੀ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਦਿਓ…10 ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਦਿਓ ਅਤੇ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਉਦਾਸੀ ਦੇ ਅਜਿਹਾ ਕਰੋ; ਤਾਂ ਇਸ ਕਾਰਨ ਯਹੋਵਾਹ, ਤੁਹਾਡਾ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ, ਤੁਹਾਡੇ ਸਾਰੇ ਕੰਮ ਅਤੇ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਵਿੱਚ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬਰਕਤ ਦੇਵੇਗਾ। 11 ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਹਮੇਸ਼ਾ ਗਰੀਬ ਲੋਕ ਰਹਿਣਗੇ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਹੁਕਮ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਗਰੀਬ ਅਤੇ ਲੋੜਵੰਦ ਆਪਣੇ ਸੰਗੀ ਇਸਰਾਏਲੀਆਂ ਲਈ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਹੱਥ ਰੱਖੋ।” [ਬਿਵ. 15:7-8, 10-11]।

ਯਿਸੂ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਦੇਣ ਦਾ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ [ਲੂਕਾ 6:38]। ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਦੇਣਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦਾ ਕੰਮ ਹੈ। ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਅਧਾਰ ‘ਤੇ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜੇ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਸਰੋਤਾਂ ਨਾਲ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀਆਂ ਜ਼ਰੂਰਤਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਮੇਰੀਆਂ ਜ਼ਰੂਰਤਾਂ ਦਾ ਧਿਆਨ ਰੱਖੇਗਾ।

#3. ਸਾਨੂੰ ਟੀਚੇ ਵਜੋਂ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀ ਮਹਿਮਾ ਦੇ ਰਵੱਈਏ ਨਾਲ ਦੇਣਾ ਹੈ। ਆਖਰਕਾਰ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਦੇਣਾ ਇਸ ਲਈ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਚੰਗਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰੀਏ [ਜੋ ਅਸੀਂ ਸਹੀ ਰਵੱਈਏ ਨਾਲ ਅਜਿਹਾ ਕਰਾਂਗੇ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਕਰਾਂਗੇ]; ਇਸ ਲਈ ਨਹੀਂ ਕਿ ਦੂਸਰੇ ਦੇਖ ਸਕਣ [ਜੋ ਕਿ ਕੁਝ ਮਾਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਅਟੱਲ ਹੈ]; ਇਸ ਲਈ ਨਹੀਂ ਕਿ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਲਾਭ ਹੋ ਸਕੇ । ਪਰ ਟੀਚਾ ਹਮੇਸ਼ਾ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀ ਮਹਿਮਾ ਲਈ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।

ਪੌਲੁਸ ਇਹ ਸ਼ਬਦ 2 ਕੁਰਿੰਥੀਆਂ 9:12-15 ਵਿਚ ਲਿਖਦਾ ਹੈ: “12 ਇਹ ਸੇਵਾ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ, ਸਗੋਂ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੇ ਧੰਨਵਾਦ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਪ੍ਰਗਟਾਵੇ ਵਿਚ ਵੀ ਭਰਪੂਰ ਹੈ। 13 ਉਸ ਸੇਵਾ ਦੇ ਕਾਰਨ ਜਿਸ ਦੁਆਰਾ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਾਬਤ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਦੂਸਰੇ ਉਸ ਆਗਿਆਕਾਰੀ ਲਈ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀ ਉਸਤਤ ਕਰਨਗੇ ਜੋ ਤੁਹਾਡੇ ਮਸੀਹ ਦੀ ਖੁਸ਼ਖਬਰੀ ਦੇ ਇਕਰਾਰਨਾਮੇ ਦੇ ਨਾਲ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਅਤੇ ਹਰ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਸਾਂਝਾ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਤੁਹਾਡੀ ਉਦਾਰਤਾ ਲਈ। ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਦੁਆਰਾ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਬੇਮਿਸਾਲ ਕਿਰਪਾ ਦਾ। 15 ਉਸ ਦੇ ਅਦੁੱਤੀ ਤੋਹਫ਼ੇ ਲਈ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕਰੋ।”

ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕੀਤਾ ਜਾਣਾ [v. 12]; ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀ ਉਸਤਤਿ ਕੀਤੀ ਜਾਣਾ [v. 13]। ਇਹੀ ਅੰਤਮ ਟੀਚਾ ਹੈ। ਉਸ ਦੀ ਮਹਿਮਾ ਦਾ ਸਾਡਾ ਟੀਚਾ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਜੋ ਅਸੀਂ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਸਾਡੇ ਦਾਨ ਦੇਣ ਸਮੇਤ।

ਇਸ ਲਈ, ਸਾਡੇ ਦੇਣ ਨੂੰ ਚਿੰਨ੍ਹਿਤ ਕਰਨ ਲਈ 3 ਰਵੱਈਏ: ਉਤਸੁਕਤਾ, ਉਦਾਰਤਾ, ਅਤੇ ਟੀਚੇ ਵਜੋਂ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀ ਮਹਿਮਾ।

ਸਹੀ ਰਵੱਈਏ ਦੀ ਕੁੰਜੀ ਇਹ ਹੈ: ਸਾਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਸੌਂਪਣਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਇਹ 2 ਕੁਰਿੰਥੀਆਂ 8:5 ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ ਕਹਿੰਦਾ ਹਾਂ, “ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਸੌਂਪ ਦਿੱਤਾ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀ ਇੱਛਾ ਨਾਲ ਸਾਨੂੰ ਵੀ।” ਜਿੰਨਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਦੇ ਸਮਰਪਣ ਵਿੱਚ ਦੇਵਾਂਗੇ, ਓਨਾ ਹੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਸਹੀ ਰਵੱਈਏ ਹੋਣਗੇ ਜਦੋਂ ਇਹ ਦੂਜਿਆਂ ਨਾਲ ਸਾਂਝਾ ਕਰਨ ਦੀ ਗੱਲ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਜਿੰਨਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਅਸੀਂ ਇਸ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨੂੰ ਇੱਕ ਉਦਾਰ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ ਜਿਸ ਨੇ ਸਾਡੇ ਲਈ ਆਪਣਾ ਪੁੱਤਰ ਮਰਨ ਲਈ ਦੇ ਦਿੱਤਾ, ਅਤੇ ਜਿੰਨਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਅਸੀਂ ਇਸ ਮੁਕਤੀਦਾਤਾ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਪੈ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ ਜਿਸਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਲਈ ਦੇ ਦਿੱਤਾ, ਸਾਂਝਾ ਕਰਨ ਦੀ ਗੱਲ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਸਹੀ ਰਵੱਈਏ ਵਿੱਚ ਵਿਕਾਸ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕਰਾਂਗੇ। ਜਦੋਂ ਅਸੀ ਆਪਣੇ ਸਰੋਤ ਦੂਜਿਆਂ ਨਾਲ ਸਾਂਝੇ ਕਰਾਂਗੇ।

ਸਾਵਧਾਨੀ ਦਾ ਇੱਕ ਸ਼ਬਦ ਹਾਲਾਂਕਿ ਜਦੋਂ ਇਹ ਦੇਣ ਦੀ ਗੱਲ ਆਉਂਦੀ ਹੈ।

ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਚੰਗੀ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਦੁਰਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇਣ ਵਿੱਚ ਵੀ ਦੁਰਵਿਵਹਾਰ ਕਰਨਾ ਆਸਾਨ ਹੈ। ਮੇਰਾ ਕਹਿਣ ਦਾ ਮਤਲਬ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਕੁਝ ਮਸੀਹੀਆਂ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਦੂਜਿਆਂ ਦਾ ਫਾਇਦਾ ਉਠਾਉਣ ਦੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸੰਭਾਵਨਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਥੱਸਲੁਨੀਕਾ ਵਿਚ ਮਾਮਲਾ ਸੀ। ਅਸੀਂ 2 ਥੱਸਲੁਨੀਕੀਆਂ 3:10 ਵਿਚ ਪੜ੍ਹਦੇ ਹਾਂ, “ਕਿਉਂਕਿ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਸਾਂ, ਅਸੀਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਹ ਨਿਯਮ ਦਿੱਤਾ ਸੀ: “ਜੋ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਹੈ ਉਹ ਨਹੀਂ ਖਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ”” ਮੁੱਦਾ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਥੱਸਲੁਨੀਕਾ ਵਿਚ ਕੁਝ ਆਲਸੀ ਲੋਕ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਿਆ; ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕਰਨਗੇ; ਉਹ ਇਛੁੱਕ ਸਨ, ਅਸਮਰੱਥ ਨਹੀਂ ਸਨ! ਅਤੇ ਉਹ ਦੂਜੇ ਮਸੀਹੀਆਂ ਦਾ ਫਾਇਦਾ ਉਠਾ ਰਹੇ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਸਰੋਤ ਸਾਂਝੇ ਕੀਤੇ ਸਨ। ਇਸ ਲਈ, ਪੌਲੁਸ ਨੇ ਇਹਨਾਂ ਆਲਸੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਕੰਮ ਨੂੰ ਇਕੱਠੇ ਕਰਨ ਲਈ ਚੇਤਾਵਨੀ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕਰਨ ਤੋਂ ਚੇਤਾਵਨੀ ਦਿੱਤੀ।

ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਾਨੂੰ ਵੀ ਸਾਵਧਾਨ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਮੈਂ ਇਹ ਵੀ ਜੋੜਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ: ਕੁਝ ਮਾੜੇ ਤਜਰਬੇ ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਹੁਕਮ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਿੱਛੇ ਹਟਣ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਰੋਕ ਸਕਦੇ। ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਹੁਕਮ ਨੂੰ ਵਫ਼ਾਦਾਰੀ ਨਾਲ ਲਾਗੂ ਕਰਨ ਵਿਚ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲਈ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ।

ਲੋੜਵੰਦ ਮਸੀਹੀਆਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨਾ ਇੱਕ ਵਾਰ ਜਾਂ ਮੌਸਮੀ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਅਸੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਸਾਨੂੰ ਸੰਘਰਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਗਲਾਤੀਆਂ 6:10 ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, “ਇਸ ਲਈ, ਜਿਵੇਂ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਮੌਕਾ ਹੈ, ਆਓ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਭਲਾ ਕਰੀਏ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਜੋ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹਨ।”

ਯਾਦ ਰੱਖੋ, ਰੱਬ ਸਾਡੇ ਤੋਂ ਉਹ ਦੇਣ ਦੀ ਉਮੀਦ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦਾ ਜੋ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਕੇਵਲ ਉਹ ਜੋ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਵਿੱਤ ਨਾਲ ਜਿੰਨਾ ਸਮਝਦਾਰ ਹਾਂ, ਓਨਾ ਹੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਅਸੀਂ ਦੇ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਦੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰਨ ਲਈ ਦੇਣਾ ਸਾਡੇ ਮਹੀਨਾਵਾਰ ਬਜਟ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿ ਕਦੋਂ ਇੱਕ ਜ਼ਰੂਰੀ ਲੋੜ ਆ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਤੀਤੁਸ 3:14 ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, “ਸਾਡੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਜ਼ਰੂਰੀ ਲੋੜਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰਨ ਲਈ ਅਤੇ ਗੈਰ-ਉਤਪਾਦਕ ਜੀਵਨ ਨਾ ਜੀਉਣ ਲਈ, ਚੰਗੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਕਰਨਾ ਸਿੱਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।”

ਅਕਸਰ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਸਾਡੀ ਦੌਲਤ ਨੂੰ ਇਸ ਲਈ ਨਹੀਂ ਵਧਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਪੱਧਰ ਨੂੰ ਸੁਧਾਰ ਸਕੀਏ ਪਰ ਇਸ ਲਈ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਦੇਣ ਦੇ ਮਿਆਰ ਨੂੰ ਵਧਾ ਸਕੀਏ। ਲੋੜਵੰਦ ਦੂਸਰਿਆਂ ਨਾਲ ਸਾਂਝਾ ਕਰਨਾ ਵੀ ਇੱਕ ਤਰੀਕਾ ਹੈ ਜੋ ਅਸੀਂ ਜਾਂਚ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਕੀ ਅਸੀਂ ਸੱਚਮੁੱਚ ਬਚੇ ਹੋਏ ਹਾਂ। ਯਾਕੂਬ 1:27 ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, “ਧਰਮ ਜਿਸ ਨੂੰ ਸਾਡਾ ਪਿਤਾ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਸ਼ੁੱਧ ਅਤੇ ਨੁਕਸ ਰਹਿਤ ਮੰਨਦਾ ਹੈ ਇਹ ਹੈ: ਅਨਾਥਾਂ ਅਤੇ ਵਿਧਵਾਵਾਂ ਦੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬਿਪਤਾ ਵਿੱਚ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਸਾਰ ਦੁਆਰਾ ਪਲੀਤ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਚਾਉਣਾ।” ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਅਸਫਲ ਹੋਣਾ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਧਰਮ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਰੱਦ ਕਰ ਦੇਵੇਗਾ। ਯਿਸੂ ਨੇ ਆਪ ਕਿਹਾ, “ਹਰ ਕੋਈ ਜੋ ਮੈਨੂੰ ‘ਪ੍ਰਭੂ, ਪ੍ਰਭੂ’ ਆਖਦਾ ਹੈ, ਸਵਰਗ ਦੇ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗਾ, ਪਰ ਸਿਰਫ਼ ਉਹੀ ਜਿਹੜਾ ਸਵਰਗ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਮਰਜ਼ੀ ਉੱਤੇ ਚੱਲਦਾ ਹੈ।” [ਮੱਤੀ 7:21]। ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਇੱਕ ਇਰਾਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਦੂਜਿਆਂ ਨਾਲ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਸਾਂਝਾ ਕਰੀਏ।

ਕੀ ਅਸੀਂ ਵਫ਼ਾਦਾਰੀ ਨਾਲ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਹਾਂ? ਕੀ ਸਾਡਾ ਦੇਣਾ ਸਾਡੇ ਭੰਡਾਰਨ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਹੈ? ਬੈਂਕ ਖਾਤੇ ਝੂਠ ਨਹੀਂ ਬੋਲਦੇ। ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸਾਡਾ ਅਸਲ ਖਜ਼ਾਨਾ ਕਿੱਥੇ ਹੈ। ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸਾਡਾ ਸੱਚਾ ਮਾਲਕ ਕੌਣ ਹੈ: ਯਿਸੂ ਜਾਂ ਪੈਸਾ? ਇਹ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛ ਕੇ ਲਗਾਤਾਰ ਸਾਡੀਆਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀਆਂ ਦੀ ਜਾਂਚ ਕਰਨਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਬਦਲਿਆ ਹੋਇਆ ਜੀਵਨ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਸਬੂਤ ਦੇਵੇਗਾ ਕਿ ਯਿਸੂ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਭੂ ਹੈ, ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਸਾਡੇ ਵਿੱਤ ਉੱਤੇ ਵੀ।

ਇਹ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਦੇਣ ਵੇਲੇ ਅਸੀਂ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਰੱਬ ਵਰਗੇ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ। ਸੱਚੇ ਸ਼ਬਦ! ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਦਾਤਾ ਹੈ। ਉਸ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਇਹੀ ਸੋਚ ਅਪਣਾਉਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਇੱਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦਾ ਇੱਕ ਵਾਅਦਾ ਹੈ ਜੋ ਵਫ਼ਾਦਾਰੀ ਨਾਲ ਇਸ ਹੁਕਮ ਨੂੰ ਅਮਲ ਵਿੱਚ ਦੂਜਿਆਂ ਨਾਲ ਸਾਂਝਾ ਕਰਨ ਲਈ ਲਾਗੂ ਕਰਦੇ ਹਨ, “ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਬੇਇਨਸਾਫ਼ੀ ਨਹੀਂ ਹੈ; ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਕੰਮ ਅਤੇ ਉਸ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲੇਗਾ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਉਸ ਨੂੰ ਦਿਖਾਇਆ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਤੁਸੀਂ ਉਸ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਦੇ ਹੋ” [ਇਬ 6:10]।