ਹਨੇਰੇ ਸਥਾਨਾਂ ਨੂੰ ਚਮਕਦਾਰ ਰੌਸ਼ਨੀਆਂ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ

(English Version: “Dark Places Need Bright Lights”)

ਇੱਕ ਨੌਜਵਾਨ ਕੁੜੀ ਨੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਆਪਣੇ ਪਾਦਰੀ ਨਾਲ ਸਲਾਹ ਕੀਤੀ। “ਮੈਂ ਇਸ ਓਸ ਜਗ੍ਹਾ ਤੇ ਹੋਰ ਨਹੀ ਠਹਿਰ ਸਕਦੀ। ਮੈਂ ਜਿੱਥੇ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਹਾਂ ਉੱਥੇ ਇਕੱਲੀ ਮਸੀਹੀ ਹਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਤਾਅਨੇ-ਮਿਹਣਿਆਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ। ਇਹ ਮੇਰੇ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋਣ ਤੋਂ ਵੱਧ ਹੈ। ਮੈਂ ਅਸਤੀਫ਼ਾ ਦੇਣ ਜਾ ਰਹੀ ਹਾਂ।” “ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸੋਗੇ,” ਪਾਦਰੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, “ਲਾਈਟਾਂ ਕਿੱਥੇ ਲਗਾਈਆਂ ਗਈਆਂ ਹਨ?” “ਇਸਦਾ ਇਸ ਨਾਲ ਕੀ ਲੈਣਾ ਦੇਣਾ ਹੈ?” ਨੌਜਵਾਨ ਮਸੀਹੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਪੁੱਛਿਆ। “ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ,” ਪਾਦਰੀ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ। “ਲਾਈਟਾਂ ਕਿੱਥੇ ਲਗਾਈਆਂ ਹਨ?” “ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਹਨੇਰੇ ਸਥਾਨਾਂ ਵਿੱਚ,” ਉਸਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ। ਅਤੇ ਪਾਦਰੀ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, “ਹਾਂ! ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਨੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਉਸ ਥਾਂ ਤੇ ਰੱਖਿਆ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਆਤਮਿਕ ਹਨੇਰਾ ਬਹੁਤ ਹੈ ਅਤੇ ਕੋਈ ਹੋਰ ਮਸੀਹੀ ਉਸ ਥਾਂ ਤੇ ਚਮਕਣ ਲਈ ਨਹੀਂ ਹੈ।”

ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ, ਨੌਜਵਾਨ ਮਸੀਹੀ  ਨੂੰ ਉਸ ਮੌਕੇ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਜੋ ਉਸ ਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਆਪਣੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦੇ ਕੇ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਅਸਫਲ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਅਤੇ ਉਹ ਉਸ ਹਨੇਰੀ ਨੁੱਕਰ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਨੂੰ ਚਮਕਣ ਦੇਣ ਲਈ ਨਵੇਂ ਇਰਾਦੇ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਤੇ ਵਾਪਸ ਚਲੀ ਗਈ। ਆਖ਼ਰਕਾਰ, ਉਹ ਨੌਂ ਹੋਰ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਯਿਸੂ ਮਸੀਹ ਦੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਵੱਲ ਲੈ ਜਾਣ ਦਾ ਕਾਰਨ ਸੀ। ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਇਸ ਲਈ ਹੋਇਆ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਰੌਸ਼ਨੀ ਚਮਕਾਉਣ ਲਈ ਉਸ ਹਨੇਰੇ ਸਥਾਨ ਵਿੱਚ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।

ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਉਸ ਕੁੜੀ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਸਾਨੂੰ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਅਹਿਸਾਸ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਹਨੇਰੇ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਚਮਕਦਾਰ ਰੌਸ਼ਨੀ ਹੋਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਫ਼ਿਲਿੱਪੀਆਂ 2:14-16 ਮਸੀਹੀਆਂ ਨੂੰ ਰੌਸ਼ਨੀਆਂ ਵਜੋਂ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਚਮਕਦੀਆਂ ਹਨ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸੂਰਜ, ਚੰਦਰਮਾ ਅਤੇ ਤਾਰੇ ਇੱਕ ਹਨੇਰੇ ਸ਼੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਨੂੰ ਰੋਸ਼ਨ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਹਨੇਰੇ ਦਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਰੋਸ਼ਨੀ ਲਿਆਉਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ।

ਜਦੋਂ ਯਿਸੂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਅਨੁਸਰਣ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਸੰਸਾਰ ਦਾ ਚਾਨਣ ਦੱਸਿਆ [ਮੱਤੀ 5:14], ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਮਤਲਬ ਸੀ ਕਿ ਅਸੀਂ ਰੋਸ਼ਨੀ ਪ੍ਰਤੀਬਿੰਬਤ ਹਾਂ—ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਨਹੀਂ। ਯਿਸੂ ਉਹ ਸਰੋਤ ਹੈ ਜਿੱਥੋਂ ਸਾਨੂੰ ਰੌਸ਼ਨੀ ਮਿਲਦੀ ਹੈ। ਯਿਸੂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਮੈਂ ਸੰਸਾਰ ਦਾ ਚਾਨਣ ਹਾਂ। ਜੋ ਕੋਈ ਮੇਰਾ ਅਨੁਸਰਣ ਕਰਦਾ ਹੈ ਉਹ ਕਦੇ ਵੀ ਹਨੇਰੇ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਚੱਲੇਗਾ ਪਰ ਜੀਵਨ ਦਾ ਚਾਨਣ ਹੋਵੇਗਾ” [ਯੂਹੰਨਾ 8:12]। ਯਿਸੂ ਦੇ ਚੇਲੇ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ, ਅਸੀਂ ਉਸ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਨੂੰ ਇੱਕ ਹਨੇਰੇ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਹਨੇਰੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਚਮਕਦੇ ਚੰਨ ਵਰਗੇ ਹਾਂ। ਭਾਵੇਂ ਚੰਦਰਮਾ ਰੋਸ਼ਨੀ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਇਸਦੀ ਆਪਣੀ ਕੋਈ ਰੋਸ਼ਨੀ ਨਹੀਂ ਹੈ—ਇਹ ਸਿਰਫ ਸੂਰਜ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ, ਵੀ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹਾਂ ਜਿਵੇਂ ਇਕ—ਲਾਈਟ ਰਿਫਲੈਕਟਰ।

ਫਿਰ ਵੀ, ਮਸੀਹੀ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ, ਅਸੀਂ ਅਕਸਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਬੁਨਿਆਦੀ ਸੱਚਾਈਆਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਰੱਖਣ ਵਿੱਚ ਅਸਫਲ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ। ਅਸੀਂ ਇਹ ਸਮਝਣ ਵਿੱਚ ਅਸਫਲ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਇੱਕ ਸਰਬਸ਼ਕਤੀਮਾਨ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਸਾਨੂੰ ਉਸ ਲਈ ਚਮਕਾਉਣ ਦੇ ਮੁੱਖ ਉਦੇਸ਼ ਲਈ ਇੱਕ ਖਾਸ ਸਮੇਂ ਤੇ ਇੱਕ ਖਾਸ ਸਥਾਨ ਤੇ ਰੱਖਦਾ ਹ। ਸਾਨੂੰ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੁਆਰਾ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਆਪਣੀ ਭੂਮਿਕਾ ਨੂੰ ਵਫ਼ਾਦਾਰੀ ਨਾਲ ਨਿਭਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਨਿਰਾਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਫ਼ਿਲਿੱਪੀਆਂ 2:14-16 ਉਸ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਮਕਸਦ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਵਿਚ ਸਾਡੀ ਮਦਦ ਕਰਦਾ ਹੈ।

1. ਹੁਕਮ [14]।

“ਬੁੜਬੜ ਜਾਂ ਬਹਿਸ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਸਭ ਕੁਝ ਕਰੋ।” ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇੱਕ ਖਿੜਕੀ ਸੂਰਜ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਨੂੰ ਘਰ ਨੂੰ ਰੋਸ਼ਨੀ ਦੇਣ ਲਈ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਸਾਨੂੰ ਮਸੀਹ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਦੁਆਰਾ ਚਮਕਣ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਖਿੜਕੀ ਧੂੜ ਕਾਰਨ ਸੁਸਤ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਹ ਰੋਸ਼ਨੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਢੰਗ ਨਾਲ ਚਮਕਣ ਤੋਂ ਰੋਕ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਮਸੀਹੀ, ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਪਾਪ ਨੂੰ ਰਾਜ ਕਰਨ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦੇ ਕੇ, ਮਸੀਹ ਦੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੁਆਰਾ ਚਮਕਣ ਤੋਂ ਰੋਕ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਅਤੇ ਇੱਕ ਖਾਸ ਪਾਪ ਹੈ ਜੋ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀ ਨੂੰ ਮਸੀਹ ਲਈ ਚਮਕਣ ਤੋਂ ਰੋਕਦਾ ਹੈ—ਬੁੜਬੁੜਾਉਣ ਅਤੇ ਬਹਿਸ ਕਰਨ ਦਾ ਪਾਪ। ਇਸੇ ਲਈ ਹੁਕਮ ਹੈ ਕਿ “ਸਭ ਕੁਝ ਕਰੋ ਬਿਨਾਂ ਬੁੜਬੁੜ ਜਾਂ ਬਹਿਸ ਕੀਤੇ।” ਮੂਲ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ, “ਸਭ ਕੁਝ” ਵਾਕ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਗਟ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸ਼ਬਦ “ਕਰ” ਵਰਤਮਾਨ ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਹੈ। ਸ਼ਾਬਦਿਕ ਅਰਥਾਂ ਵਿੱਚ, ਇਹ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੈ: “ਸਭ ਕੁਝ ਬੁੜਬੁੜਾਉਣ ਜਾਂ ਬਹਿਸ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਕਰਦੇ ਰਹੋ।”

“ਬੁੜਬੁੜਾਉਣਾ” ਸ਼ਬਦ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਕਰਨ, ਬੁੜਬੁੜਾਉਣ, ਜਾਂ ਗੁਪਤ ਨਾਰਾਜ਼ਗੀ ਦੇ ਰਵੱਈਏ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦਾ ਅਪਮਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਸਥਿਤੀ ਬਾਰੇ ਨਾਰਾਜ਼ਗੀ ਜ਼ਾਹਰ ਕਰਨਾ ਬੁੜਬੁੜਾਉਣਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਬੁੜਬੁੜਾਉਣਾ ਹਾਲਾਤਾਂ, ਲੋਕਾਂ ਅਤੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਨਾਰਾਜ਼ਗੀ ਦਾ ਇੱਕ ਰਵੱਈਆ ਹੈ। ਅਤੇ ਸ਼ਬਦ “ਬਹਿਸ” ਇੱਕ ਯੂਨਾਨੀ ਸ਼ਬਦ ਤੋਂ ਆਇਆ ਹੈ ਜਿਸ ਤੋਂ ਸਾਨੂੰ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਸ਼ਬਦ “ਡਾਇਲਾਗ” ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਸਾਡੇ ਹਾਲਾਤਾਂ ਬਾਰੇ ਅੰਦਰੂਨੀ ਤਰਕ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀ ਇੱਛਾ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਲਗਾਤਾਰ ਬੁੜ-ਬੁੜ ਕਰਨਾ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਸਾਨੂੰ ਆਗਿਆਕਾਰੀ ਦਿਲ [ਫ਼ਿਲਿ 2:12-13] ਤੋਂ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀ ਇੱਛਾ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਤੋਂ ਰੋਕਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਸਾਨੂੰ ਬਹਿਸ ਕਰਨ ਅਤੇ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਬਗਾਵਤ ਕਰਨ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ।

ਜਦੋਂ ਪੌਲੁਸ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, “ਬੁੜਬੁੜ ਨਾ ਕਰੋ”, ਤਾਂ ਉਹ ਸ਼ਾਇਦ ਇਜ਼ਰਾਈਲੀਆਂ ਦੇ ਉਜਾੜ ਯਾਤਰਾ ਦੌਰਾਨ ਬੁੜਬੁੜਾਉਣ ਵਾਲੇ ਰਵੱਈਏ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਵਿਚ ਰੱਖਦਾ ਸੀ [ਕੂਚ 14:10-12; 15:23-24, 16:2-3, 17:3; ਗਿਣਤੀ 14:2]। ਮੂਸਾ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਅੰਤਮ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਵਿੱਚ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਬੁੜ-ਬੁੜ ਉਸ ਦੇ ਜਾਂ ਦੂਜੇ ਅਗੂਆਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਪਰ ਸਿੱਧੇ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਖੁਦ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਸੀ, “ਤੁਸੀਂ ਸਾਡੇ ਵਿਰੁੱਧ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਯਹੋਵਾਹ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਬੁੜਬੁੜਾਉਂਦੇ ਹੋ” [ਕੂਚ 16:8]। ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬੁੜਬੁੜਾਉਣ ਵਾਲੇ ਰਵੱਈਏ ਲਈ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦਾ ਕੀ ਜਵਾਬ ਸੀ? ਗੁੱਸਾ ਅਤੇ ਸਜਾ ਸੀ।  ਨੰਬਰ 11: 1 ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, “ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸੁਣਿਆ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਗੁੱਸਾ ਭੜਕ ਉੱਠਿਆ। ਫਿਰ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਅੱਗ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਸਾੜ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਡੇਰੇ ਦੇ ਬਾਹਰਲੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਭਸਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।”

ਇਸ ਲਈ, ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਵਿਚ ਬੁੜਬੁੜਾਉਣਾ ਸਿਰਫ਼ ਇਕ ਮਾਮੂਲੀ ਚੀਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਹ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨੂੰ ਗੁੱਸੇ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਜਾ ਲਿਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਅਤੇ ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਪੌਲੁਸ ਮਸੀਹੀਆਂ ਨੂੰ ਬੁੜ ਬੁੜ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਰਵੱਈਏ ਦੇ ਖ਼ਤਰਿਆਂ ਬਾਰੇ ਚੇਤਾਵਨੀ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, “ਅਤੇ ਬੁੜ ਬੁੜ ਨਾ ਕਰੋ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕਈਆਂ ਨੇ ਕੀਤਾ—ਅਤੇ ਤਬਾਹ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਦੂਤ ਦੁਆਰਾ ਮਾਰਿਆ ਗਿਆ” [1 ਕੁਰਿੰਥੀਆਂ 10:10]।

ਬੁੜਬੁੜਾਉਣਾ ਇੱਕ ਪਾਪ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀ ਪ੍ਰਭੂਸੱਤਾ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਸਿੱਧਾ ਹਮਲਾ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਯਿਸੂ ਨੇ ਖੁਦ ਇੱਕ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟਾਂਤ [ਮੱਤੀ 20: 1-16] ਦੁਆਰਾ ਦਰਸਾਇਆ ਹੈ ਕਿ ਬੁੜਬੁੜਾਉਣਾ ਇੱਕ ਚੰਗੇ ਅਤੇ ਕਿਰਪਾਲੂ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਇੱਕ ਪਾਪ ਹੈ। ਬੁੜਬੁੜਾਉਣਾ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਰੱਬ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਨਹੀਂ ਦੇ ਰਿਹਾ ਹੈ ਜੋ ਮੈਂ ਇਸ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘ ਰਿਹਾ ਹਾਂ. ਇਸ ਲਈ ਸਾਨੂੰ ਅਧੀਨ ਦਿਲ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ—ਇਕ ਅਜਿਹਾ ਦਿਲ ਜੋ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨੂੰ ਦ੍ਰਿੜ੍ਹ ਨਿਯੰਤਰਣ ਵਿਚ ਮੰਨਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਇੱਛਾ ਅਨੁਸਾਰ ਸਭ ਕੁਝ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਸਾਨੂੰ ਉਸ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ।

2. ਕਾਰਨ [15-16]।

ਪੌਲੁਸ ਅੱਗੇ ਦਿੱਤੀਆਂ ਦੋ ਆਇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਬੁੜਬੁੜਾਉਣ ਅਤੇ ਬਹਿਸ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਸਭ ਕੁਝ ਕਰਨ ਦਾ ਕਾਰਨ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, “15 ਤਾਂ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਨਿਰਦੋਸ਼ ਅਤੇ ਸ਼ੁੱਧ ਹੋ ਜਾਵੋ, “ਇੱਕ ਵਿਗੜਦੀ ਅਤੇ ਟੇਢੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਵਿੱਚ ਕਸੂਰ ਰਹਿਤ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੇ ਬੱਚੇ।” ਫਿਰ ਤੁਸੀਂ ਕਰੋਗੇ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਅਸਮਾਨ ਦੇ ਤਾਰਿਆਂ ਵਾਂਗ ਚਮਕੋ 16 ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਜੀਵਨ ਦੇ ਬਚਨ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤੀ ਨਾਲ ਫੜੀ ਰੱਖਦੇ ਹੋ।” ਜਦੋਂ ਈਸਾਈ ਬਿਨਾਂ ਬੁੜ-ਬੁੜ ਅਤੇ ਬਹਿਸ ਕੀਤੇ ਸਭ ਕੁਝ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਚੰਗੇ ਚਰਿੱਤਰ ਨੂੰ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਵਜੋਂ ਸਾਬਤ ਕਰਦੇ ਹਨ—ਜੋ ਇੱਕ ਟੇਢੀ ਅਤੇ ਘਟੀਆ ਪੀੜ੍ਹੀ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਚਮਕਦਾ ਹੈ।

ਆਪਣੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਦਾ ਆਦਰਸ਼ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਚਰਿੱਤਰ ਅਤੇ ਆਚਰਣ ਵਿੱਚ, ਬਾਹਰੋਂ ਕੁਝ ਵੀ ਨਕਾਰਾਤਮਕ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਅਤੇ ਅੰਦਰੋਂ ਕੁਝ ਵੀ ਨਕਾਰਾਤਮਕ ਨਹੀਂ। ਇੱਥੇ ਕੋਈ ਲੁਕਵੇਂ ਏਜੰਡੇ, ਲੁਕਵੇਂ ਇਰਾਦੇ ਨਹੀਂ ਹੋਣੇ ਚਾਹੀਦੇ, ਇੱਕ ਗੱਲ ਕਹਿਣ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ  ਮਤਲਬ ਕੁਝ ਹੋਰ ਜਾ ਮਤਲਬ ਦੂਜਾ, ਆਦਿ। ਇਹ ਇੱਕ ਚੰਗੀ-ਗੋਲ ਦਾਇਰੇ ਵਾਲੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਜੋ ਆਪਣੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਅਵਿਸ਼ਵਾਸੀ ਸੰਸਾਰ ਨੂੰ ਮਸੀਹ ਵੱਲ ਖਿੱਚਦੀ ਹੈ। ਵਿਸ਼ਵਾਸੀ ਨੂੰ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀ ਵਡਿਆਈ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੁਆਰਾ ਚਮਕਾਉਣ ਦੇਵੇ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਉਸਦੇ ਬਚਨ ਨੂੰ ਫੜੀ ਰੱਖਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇਸਨੂੰ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ!

ਆਖਰੀ ਵਿਚਾਰ।

ਵਿਸ਼ਵਾਸੀ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ, ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਗੁਆਚੇ ਹੋਏ ਸੰਸਾਰ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਾਲ ਕਹਿੰਦੇ ਹਾਂ, “ਯਿਸੂ ਹਰ ਸਮੱਸਿਆ ਦਾ ਜਵਾਬ ਹੈ। ਉਹ ਹਰ ਸਮੇਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੈ।” ਅਸੀਂ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਹਿੰਦੇ ਹਾਂ, “ਬਾਈਬਲ ਦਾ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਯਹੋਵਾਹ-ਯੇਰੇਹ ਹੈ—ਜੋ ਸਭ ਕੁਝ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ।” ਫਿਰ ਵੀ, ਜੇਕਰ ਅਸੀਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸੱਚਾਈਆਂ ਨੂੰ ਸੱਚੇ ਦਿਲੋਂ ਮੰਨਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਲਗਾਤਾਰ ਬੁੜ-ਬੁੜ ਕਿਉਂ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ, “ਮੈਂ ਇਸ ਅਹੁਦੇ ‘ਤੇ ਕਿਉਂ ਹਾਂ? ਮੈਂ ਇਸ ਸਥਾਨ ‘ਤੇ ਕਿਉਂ ਹਾਂ? ਮੈਂ ਇਸ ਨੌਕਰੀ ਵਿਚ ਕਿਉਂ ਹਾਂ? ਮੈਂ ਅਮੀਰ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਹੋ ਰਿਹਾ? ਮੈਂ ਕਿਉਂ ਹਾਂ? ਇਸ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ? ਮੈਂ ਅਜੇ ਵੀ ਕੁਆਰਾ ਕਿਉਂ ਹਾਂ? ਮੈਂ ਵਿਆਹਿਆ ਕਿਉਂ ਹਾਂ? ਮੈਂ ਇਸ ਚਰਚ ਵਿੱਚ ਕਿਉਂ ਹਾਂ? ਕਿਉਂ? ਕਿਉਂ? ਕਿਉਂ?”

ਇੰਜ ਜਾਪਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਅਸੀਂ ਸੰਸਾਰ ਦੀ ਸੋਚ ਨੂੰ ਗ੍ਰਹਿਣ ਕਰ ਲਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਸ਼ਿਕਾਇਤਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ “ਆਮ” ਜੀਵਨ ਦੇ ਇੱਕ ਹਿੱਸੇ ਵਜੋਂ “ਸਵੀਕਾਰ” ਕਰ ਲਿਆ ਹੈ। ਦੁਨਿਆਵੀ ਵਿਅਕਤੀ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, “ਮੈਨੂੰ ਹਵਾ ਕੱਢਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ।” ਅਸੀਂ, ਮਸੀਹੀ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ, ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਸਾਡੀ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਨੂੰ “ਈਸਾਈਕਰਨ” ਕਰਦੇ ਹਾਂ, “ਕਿਉਂਕਿ ਰੱਬ ਮੇਰਾ ਪਿਤਾ ਹੈ, ਮੈਂ ਜੋ ਵੀ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਕਹਿ ਸਕਦਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ।” ਜੇਕਰ ਸਾਡਾ ਰਵੱਈਆ ਅਜਿਹਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਵਾਪਸ ਜਾਣ ਅਤੇ ਗਿਣਤੀ 11:1 ਅਤੇ 1 ਕੁਰਿੰਥੀਆਂ 10:10 ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਪੜ੍ਹਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ!

ਹਾਲਾਂਕਿ ਕੁਝ ਸ਼ਾਇਦ ਬਾਹਰੋਂ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਨਾ ਕਰਦੇ ਹੋਣ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ “ਮਸੀਹੀ” ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਉਹ ਅੰਦਰੂਨੀ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਹਾਲਾਤਾਂ ਤੋਂ ਨਾਰਾਜ਼ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਵੀ ਉਨਾ ਹੀ ਬੁਰਾ ਹੈ—ਕਿਉਂਕਿ, ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੇ ਨਾਲ, ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਅਸੀਂ ਕੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹਾਂ ਮਾਇਨੇ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦਾ—ਪਰ ਇਹ ਵੀ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕੀ ਸੋਚਦੇ ਹਾਂ!

ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਬੈਠਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਸੀ। ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਪਿਤਾ ਨੇ ਚੇਤਾਵਨੀ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਜੇ ਲੜਕਾ ਆਗਿਆ ਨਾ ਮੰਨੇ ਤਾਂ ਸਰੀਰਕ ਸਜ਼ਾ ਦਿੱਤੀ ਜਾਵੇਗੀ। ਮੁੰਡਾ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ, “ਮੈਂ ਬਾਹਰੋਂ ਬੈਠਾ ਹਾਂ, ਪਰ ਅੰਦਰੋਂ ਖੜ੍ਹਾ ਹਾਂ।”

ਜਦੋਂ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀ ਇੱਛਾ ਦੇ ਅਧੀਨ ਹੋਣ ਦੀ ਗੱਲ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਉਸ ਛੋਟੇ ਮੁੰਡੇ ਵਾਂਗ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਸਾਡੇ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਜੀਵਨ ਦੇ ਹਰ ਪੜਾਅ ‘ਤੇ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀ ਇੱਛਾ ਪ੍ਰਤੀ ਸਾਡੀ ਆਗਿਆਕਾਰੀ ਇੱਛਾ ਅਤੇ ਪੂਰੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਅਤੇ ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਉਸ ਦਿਲ ਵਿੱਚੋਂ ਹੀ ਨਿਕਲ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜੋ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸੌਂਪਿਆ ਗਿਆ ਹੈ।

ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਯਾਦ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਅਵਿਸ਼ਵਾਸੀ ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਕਿੰਨੇ ਵੱਖਰੇ ਹਾਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬੁੜਬੁੜਾਉਣ ਵਾਲੀ ਭਾਵਨਾ ਨਾਲ ਚਿੰਨ੍ਹਿਤ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ? ਜੇ ਅਸੀਂ ਲਗਾਤਾਰ ਬੁੜ-ਬੁੜਾਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਕਿਵੇਂ ਚਮਕ ਸਕਦੇ ਹਾਂ? ਯਾਦ ਰੱਖੋ, ਬੁੜਬੁੜਾਉਣਾ ਅਤੇ ਚਮਕਣਾ ਇਕੱਠੇ ਨਹੀਂ ਚੱਲ ਸਕਦੇ! ਬੁੜਬੁੜਾਉਣੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਜੇ ਚਮਕਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਕੋਈ ਬੁੜਬੁੜਾਉਂਦਾ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸੇ ਸਮੇਂ ਮਸੀਹ ਦੀ ਵਡਿਆਈ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਉਸ ਵੱਲ ਆਕਰਸ਼ਿਤ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ।

ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਸਾਡੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਹਾਲਾਤਾਂ ਬਾਰੇ ਬਹਿਸ ਜਾਂ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ, ਪਰ ਉਸਦੇ ਬੱਚੇ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ, ਹਰ ਸਮੇਂ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਉਸਦੀ ਇੱਛਾ ਦੇ ਅਧੀਨ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ. ਸਾਨੂੰ ਖੁਸ਼ਖਬਰੀ ਦੀਆਂ ਰੋਸ਼ਨੀਆਂ ਵਜੋਂ ਬੁਲਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ ਤਾਂ ਜੋ ਦੁਖੀ ਰੂਹਾਂ ਪ੍ਰਭੂ ਯਿਸੂ ਦੁਆਰਾ ਸ਼ਾਂਤੀ ਅਤੇ ਆਰਾਮ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕਣ. ਸਾਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨੂੰ ਨਿਰਾਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਤੁਸੀਂ ਅਤੇ ਮੈਂ ਰੌਸ਼ਨੀ ਹਾਂ-ਛੋਟੇ ਜਾਂ ਵੱਡੇ। ਸਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਝ ਟਾਰਚਾਂ ਵਰਗੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਹੋਰ ਮਸ਼ਾਲਾਂ ਹਨ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਯਾਦ ਰੱਖੋ, ਲਾਈਟ ਟਾਰਚਾਂ ਨਾਲ ਮੇਲ ਖਾਂਦਾ ਹੈ. ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਟਾਰਚ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੇ, ਪਰ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਜ਼ਰੂਰ ਮਸ਼ਾਲਾਂ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਾ।. ਸਾਡਾ ਰੱਬ ਆਪਣੀ ਇੱਛਾ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਲਈ ਆਪਣੇ ਸਭ ਤੋਂ ਕਮਜ਼ੋਰ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨ ਦੇ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਹੈ।

ਇੱਕ ਅਟਲਾਂਟਿਕ ਯਾਤਰੀ ਦੀ ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਹੈ ਜੋ ਇੱਕ ਤੂਫਾਨ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਬੰਕ ਵਿੱਚ ਲੇਟਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਮੌਤ ਨਾਲ ਬੀਮਾਰ-ਸਮੁੰਦਰੀ। “ਆਦਮੀ ਓਵਰਬੋਰਡ” ਦੀ ਪੁਕਾਰ! ਸੁਣਿਆ ਗਿਆ ਸੀ. ਇੱਕ ਮੁਸ਼ਕਲ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦੇਖ ਸਕਦੇ ਸਨ। ਬੀਮਾਰ ਯਾਤਰੀ, ਮਦਦ ਕਰਨ ਤੋਂ ਅਸਮਰੱਥ, ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰਦਾ ਹੈ, “ਰੱਬਾ, ਗਰੀਬ ਸਾਥੀ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰੋ, ਮੈਂ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ.” ਫਿਰ ਉਸ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਘੱਟੋ-ਘੱਟ ਉਹ ਪੋਰਟਹੋਲ ਦੀ ਖਿੜਕੀ ਕੋਲ ਆਪਣੀ ਲਾਲਟੈਨ ਲਗਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਕਿ ਇਸ ਨਾਲ ਕੋਈ ਫਰਕ ਵੀ ਪਵੇਗਾ ਜਾਂ ਨਹੀਂ।

ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਡੁੱਬ ਰਹੇ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਬਚਾ ਲਿਆ ਗਿਆ। ਅਤੇ ਅਗਲੇ ਦਿਨ, ਜਿਵੇਂ ਉਸਨੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਤਜਰਬਾ ਦੱਸਿਆ, ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ, “ਮੈਂ ਆਖਰੀ ਵਾਰ ਹਨੇਰੇ ਵਿੱਚ ਹੇਠਾਂ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਇੱਕ ਪੋਰਥੋਲ ਵਿੱਚ ਰੋਸ਼ਨੀ ਪਾ ਦਿੱਤੀ, ਉਹ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ‘ਤੇ ਚਮਕਿਆ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਜੀਵਨ ਬੇੜੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਲਾਹ। ਮੇਰਾ ਹੱਥ ਫੜ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਅੰਦਰ ਖਿੱਚ ਲਿਆ।”

ਪਿਆਰੇ ਮਸੀਹੀ ਸਾਥੀ, ਜੇਕਰ ਅਦੇ ਕੋਲ ਥੋੜਾ ਹੈ ਪਰ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਓਸ ਵਿਚ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਬਹੁਤ ਹੈ। ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਕੋਈ ਬਹਾਨਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਜੋ ਵੀ ਥੋੜ੍ਹੀ ਤਾਕਤ ਹੈ ਉਸ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਨਾ ਪਾਓ। ਕੌਣ ਦੱਸ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਰੱਬ ਇਸ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਵਰਤੇਗਾ? ਜੇ ਅਸੀਂ ਚਮਕਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਉਹ ਸਾਡੀ ਵਰਤੋਂ ਆਤਮਾਵਾਂ ਨੂੰ ਪਾਪ ਦੇ ਖ਼ਤਰਿਆਂ ਤੋਂ ਬਚਣ ਵਿਚ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲਈ ਕਰੇਗਾ। ਹਾਂ, ਇੱਕ ਹਨੇਰੇ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਮਸੀਹ ਲਈ ਚਮਕਣਾ ਹਮੇਸ਼ਾ ਆਸਾਨ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ; ਫਿਰ ਵੀ, ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਸਾਰੇ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਸੰਭਾਵਿਤ ਖ਼ਬਰਾਂ ਸੌਂਪੀਆਂ ਹਨ—ਖ਼ਬਰਾਂ ਜਿਸਦੀ ਹਰ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਸਖ਼ਤ ਲੋੜ ਹੈ: ਪ੍ਰਭੂ ਯਿਸੂ ਮਸੀਹ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੁਆਰਾ ਪਾਪਾਂ ਦੀ ਮਾਫ਼ੀ ਬਾਰੇ ਖੁਸ਼ਖਬਰੀ!

ਯਿਸੂ ਲਈ ਚਮਕਣਾ ਕਿੰਨਾ ਵੱਡਾ ਸਨਮਾਨ ਹੈ! ਉਸ ਦੁਆਰਾ ਵਰਤੇ ਜਾਣ ਵਿਚ ਕਿੰਨੀ ਖੁਸ਼ੀ ਹੈ! ਯਾਦ ਰੱਖੋ, ਹਾਲਾਂਕਿ, ਚਮਕਣਾ ਹਮੇਸ਼ਾ ਜਲਣ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਮੋਮਬੱਤੀ ਦਾ ਮੋਮ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਲੋਪ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਲਾਈਟ ਬਲਬ ਦਾ ਜੀਵਨ ਘੱਟ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਰੌਸ਼ਨੀ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਨਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਦਾ ਹੈ। ਦੂਜੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿਚ, ਮਸੀਹੀ ਜੀਵਨ ਦਾ ਇਕ ਪਹਿਲੂ ਕੁਰਬਾਨੀ ਵਾਲਾ ਹੈ। ਜੇ ਅਸੀਂ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ  ਦੁਆਰਾ ਵਰਤੇ ਜਾਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਰੱਖਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਾਪ, ਨਿੱਜੀ ਏਜੰਡੇ, ਵਿੱਤ, ਸਮਾਂ, ਆਦਿ ਨੂੰ ਛੱਡਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਮਸੀਹੀ ਚਮਕ ਨਹੀਂ ਰਹੇ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਈਸਾਈ ਜੀਵਨ ਬਾਰੇ ਇਸ ਬੁਨਿਆਦੀ ਅਤੇ ਗੈਰ-ਵਿਚਾਰਯੋਗ ਸਿਧਾਂਤ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸਮਝਿਆ ਹੈ—ਨਹੀਂ ਬਲਦੀ, ਕੋਈ ਚਮਕ ਨਹੀਂ!

ਹਾਲਾਂਕਿ, ਵਿਸ਼ਵਾਸੀ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ, ਕੀ ਸਾਨੂੰ ਹਾਰ ਮੰਨਣ ਤੋਂ ਸੰਕੋਚ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ—ਜੇ ਲੋੜ ਹੋਵੇ, ਤਾਂ ਯਿਸੂ ਲਈ ਸਾਡੀ ਜਾਨ ਵੀ, ਜਿਸ ਨੇ ਸਾਡੇ ਪਾਪਾਂ ਲਈ ਸਲੀਬ ‘ਤੇ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਦੇਣ ਤੋਂ ਝਿਜਕਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ? ਨਹੀਂ! ਅਜਿਹਾ ਵਿਚਾਰ ਚਰਚਾ ਲਈ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ! ਸਾਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇਹ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, “ਪ੍ਰਭੂ ਯਿਸੂ, ਤੁਸੀਂ ਸਭ ਕੁਝ ਦੇ ਯੋਗ ਹੋ। ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਕਿਰਪਾ ਕਰਕੇ ਮੈਨੂੰ ਲੈ ਜਾਓਗੇ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਵਰਤੋਗੇ ਜਿੱਥੇ ਮੈਂ ਇਸ ਸਮੇਂ ਹਾਂ? ਕਿਰਪਾ ਕਰਕੇ ਹਰ ਕਦਮ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕਰੋ ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਅਗਵਾਈ ਕਰੋ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਜਿਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਨੂੰ ਚਮਕਣ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ,ਇੱਥੇ ਅਤੇ ਹੁਣ!”